Πόσο εύκολο για την Κιβωτό να γίνει Γαλέρα; Του Γιώργου Παπακωνσταντή

Επισκιάζουν  την επικαιρότητα οι καταθέσεις  παιδιών –ενηλίκων πια- που φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς στην «Κιβωτό» και για άλλη μια φορά για πολλούς γκρεμίζονται είδωλα, ακόμη περισσότεροι πέφτουν από τα σύννεφα και λίγοι προσπαθούν να δουν τα πράγματα με ψυχραιμία.
Στην Ελλάδα, όπως σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, γεννιούνται παιδιά σε προβληματικές οικογένειες, ή παιδιά που χάνουν τους γονείς τους ή παιδιά που για διάφορους λόγους δεν έχουν κυριολεκτικά στον ήλιο μοίρα. Δυστυχώς, η διαδικασία  υιοθεσίας είναι πάρα πολύ δύσκολη, γραφειοκρατική και εν πολλοίς αποτρεπτική για όποιον ήθελε ένα παιδί και δεν μπορεί να το αποκτήσει με το φυσιολογικό τρόπο. Έτσι παρουσιάζεται το οξύμωρο, φυσικός  γονέας να μπορεί να γίνει ο καθένας, αλλά θετός γονέας για να γίνει πρέπει να περάσει από 40 κύματα.
Τα παιδιά λοιπόν που αναφέραμε παραπάνω, κάποιος πρέπει να τα φροντίσει. Φυσιολογικά θα ανέμενε κανείς να αποτελούσε αυτό κρατική μέριμνα. Να δημιουργούνταν λοιπόν εντελώς κρατικές δομές, ώστε το κράτος με τους υπαλλήλους του να μεριμνούσαν για τα παιδιά αυτά.
Προφανώς όμως για μια τέτοια δουλειά δεν αρκεί η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Χρειάζεται επιστημονική γνώση, και βέβαια έφεση στη διαπαιδαγώγηση  και στη δουλειά με παιδιά.
Πάντως τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό οι κρατικές δομές προστασίας παιδιών έχουν και άσχημα παραδείγματα. (Είναι γνωστά για παράδειγμα, τα κρατικά ορφανοτροφεία της Ρουμανίας στο πρόσφατο παρελθόν).
Έτσι η δουλειά συχνά αναλαμβάνεται  από εθελοντικές οργανώσεις που ανάλογα με την επιτυχία τους, συνεργάζονται ή χρηματοδοτούνται από το κράτος. Οι οργανώσεις αυτές είναι αρκετές στην Ελλάδα.  
Πιο γνωστές είναι η  «Κιβωτός» και το «Χαμόγελο του παιδιού». Όσο μεγάλωνε η επιτυχία αυτών των οργανώσεων, τόσο πλάταινε και ο κύκλος των δραστηριοτήτων τους, προσλαμβάνονται υπάλληλοι, παιδαγωγοί, διοικητικοί, εργαζόμενοι γενικά στις υπηρεσίες τους. Το πώς λειτουργούν όλοι αυτοί, εξαρτάται από το βαθμό της επιστημονικής τους  επάρκειας, της επαγγελματικής τους δεοντολογίας, τη διοίκηση της δομής και κυρίως τον έλεγχο και δεν εννοούμε τον οικονομικό, όσο τον έλεγχο αν και κατά πόσο στις οργανώσεις αυτές που γενικά επιτελούν θετικότατο και αναγκαίο έργο, συμπληρώνοντας ή και υποκαθιστώντας στην ουσία το κράτος , τηρούνται όλοι  εκείνοι  οι αναγκαίοι  παιδαγωγικά  κανόνες και όροι.
Η ανθρώπινη φύση μας οδηγεί να σκεφτούμε ότι τα πράγματα συχνά δεν είναι ιδανικά, ή δεν είναι όσο ιδανικά φαίνονται και συχνά, η εξιδανικευμένη μορφή του πρωτεργάτη, απέχει πολύ από πρακτικές που συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Από την άλλη, η πλήρης απαξίωση οργανώσεων και δομών που πετυχαίνουν σε μεγάλο ποσοστό στο έργο τους, πρέπει να γίνεται μόνο κάτω από σοβαρά δεδομένα και από ψύχραιμη αποτίμηση, και βέβαια από τη δικαιοσύνη, μόνο που για να αποφανθεί η δικαιοσύνη αφενός μεν πρέπει να αφεθεί απερίσπαστη, αφετέρου δε, πρέπει ο έλεγχος να είναι ουσιαστικός. Οι καταθέσεις νέων που φιλοξενήθηκαν στις δομές, προφανώς και πρέπει να ερευνηθούν σε βάθος και οι φυσικοί αυτουργοί εφόσον αποδειχθούν, να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει.  Δεν ξέρω όμως αν με δυο τρεις μύγες μέσα  στο γάλα, πρέπει να πετάξουμε ολόκληρη την καρδάρα… Προς το παρόν, ας κρατήσουμε την ψυχραιμία μας.