Όπου και να κοιτάξεις περπατώντας στην πόλη, βλέπεις συνθήματα σε τοίχους και κυρίως σε δημόσια κτήρια ή εγκαταλειμμένα σπίτια.
Πολλά από αυτά τα συνθήματα είναι εξαιρετικά επίκαιρα, που εκφράζουν βαθιά συναισθήματα ή ακόμα και καταστάσεις ζωής. Δεν ταυτίζομαι με οργανώσεις που υπογράφουν πολλές φορές, (άλλωστε δηλώνω πολιτικοποιημένη αλλά ακομμάτιστη ), δεν μπορώ όμως να παραλείψω την ευαισθησία που μπορεί να κρύβουν μέσα τους οι λέξεις.
«Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες και εμείς ρατσιστές;», ήταν το κορυφαίο που έχω διαβάσει. Φυσικά, δεδομένων των ιστορικών συνθηκών δεν μπορούμε να είμαστε ρατσιστές κυρίως με τους οικονομικούς μετανάστες και τους πρόσφυγες. Άλλωστε, σαν λαός χαρακτηριζόμαστε από το φιλότιμο και την φιλοξενία και στέκομαι μόνο σε αυτό. Άλλωστε, για να πάμε μπροστά, πρέπει να μείνουμε σταθεροί και πιστοί στα καλά μας στοιχεία και μόνο! Γιατί, αρνητικά δόξα τον Πανάγαθο, έχουμε πολλά!
Είμαι αρνητική και κάθετη όταν καταστρέφεις όμως ένα μνημείο για να γράψεις πάνω το σύνθημά σου. Μετά, πρέπει να επιστρατευτούν διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες για να το καθαρίσουν και να το επαναφέρουν στην αρχική του μορφή. Αυτό αργεί και η ζημιά έχει γίνει. Είμαι αρνητική όταν καταστρέφεις την περιουσία του άλλου για να πεις αυτό που θες. Δεν σέβεσαι τον κόπο του άλλου και κυρίως του συνόλου, που πληρώνει φόρους για να υπάρχει αυτή η περιουσία.
Εξαιρετικά όμορφες εικόνες, σκίτσα, από καλλιτέχνες του δρόμου και όχι μόνο, υπάρχουν επίσης.. Για τους ζωγράφους που βάφουν κτήρια και αλλάζουν το τοπίο μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς, πάντα με άδεια του ιδιοκτήτη είναι υπέροχο…Όταν γεμίζεις χρώματα μια επιφάνεια σε κάνει τόσο χαρούμενο.! Θυμήσου όταν ήσουν παιδί, πόσο πολύ σου άρεσε να ζωγραφίζεις και να μετατρέπεις το άψυχο λευκό σε μορφή με χρώμα.
Είναι γνωστό άλλωστε πως τα χρώματα, φτιάχνουν την διάθεση, αρκεί να μην καταστρέφουν την αισθητική μας!
Και πόσο υπέροχο, οι στίχοι ενός ποιητή ζωγραφισμένοι πάνω σε έναν άσχημο ανιαρό τοίχο μιας γειτονιάς. Για μια στιγμή, με μια ματιά που το κοιτάζεις περπατώντας, σε ταξιδεύουν για δευτερόλεπτα γιατί κάτι σου θυμίζουν. Κάτι, μια στιγμή, μια ανάμνηση, κάτι από εσένα. Όπως μια πινακίδα σε μια ταβέρνα γράφει… «Είτε βραδυάζει είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί….» Γ. Σεφέρης.
Συγχαίρω τους εθελοντές του δρόμου, τους καλλιτέχνες, τους ευαίσθητους, που σε μια μόνο στιγμή, μπορούν να μεταβάλλουν το συναίσθημα της απελπισίας σε ΕΛΠΙΔΑ!.
* Η Ελένη Βλατάκη είναι ενεργός πολίτης
