Για να κάνεις δημοκρατική ομελέτα, πρέπει να σπάσεις Χρυσά Αυγά! Του Γιώργου Παπακωνσταντή

Τελικά μετά από 5,5 χρόνια δίκης στο ακροατήριο, 7 χρόνια από μια στυγερή δολοφονία, δεκαετίες από την πρώτη εμφάνισή της με σωρεία  βίαιων πράξεων με ρατσιστικό περιεχόμενο, η Χρυσή Αυγή, από κόμμα πολιτικό, αποδείχτηκε εγκληματική οργάνωση.

Στο πρόσφατο παρελθόν και εν όψει της έκδοσης της απόφασης του δικαστηρίου, ξεκίνησε δειλά στην αρχή, περισσότερο έντονα αργότερα, να αναπτύσσεται η λαϊκή επιθυμία-ετυμηγορία “Δεν είναι αθώοι, οι Ναζί στη φυλακή”, για να καταλήξει σε μια μεγάλη συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια κατά την έκδοση της απόφασης σε μια “εύκολη και ανώδυνη” θα έλεγε κανείς, κινητοποίηση.

Η 7η Οκτωβρίου 2020 όμως όπως και νάχει, θα είναι μια ιστορική μέρα, μια που όπως έγραψε και ο διεθνής τύπος, ήταν η μεγαλύτερη δίκη φασιστοναζιστών μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης.

Η εξέλιξη αυτή, αποτελεί μια νίκη της δημοκρατίας, η οποία δεν προέκυψε χωρίς αγώνες, χωρίς πόλεμο στην κυριολεξία και χωρίς θύματα.

Αμφιβάλει κανείς ότι αν δεν προέβαιναν οι χρυσαυγίτες στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ίσως η εξέλιξη των πραγμάτων θα ήταν διαφορετική; Μια που οι μέχρι τότε επιθέσεις σε βάρος κυρίως μεταναστών και εγχρώμων, περνούσαν στα ψιλά της δημοκρατικής ευαισθησίας της κοινωνίας μας; Αμφιβάλει κανείς ότι η Εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή συμπεριφερόταν ως κόμμα με δήθεν ακτιβιστική και κινηματική δράση, βοηθώντας γριούλες στα ΑΤΜ, ή “επιβάλλοντας” την δική της “έννομη τάξη” στις γειτονιές; Έχουμε ξεχάσει άραγε τον Άγιο Παντελεήμονα και τις φτωχογειτονιές του Πειραιά; Αμφιβάλλει κανείς ότι εν τέλει η εγκληματική αυτή οργάνωση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την αδυναμία των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων να λειτουργήσουν δημοκρατικά, αλλά αντίθετα θυσίαζαν βασικές δημοκρατικές αξίες, στην μικροκομματική τους σκοπιμότητα;

Πόσοι άραγε από τους σημερινούς επικριτές της Χρυσής Αυγής δεν φώναξαν μαζί της “να καεί να καεί το μπ….η Βουλή”; Πόσοι δεν άσκησαν αμέτρητη ψυχολογική και όχι μόνο, βία και δολοφονίες χαρακτήρων, στην πραγματικότητα προς την ίδια κατεύθυνση που την άσκησε η Χ.Α., στην προσπάθειά τους να λοιδορήσουν και να στηλιτεύσουν πολιτικούς, οι οποίοι με τις πολιτικές τους είχαν βάλει το συμφέρον της χώρας πάνω από το δικό τους;

Ίσως το σύνολο του πολιτικού κόσμου, είδε στην αρχή το φαινόμενο Χ.Α. ως μια πιθανή δεξαμενή άντλησης ψήφων...Ειδικά στην αρχή της αντιμνημονιακής εποχής εκεί γύρω στο 2010, πόσοι άραγε από τους σημερινούς τιμητές δεν είδαν τη Χ.Α. ως την “αιχμή του δόρατος” στον αντιμνημονιακό αγώνα τους; Κάποιοι μάλιστα όπως ο Μπαλτάκος, κουβέντιαζαν στα ίσια με τον Κασιδιάρη. Πόσοι δεν θεώρησαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο υπερβολικό και ότι πετά την μπάλα στην εξέδρα, όταν σε συνέντευξή του την 3-12-2012, πολύ πριν τη δολοφονία Φύσσα, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι χρειάζονται δύο πρωτοβουλίες :

“Η πρώτη πρωτοβουλία αφορά την αντιμετώπιση της ρατσιστικής, ξενοφοβικής, νεοναζιστικής κοινωνικής βίας. Γιατί πέρα από τις συγκεκριμένες μορφές βίας, υπάρχει δυστυχώς πλέον το φαινόμενο της διάχυτης κοινωνικής βίας.

Δεύτερον, μια πρωτοβουλία για την ανάδειξη της Χρυσής Αυγής ως αντισυνταγματικού μορφώματος, που έχει δυστυχώς ψηφιστεί από ένα τμήμα του ελληνικού λαού και υπάρχει μέσα στο Κοινοβούλιο”

Μάλιστα για τη δήλωσή του αυτή η Χ.Α. του υπέβαλλε...μύνηση!

και την 18η Σεπτεμβρίου 2013, ο ίδιος δήλωνε ότι “η Χ.Α. …..πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εγκληματική οργάνωση”.

Ανεξάρτητα των ενεργειών Μπαλτάκου,  ο ιστορικός του μέλλοντος δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει τις ενέργειες της Κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου μέσω του υπουργού τότε, Δένδια, να συγκεντρώσει όλες τις δικογραφίες πανελλαδικά που αφορούσαν παράνομες ενέργειες χρυσαυγιτών για να πάρει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη ως εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή.

Ακόμη και τότε όμως αρκετοί έκλειναν το μάτι στις ψήφους των Χρυσαυγιτών στη Βουλή, και αρκετοί εξέφραζαν αντιρρήσεις αν έπρεπε να διωχθούν ποινικά ακόμη και όταν τα στοιχεία που έβγαιναν κατά την ανάκριση και την προδικασία, ήταν συντριπτικά.
Έχουμε αναρωτηθεί άραγε πόσο κουράγιο χρειάζονταν οι μάρτυρες κατηγορίας, οι δικαστές και οι πολιτικοί που ακόμη προσπαθούσαν να στριμώξουν ποινικά τους ναζιστές, όταν η Χρυσή Αυγή ψήφιζε κανονικά στη Βουλή και τα στελέχη της είχαν αποφυλακιστεί μετά την παρέλευση 18μήνου; Πως έπαιρνε κουράγιο η χαροκαμένη Μάνα του Παύλου Φύσσα που έγινε μάνα της Ελλάδας, αρνούμενη να εξαγοραστεί ο πόνος της με προτάσεις για πολιτική...αξιοποίησή της από εκείνους που δεν έβρισκαν...κατάλληλη αίθουσα να γίνει η δίκη; Όταν εκείνοι οι οποίοι σήκωναν πλακάτ πριν λίγες μέρες στη Βουλή, ως κόμμα εξουσίας διαπραγματεύονταν τις ψήφους της...Εγκληματικής Οργάνωσης και διαδήλωναν χθες έξω από το δικαστήριο;


Αν κάτι μένει από αυτή την υπόθεση είναι ότι η πίστη στη Δημοκρατία δεν είναι απλά ιδεολόγημα, ούτε απλά άλλη μια συμμετοχή  σε μια διαδήλωση. Η πίστη στη δημοκρατία απαιτεί συγκεκριμένες πράξεις, συχνά δυσάρεστες και με ρίσκο, που πολλές φορές δεν έχουν καν ευνοϊκό αποτέλεσμα. Αλλά η προσπάθεια πρέπει να είναι συνεχής, συνεπής και μακριά από σκοπιμότητες κομματικής οικειοποίησης.

Σήμερα ο Βενιζέλος είναι εκτός Βουλής, με απόφαση υποτίθεται συναγωνίστριας του, η οποία παρεπιμπτόντως, διαδήλωνε κατά την έκδοση της απόφασης, χωρίς να κάνει έστω μια νύξη για τις πρωτοβουλίες του προκατόχου της  ...Η Χ.Α. ναι μεν έμεινε εκτός βουλής το 2019, οπότε υπέστη και την πρώτη της ήττα, αλλά με 165.000 ψήφους και ποσοστό 2,93% και ωστόσο, έχει εκλέξει Ευρωβουλευτή, ο οποίος έχει κριθεί ένοχος για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση…Αυτά είναι τα παράδοξα της Δημοκρατίας, η οποία τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Πόσες από τις ιδέες της Χ.Α. δεν δηλητηρίασαν και δεν εξακολουθούν να δηλητηριάζουν και να επηρεάζουν τις πράξεις πολιτών αλλα και στελεχών του δημοσίου, κυρίως στα Σώματα Ασφάλειας και στις ένοπλες δυνάμεις;

Χρέος όλων μας ακόμη και μετά το χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, να σταθούμε απέναντι σε κάθε χρυσαυγίτικη συμπεριφορά, όποιο δήθεν ιδεολογικό πρόσημο και αν έχει. Είτε αφορά την άρνηση τροφής σε 39 προσφυγόπουλα στα Καμμένα Βούρλα, είτε ακόμη χειρότερο, αφορά το λαμπάδιασμα της Μαρφίν με 3 νεκρούς που ακόμη δεν έχουν δικαιωθεί...

Είναι δύσκολο πράγμα η Δημοκρατία πράγματι  και έχει πολλά παράδοξα,για την οποία εντέλει, έχουμε όλοι ευθύνη τόσο με τις καθημερινές πράξεις μας, όσο και με την ψήφο μας...