Ο προϋπολογισμός των δαπανών έφτασε τις 350.000 δολάρια, αλλά οι διοργανωτές είχαν την ελπίδα ότι οι θεατές θα ξεπερνούσαν τις 70.000 άτομα., με εισιτήριο 24 δολάρια. Η συναυλία θα διαρκούσε τρεις μέρες Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, 15-17 Αυγούστου. Από την Πέμπτη, παραμονή της έναρξης των εκδηλώσεων, στήνονταν οι σκαλωσιές, η εξέδρα και οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις, άρχισαν να καταφτάνουν χιλιάδες νεαροί, που έσπευδαν να καταλάβουν θέσεις στήνοντας σκηνές και έχοντας μαζί τους sleeping bags.
Η εθνική οδός είχε μποτιλιαριστεί από ένα ετερόκλητο πλήθος μακρυμάλληδων χίπις με κελεμπίες, παρδαλά ρούχα, χάντρες και σαγιονάρες και κορίτσια με ινδικές φορεσιές και χαϊμαλιά. Πολλοί κρατούσαν αμερικάνικες σημαίες, χωρίς να λείπουν και οι σημαίες των Βιετκόνγκ, εκατοντάδες πλανόδιοι πωλητές χοτ-ντόγκ, μπίρας, ακόμα και μαριχουάνας και LSD. Όλοι αυτοί έρχονταν στο χώρο της συναυλίας με κάθε μέσον, μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα, μικρά φορτηγάκια, ακόμα και με τα πόδια. Ο αγροτικός δρόμος που συνέδεε την εθνική οδό με το χώρο των εκδηλώσεων ονομάστηκε οδός της Ευτυχίας.
Την πρώτη ημέρα της συναυλίας, οι διοργανωτές και οι καλλιτέχνες έτριβαν τα μάτια τους. Μπροστά τους, όσο έφτανε το μάτι τους ήταν απλωμένη μια θάλασσα από εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και μισό εκατομμύριο νέους και νέες. Και ακόμα, πολλές χιλιάδες άτομα είχαν μείνει απ’ έξω, γιατί δεν βρήκαν χώρο να πλησιάσουν.
Η συναυλία ξεκινά με τον Richie Havens, που τραγουδά το Freedom, τραγούδι-σύμβολο της γενιάς της αμφισβήτησης. Ο παρουσιαστής χαιρετά το πλήθος με τα λόγια: Ζούμε την νέα αμερικανική επανάσταση. Η διαφορά της με τις άλλες επαναστάσεις είναι ότι τούτη εδώ δεν έχει εχθρούς!.
Ακολουθεί μια πλειάδα καλλιτεχνών, πολλοί από τους οποίους είναι διάσημοι όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο, όπως: η Joan Baez, ο Carlo Santana και το συγκρότημά του, η Janis Joplin, ο Jimi Hendrix , o Joe Cocker και 28 ακόμα τραγουδιστές και μουσικά συγκροτήματα.
Η Joan Baez (έγκυος έξι μηνών τότε), συγκίνησε τους θεατές όταν τραγούδησε μια αντιπολεμική μπαλάντα και αναφέρθηκε στον άντρα της και σε άλλους νέους φίλους της ειρήνης που βρίσκονταν στις φυλακές για τη αντιπολεμική δράση τους. Λόγω του πλήθους, οι καλλιτέχνες φτάνουν στην εξέδρα με ελικόπτερα. Αρκετοί άλλοι μουσικοί έμειναν έξω από τη συναυλία γιατί δεν είχαν τρόπο να πλησιάσουν.
Η εξυπηρέτηση των αναγκών του πλήθους, που οι οργανωτές περίμεναν ότι θα γέμιζε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, είχαν μπροστά τους μια μεγάλη πόλη, έγινε ξαφνικά περίπλοκη. Κι όμως όλα αντιμετωπίστηκαν χάρη στο πνεύμα συλλογικότητας, αλληλοβοήθειας και εθελοντισμού των νεαρών θεατών. Αγροτικές εναλλακτικές κοινότητες στήνουν υπαίθριες καντίνες, που προσφέρουν δωρεάν φαγητό και είχε εξασφαλιστεί η ύδρευση.
Τα πράγματα γίνονται άσχημα το πρωί του Σαββάτου, όταν μια συνεχής βροχή μετατρέπει τον τεράστιο αυτό χώρο σε λασπότοπο.
Δημιουργείται χάος. Τα οχήματα της τροφοδοσίας κολλάνε στις λάσπες και δεν μπορούν να πλησιάσουν, αρχίζουν οι ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα, νερό, αλλά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται από το πλήθος με ψυχραιμία και χιούμορ. Δυο μωρά γεννιούνται στο χώρο και δυο θεατές πεθαίνουν από υπερβολική χρήση. Το πρόχειρο ιατρείο δίνει τις πρώτες βοήθειες σε μικροατυχήματα ή κρίσεις από χρήση ναρκωτικών.
To Woodstock τελείωσε, αλλά έμεινε στη ιστορία της μουσικής, ως η μεγαλύτερη συναυλία που έγινε ποτέ. Το σπουδαίο γεγονός καταγράφηκε στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία που κέρδισε Όσκαρ το 1970.
πηγή: Stavros Stafylakis, via Facebook
