Μέρες Καρναβαλιού. Του Γ. Παπακωνσταντή

Έχοντας περάσει δύο χρόνια σε καραντίνα και κλείνοντας ήδη ένα χρόνο πολέμου στην Ουκρανία, ήρθε και η  τραγωδία των σεισμών στην Τουρκία και στη Συρία με τα χιλιάδες θύματα. Έτσι οι τελευταίοι καιροί μας έχουν γεμίσει ζοφερές εικόνες, όταν μάλιστα τα κανάλια και τα sites συναγωνίζονται ποιος θα δείξει την πιο φρικιαστική εικόνα, την πιο σοκαριστική κατάσταση, προκειμένου να προκαλέσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
Αν προσθέσουμε και όλα τα ανθρώπινα δράματα που συμβαίνουν γύρω μας, όπως θάνατοι νέων ανθρώπων, ασθένειες, ατυχήματα και άλλα, δεν είναι και η καλύτερη περίοδος την οποία βιώνουμε. Συχνά μας πλακώνει μελαγχολία, άγχος, αβεβαιότητα. Για να μη μιλήσουμε για την  οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε  πολλοί,  που δεν μας  επιτρέπει να διατηρήσουμε ένα επίπεδο ζωής όπως το θέλουμε και το ονειρευόμαστε, με όλες αυτές τις προκλήσεις κατανάλωσης γύρω μας.. Αντίθετα οι περισσότεροι προσπαθούν με τα διάφορα “pass” να τη βγάλουν όπως όπως…
Παρ όλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται. Οι άνθρωποι συνεχίζουν την  καθημερινότητά τους κάνουν παρέες, ερωτεύονται, συνεχίζουν τις δουλειές τους,  ταξιδεύουν, δημιουργούν, προσβλέπουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Είναι η φύση μας αυτή, παρά τις αντιξοότητες, προσωπικές και γενικές, να συνεχίζουμε, να προχωρούμε μπροστά, να κυνηγούμε στιγμές ευτυχίας έστω και αν παράλληλα,  νιώθουμε συναισθήματα λύπης, στρες και ανησυχίας.
 Ωστόσο, είναι και η περίοδος των απόκρεω, του καρναβαλιού, μια περίοδος η οποία από τα αρχαία χρόνια ακόμη, είχε εφευρεθεί από τον άνθρωπο, ακριβώς για να δώσει μια ώθηση στα θετικά συναισθήματα, στην αναμονή της  άνοιξης, της αναγέννησης της φύσης και του τέλους του χειμώνα. Οι άνθρωποι νιώθουν ότι μπορούν να διασκεδάσουν ελεύθερα, να μασκαρευτούν και να απελευθερωθούν έτσι έστω και πρόσκαιρα, από τον εαυτό τους, από τα καθημερινά τους προβλήματα. Είναι μια από τις σημαντικές δυνατότητες του ανθρώπου, να μπορεί να αποστασιοποιείται από τα προβλήματα και να βρίσκει τρόπους να ανακάμπτει σωματικά και ψυχικά. Άλλωστε μια μέρα μόνο πεθαίνουμε, όλες τις άλλες τις ζούμε και επειδή ακριβώς ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα της ζωής, το να ζεις την κάθε μέρα σου σα να είναι η τελευταία, φαντάζει και είναι λογικό. Ταυτόχρονα, επειδή ο άνθρωπος είναι δημιουργικό όν,  μπορείς να τη ζεις σαν να μην πρόκειται να πεθάνεις ποτέ. Να ονειρεύεσαι, να κάνεις σχέδια, να προσπαθείς μέχρι την τελευταία ανάσα. Οι μέρες καρναβαλιού είναι μέρες ζωής, μέρες που βγάζουμε κοροϊδευτικά τη γλώσσα στη θλίψη και στο φόβο του θανάτου, ανεξάρτητα τι νοιώθουμε μέσα μας. Αυτή είναι η ζωή,  και συνεχίζεται…