Τηλεδίκες, κουτσομπολιό και συνέπειες. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

Είναι πραγματικά εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει σε πολλές εκπομπές της τηλεόρασης, κυρίως στα λεγόμενα πρωϊνάδικα, όπου με διάφορα πάνελ, δικάζονται και καταδικάζονται μέσα από διάφορες υποθέσεις, κουτσομπολίστικου κυρίως χαρακτήρα, άνθρωποι που για τον α ή β λόγο πέφτουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας.
Είτε πρόκειται για celebrities που επιδιώκουν τη δημοσιότητα ή ζουν από αυτήν, είτε για απλούς ανθρώπους που εμπλέκονται σε κάποιο σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό ατόπημα, αρκετές εκπομπές, με πολλούς συμμετέχοντες υπό  τον τίτλο του «πανελίστα», σχολιάζουν, αναλύουν, χλευάζουν, στηλιτεύουν και γενικώς κουτσομπολεύουν σε πανελλήνια μετάδοση, ότι για τον άλφα ή βήτα λόγο, προκαλέσει την προσοχή τους.   
Το χειρότερο είναι ότι για να συνεχίζουν να το κάνουν και για να ασχολούνται στο πως ο Χ μίλησε στον Ψ στο Survivor ή πως μια κατηγορούμενη είναι ντε και καλά ένοχη, σημαίνει ότι βρίσκουν κοινό πρόθυμο να παρακολουθήσει μαζί τους και να ασχοληθεί με όλα εκείνα που οι πανελίστες σχολιάζουν. Στην ουσία πρόκειται για μια σχέση αλληλεπίδρασης, όπου το «φιλοθέαμον κοινό», από την άνεση του καναπέ, μαθαίνει, κρίνει, σχολιάζει, εκφράζει τον αποτροπιασμό του και την καταδίκη του σε ότι οι πανελίστες του σερβίρουν και σύμφωνα με την ατζέντα που εκείνοι βάζουν κατά προτεραιότητα. Όσο η σχέση αυτή ισχυροποιείται, τόσο η κοινή γνώμη επηρεάζεται, διχάζεται, ενεργοποιείται για ζητήματα που αν τα δεις με την ψυχρή λογική, είναι εντελώς ασήμαντα και ελάχιστα επηρεάζουν τις ζωές μας, την ίδια στιγμή που ζητήματα σημαντικά, που απαιτούν ενδιαφέρον και  κινητοποίηση όλων μας, δεν απασχολούν κανέναν.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Μόνο που τελευταία με τη γενικευμένη χρήση και των μέσων κοινωνικής  δικτύωσης, έχει διογκωθεί και έχει σαν αποτέλεσμα η επικαιρότητα να κυριαρχείται από ανούσια και ασήμαντα και πάρα πολλοί θαμώνες των πάνελ να προωθούνται ως δημόσια πρόσωπα που απλά συμμετέχουν ή και καθοδηγούν το εθνικό μας καθημερινό κουτσομπολιό.      
Οι συνέπειες όμως δεν είναι αμελητέες. Μια κοινωνία που δεν ασχολείται πως θα βελτιώσει τους θεσμούς της και τις υποδομές της, που δεν ασχολείται με την ουσία των προβλημάτων της παιδείας, της υγείας, ή σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων που την απασχολούν, απλά δεν αναπτύσσεται και δεν εξελίσσεται ενώ η πολιτική, ως πράξη και ως λογική,  λοιδορείται, απαξιώνεται και προσπερνιέται ως αναγκαίο κακό, με αποτέλεσμα οι γενικεύσεις, οι απλουστεύσεις, ο λαϊκισμός και ο αριβισμός να κυριαρχούν.