Μια φορά κι έναν καιρό... έτσι δεν ξεκινούσαν τα παραμύθια όταν ήμασταν παιδιά;
Μπήκες στη ζωή μου, για μια στιγμή ένιωσα πριγκίπισσα στον ψεύτικο πύργο σου.
Σ έναν πύργο που ακόμη και το φως της ημέρας δεν ήταν ικανό να διώξει τις σκιές, από αγάπες περασμένες που σε πλήγωσαν κι εσύ με τη σειρά σου πλήγωνες εμένα.
Κι όμως δεν θα σου ρίξω ευθύνες γι’ αυτό. Εσύ αγαπούσες τα φαντάσματά σου κι εγώ εσένα.
Μέχρι που αγάπησα τον εαυτό μου κι έτρεξα μακριά από τον πύργο σου.
Δεν γύρισα ούτε μια στιγμή πίσω για να σε δω, είμαι σίγουρη πως μιλούσες με τις αγαπημένες σου σκιές.
Άφησα πίσω μου τους δράκους, προχώρησα μπροστά. Μπροστά, ξέρεις γιατί; Γιατί τα δικά μου φαντάσματα τα ξόρκισα.
Τα έκλεισα σε κουτί, το σφράγισα και πέταξα το κλειδί. Ανήκουν πια στο παρελθόν, και το μέλλον είναι μπροστά.
Δεν ξέρω αν ζεις καλά – στο εύχομαι- αλλά εγώ ζω καλύτερα. Όχι σε πύργο!! Πατάω όμως γερά στα πόδια μου και συνεχίζω, γιατί η ομορφιά του παραμυθιού, που λέγεται «ζωή», βρίσκεται στα απλά, τα καθημερινά.
*H Κων/να Χαριτάκη είναι Μηχανολόγος Μηχανικός Α.Τ.Ε.Ι.
