Γράφει η Κωνσταντίνα Χαριτάκη*
Μια εκπαιδευτικός με μια βαλίτσα στο χέρι. Όχι δεν ετοιμάζεται για διακοπές. Είναι ωρομίσθια, είναι αναπληρώτρια...
Θα είναι τον επόμενο χειμώνα; Ποιος ξέρει!
Αν δεν δηλώσει δυσπρόσιτες περιοχές ή αν δεν πατήσει το κουμπάκι για όλη την Ελλάδα, υπάρχει η πιθανότητα να είναι άνεργη. Δύσκολο όταν έχει οικογένεια.
Άλλο παρακλάδι του ίδιου έργου; Ανήκει στις τεχνικές ειδικότητες και έχει εργαστεί σε σχολεία του υπουργείου εργασίας; Το υπουργείο παιδείας δεν αναγνωρίζει την προϋπηρεσία της και έτσι παραμένει στους πίνακες μηδενικής προϋπηρεσίας.
Εκπαιδευτικοί ενός κατώτερου Θεού...
Εκπαιδευτικοί που ακούμπησαν τρυφερά τον ώμο μαθητών που το είχαν ανάγκη.
Εκπαιδευτικοί που εργάστηκαν με συνέπεια και υπευθυνότητα.
Εκπαιδευτικοί που αντιμετωπίστηκαν από το σύστημα αδειών ως «λιγότερο» εκπαιδευτικοί όταν χρειάστηκε να αρρωστήσουν ή να γεννήσουν, σε σχέση με τους μόνιμους συναδέλφους τους.
Εκπαιδευτικοί που κάθε Ιούνιο φεύγοντας από το σχολείο, είχαν απλά την ελπίδα πως θα ξαναγυρίσουν στη θέση τους, δεν είχαν τίποτα δεδομένο.
Εκπαιδευτικοί που αγαπάνε τα παιδιά και είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι ένιωσαν «εκπαιδευτικοί ενός κατώτερου Θεού» και δεν επιτρέπουν σε κανένα να κάνει τους μαθητές να αισθανθούν ως «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».
Είναι οι ίδιοι που δέχτηκαν τα ειρωνικά σχόλια του τύπου «Αν είστε εκπαιδευτικός όπως λέτε...» Είναι αυτοί που συνεχίζουν να αγωνίζονται για μια καλύτερη εκπαίδευση, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, βιολογικά και μη...
Είναι αυτοί που προσπαθούν να βελτιώνονται αλλά δεν ανέχονται τους «δήθεν».
*Η Κων/να Χαριτάκη είναι Μηχανολόγος Μηχανικός Α.Τ.Ε.Ι.
