Σκέψεις του Σεπτέμβρη. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

Κάθε  φορά ο Σεπτέμβρης έχει τον άχαρο ρόλο να μας επαναφέρει στο δύσκολο δρόμο της καθημερινότητά μας.
Οι διακοπές έχουν τελειώσει για τους περισσότερους, τα σχολεία ανοίγουν, τα φροντιστήρια το ίδιο και παντού γύρω, μπορεί να δει κανείς αλλόφρονες γονείς, οι οποίοι προσπαθούν να ενταχθούν στη νέα πραγματικότητα.
Να ψωνίσουν σχολικά, να προσαρμοστούν τα παιδιά στη νέα τάξη, να κλείσουν συμφωνίες για τα ωράρια των φροντιστηρίων, να οργανώσουν δρομολόγια να  υπολογίσουν έξοδα…  Έτσι ξεκινούν πάλι τα μποτιλιαρίσματα στους δρόμους μέσα από  τα πήγαινε έλα σε δουλειά, σχολεία και φροντιστήρια. Αυτά είναι τα συνηθισμένα  κάθε Σεπτέμβρη.
Επιπλέον, ειδικά αυτό τον Σεπτέμβρη, έχουμε να σκεφτούμε πάλι την πανδημία και την εξέλιξή της, μια που από ότι φαίνεται δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμη.
Για να γίνει ακόμη χειρότερο το πράγμα, πολιτικοί, οικονομολόγοι και επιστήμονες μας προετοιμάζουν για τον χειρότερο Χειμώνα των τελευταίων δεκαετιών με σημαντικές ελλείψεις στην ενέργεια,  ενώ για κάποιους  θα υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις και στη διατροφή. Παράλληλα, ο πληθωρισμός ανεβαίνει η αξία των χρημάτων μειώνεται και οι τιμές παίρνουν την ανηφόρα.
Για πολλούς, ο Χειμώνας θα είναι αρκετά δύσκολος  και είναι ευτύχημα που τουλάχιστον ο τουρισμός της καλοκαιρινής σεζόν φαίνεται να πήγε καλά, αλλά από ότι φαίνεται δε φτάνει.
Κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι τα πράγματα λοιπόν.  Το ζητούμενο είναι πως αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση.  Ο εύκολος δρόμος είναι να φωνάξουμε, να διεκδικήσουμε αυξήσεις, να τα χώσουμε στην Κυβέρνηση, στους πολιτικούς όλους, να βρίσουμε…
Δεν θα βγάλει πουθενά. Μακάρι κάθε κρίση να εξαρτιόταν από μια Κυβερνητική απόφαση. Θα την έπαιρνε αμέσως και θα έφτιαχνε τα πράγματα.  Ή μακάρι να μπορούσαμε να αλλάζουμε Κυβέρνηση και μέσα από την αλλαγή αυτή να λύναμε όλα μας τα προβλήματα. Δυστυχώς  όμως  η πολυπλοκότητα του κόσμου που ζούμε, διαμορφώνει τις εξελίξεις πολυπαραγοντικά και μέσα από σχέσεις αιτίων και αποτελεσμάτων που δύσκολα μπορούμε να επηρεάσουμε. Έτσι όλοι πρέπει να παίξουμε «αμυντικά». Να προσαρμόσουμε τη ζωή μας στις νέες εξελίξεις με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες και αλλαγές στο επίπεδο ζωής μας, εννοείται διεκδικώντας πάντα το καλύτερο μέσα  στις συνθήκες που διαμορφώνονται.
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τις νέες συνθήκες και να προσαρμόσουμε ανάλογα την καθημερινότητά μας. Ο καθένας γνωρίζει στον τρόπο ζωής του ποιο είναι  το περίσσιο παρόλο που είναι δύσκολο να το παραδεχτεί και να το αποδεχτεί. Όλοι, όσο καλά και να είμαστε θέλουμε περισσότερα, πάντα κάτι παραπάνω.  Από την άλλη όμως, είναι πολλοί που πραγματικά όχι μόνο δεν τους περισσεύει τίποτα, αλλά αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες. Εκείνοι πρέπει να βοηθηθούν από την πολιτεία, η οποία όμως οφείλει να εξετάσει ενδελεχώς, ποιοι είναι αυτοί πραγματικά και όχι ποιοι παρουσιάζονται ως τέτοιοι.
Η κοινωνική αλληλεγγύη, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα. Άλλωστε οι παροχές του κράτους στους μη έχοντες, προέρχονται από τη φορολογία των εχόντων. Το ζήτημα όμως στη χώρα μας είναι αν μπορεί  το Ελληνικό κράτος να οριοθετήσει πραγματικά ποιοι είναι ποιοι…
Ας  χαρούμε όσο μπορούμε ακόμη το οψιμοκαλόκαιρο,  που πάντα μας δίνει υπέροχες μέρες, έστω και αν πρόσκαιρα ο καιρός είναι μουντός, και ας προετοιμαστούμε με αισιοδοξία και εγρήγορση για το  Χειμώνα. Η αισιοδοξία, μαζί με τη θετική διάθεση και την ενεργή προσπάθεια είναι μονόδρομος.