Στην κοιλάδα των Τεμπών, αποκαλύφτηκε η Πραγματική Ελλάδα…Του Γιώργου Παπακωνσταντή

Ένα τραγικό δυστύχημα, που σόκαρε την Ελληνική κοινωνία με θύματα κυρίως νέους, σε ένα μεταφορικό μέσο που θεωρείται ίσως το ασφαλέστερο μετά το αεροπλάνο, μας έφερε δυστυχώς μπροστά στον καθρέπτη μας
Ένα δυστύχημα που προέκυψε όπως όλα τα δυστυχήματα, ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, οι οποίοι συνέδραμαν ο καθένας με τον τρόπο του ώστε να συμβεί. Η αναζήτηση των παραγόντων αυτών αποτελεί πια έργο της δικαιοσύνης και της ειδικής ερευνητικής επιτροπής.
Η Ελληνική κοινωνία, θλιμμένη, θυμωμένη, οργισμένη, παρακολούθησε και παρακολουθεί εμβρόντητη τις σχετικές ειδήσεις και βέβαια η φιλολογία για το ποιος φταίει κυριαρχεί στο δημόσιο καφενείο.
Έτσι ανάλογα με την ιδεολογία, την κομματική τοποθέτηση, την πολιτική σκοπιμότητα ή οποιαδήποτε άλλη σκοπιμότητα, ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, βρίζει αναλόγως τον κατά την άποψή του  φταίχτη, εκφράζει το θυμό του γενικώς.  Κάποιοι εκτονώνονται με το να τα σπάνε, να κάνουν ακτιβιστικές ενέργειες πάσης φύσεως, ή κάποιοι άλλοι να κάνουν  σόου μέσα από διάφορες παραστάσεις του «πάρε όταν φτάσεις», ή να πλέκουν ολόκληρα «στόρι» για τυχερούς και άτυχους, την ώρα που γονείς ξεροστάλιαζαν έξω από τα νοσοκομεία και έδιναν DNA για να ακούσουν μετά από ώρες τα δυσάρεστα, παραλαμβάνοντας  σχεδόν τίποτα από τα παιδιά τους, παρά μόνο στάχτες και αποκαΐδια. Τι να τον κάνουν αυτοί οι γονείς το δικό μας θυμό, τη δική μας εκτόνωση, συχνά μαζί με την αποστροφή μας, «ευτυχώς που το δικό μου παιδί δεν ήταν…».
Από την άλλη,  μέσα από αυτό το δυστύχημα, διαπιστώσαμε την οργανωτική παθογένεια ενός ολόκληρου συστήματος, που λέγεται Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι και διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά, που δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία, την αδυναμία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μαζί με την αδυναμία της δημόσιας διοίκησης, να προνοήσει, να οργανώσει, να ελέγξει, να αξιολογήσει, να εξασφαλίσει εν τέλει,  αυτά που πρέπει να εξασφαλίσει. Και δυστυχώς το έργο το έχουμε ξαναδεί σε αρκετές άλλες περιπτώσεις μεγάλων δυστυχημάτων ή φυσικών καταστροφών.
Όμως  δε βοηθάει να λέμε γενικά  φταίει ο Καπιταλισμός, φταίει η ιδιωτικοποίηση, φταίει ο Τρικούπης, φταίνε όλοι οι πολιτικοί, φταίνε οι συνδικαλιστές, και όλα εκείνα που  συμβαδίζουνε με την ιδεολογική ή ιδεοληπτική σκοπιά που βλέπουμε τα πράγματα. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά και βέβαια δε βοηθά κανέναν να γράφεις απλά «Κράτος- Ιδιώτες δολοφόνοι», εκτονώνοντας με αυτή την απόλυτα θλιβερή αφορμή, τα δήθεν επαναστατικά σου ένστικτα. Δεν βοηθά ούτε τα θύματα αλλά ούτε  και την προσπάθεια να μην ξανασυμβεί κάποιο παρόμοιο δυστύχημα. Και ναι βέβαια, φταίει ο ανθρώπινος παράγοντας. Φταίει εκείνος που είχε την επιχειρησιακή ευθύνη και έδειξε βαριά αμέλεια ή ανικανότητα.  Φταίει εκείνος που είχε τη διοικητική ευθύνη, που δεν διοίκησε σωστά ώστε να εξασφαλίσει να μην υπάρχει αυτή η αμέλεια και ανικανότητα  και προφανώς εκείνος που είχε την πολιτική ευθύνη να προνοήσει και να προλάβει τις αστοχίες των προηγούμενων. Ειδικά όταν  ένας υπουργός δηλώνει στη βουλή ότι «με την ασφάλεια των επιβατών των τραίνων δεν παίζουμε» και συμβαίνει αυτό που συνέβη, δέκα μέρες μετά, προφανώς και δεν αρκεί μια παραίτηση.  Σ αυτές τις περιπτώσεις  η δικαιοσύνη και η ερευνητική επιτροπή, πρέπει μέσα από τη λογική, την επιστήμη και τα πραγματικά περιστατικά, να ερευνήσει και να εντοπίσει τους συγκεκριμένους ανθρώπους, οι οποίοι με τις συγκεκριμένες πράξεις  ή παραλείψεις τους, συνέβαλαν στο να συμβεί το δυστύχημα, ο καθένας προφανώς με διαφορετικό μέγεθος βαρύτητας της  ευθύνης του, που θα την κρίνει το δικαστήριο. Έτσι μόνο η θυσία των νέων παιδιών θα δικαιωθεί, με το να βρούμε ακριβώς τι και ποιοί έφταιξαν και να ενεργήσουμε έτσι, ώστε να εξασφαλίσουμε να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.  Αλλοίμονο αν μας ικανοποιεί η γενική κατεδάφιση των πάντων ή αν  θεωρούμε δικαιοσύνη και αντιμετώπιση οποιασδήποτε μελλοντικής απειλής, την προσωπική έκφραση της λύπης,  του θυμού και της οργής μας.  
Ωστόσο η μαζική προσέλευση για προσφορά αίματος κυρίως από νέους ανθρώπους, αποτελεί μια φωτεινή ελπίδα στο μέλλον αυτής της χώρας και δείχνει ότι και στην πιο μαύρη  μας μέρα, υπάρχουν φωτεινές ενδείξεις ενός άλλου, διαφορετικού και αισιόδοξου μέλλοντος.