Και έρχεται η επέλαση του χιονιά στην Ελλάδα…Κάποτε χιονίζει και κάνει κρύο και στην Ελλαδίτσα..Δεν είμαστε έτοιμοι για τέτοιες συνθήκες.
Ως xώρα, δεν έχουμε φτιάξει δομές φιλοξενίας νέο-αστέγων…που καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός Δομές, που να φιλοξενούν άστεγους όλο τον χρόνο, όχι μόνο στον χιονιά…Πολλές φορές παρατηρώ σε «Αμερικάνικες» ταινίες κυρίως, γειτονιές της μεγαλούπολης, με λαμπερά φώτα και εμπορικά κέντρα από τη μια και μόνιμους κατοίκους των δρόμων από την άλλη. Ζωή σε χαρτόκουτες…Μου έκανε πάντα εντύπωση αυτό και δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να γίνει καθημερινή εικόνα και στην Ελλάδα.
Ως πολίτες, δεν χρειαζόμαστε πετρέλαιο θέρμανσης που είναι ακριβό εδώ και χρόνια..(οι διαφημίσεις για σόμπες που «κάνουν» δουλειά δίνουν και παίρνουν)..Τα σχολεία είναι πιο ζεστά από τα σπίτια, αλλά όταν το χιόνι είναι ένα μέτρο τα σχολεία κλείνουν γιατί τα παιδιά και οι δάσκαλοι δεν μπορούν να μετακινηθούν.
Και φτάνεις στην εργασία.. Εργασία χωρίς καμία αξιοκρατία. Εργασία άδικη πολλές φορές. Ακόμα και το Δημόσιο ως έννοια, έχει τερματίσει. Tο «όνειρο» που σχεδόν όλοι είχαν ανέκαθεν για θέση στο Δημόσιο έχει αποτύχει. Για την γενιά των 40αρηδων που μπορώ να μιλήσω, όχι δεν μπορεί να είναι όνειρο από άποψη οικονομική. Η δική μας γενιά, πληρώνεται τα νόμιμα, πλέον κουτσουρεμένα από το «Ενιαίο Μισθολόγιο», ακόμα και αν έχεις πτυχία, μεταπτυχιακά κλπ κλπ. - Τίτλους που κάποτε ένας τύπος στην Αθήνα τα έκανε περιτύλιγμα για σουβλάκια και ορθώς έπραξε… Μισθολογική εξέλιξη σπάνια, βαθμολογική ακόμα πιο σπάνια και ούτω καθεξής…
Η γενιά του Πολυτεχνείου, πρέπει επιτέλους να φύγει, να συνταξιοδοτηθεί, να αφήσει τον δρόμο στα νιάτα…(αν ακόμα θεωρείται νιάτο ο 40αρης). Να προσληφθούν νεαρά άτομα….Με γνώσεις, με καινοτόμες ιδέες, με όρεξη για δουλειά. Να υπάρξει αξιολόγηση σοβαρή, αντικειμενική και όχι με γνώμονα τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθένα. Οι πιο έμπειροι, μπορούν να γίνουν αρωγοί στους νέους, όχι εμπόδια.
Δεν μπορώ να παραλείψω τον ιδιωτικό τομέα, που μου θυμίζει ένα σύστημα εκβιαστών. Αυτά δίνω, θές; Αν όχι, υπάρχουν στην ουρά ξέρεις πόσοι που θα μπορούσαν να είναι σε αυτή την θέση; Ανασφάλιστοι ή μη, τα νέα παιδιά, σε ένα περιβάλλον σκληρό, με αποδοχές 4ωρου ή 5ωρου ενώ εργάζονται για 8ωροή 10ωρο. Και αυτό, όταν είσαι τυχερός και το αποκτήσεις…Αν δε είσαι τυχερός, γίνεσαι ένας νέο-μετανάστης του εξωτερικού. Αυτό το : «Μάνα, μην στενοχωριέσαι θα τα λέμε στο Skype», που σίγουρα έχουμε όλοι διαβάσει σε κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνο, είναι τόσο απτό, τόσο ακριβές, τόσο πολύ Αλήθεια.
Και φεύγεις, με μια βαλίτσα όνειρα, νομίζοντας ίσως πως οι συνθήκες στο εξωτερικό είναι όπως οι πρόγονοί μας κάποτε από το πλύσιμο των πιάτων στο Αμέρικα, που έβγαλαν πολλά λεφτά. Δυστυχώς όμως και «στας Ευρώπας», οι συνθήκες είναι πολλές φορές παρόμοιες…που, ζεις για να δουλεύεις, που όσα βγάζεις πάνε στο ενοίκιο (πχ Στο Λονδίνο, από μαρτυρίες συγγενών), που φεύγεις το πρωί από το σπίτι και μπαίνεις βράδυ, που η νοοτροπία των ανθρώπων είναι αλλιώς, οι καιρικές συνθήκες που μας διαμορφώνουν είναι αλλιώς…που όλα είναι αλλιώς.
Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά, σίγουρα όμως να μην τα παρατήσουμε. Να παλέψουμε σοβαρά για το καλύτερο όλοι! Ο καθένας εκεί που μπορεί...Η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός είναι που επιτρέπουν να υποβαθμίζονται τα πάντα.
*η Ελένη Βλατάκη είναι ενεργός πολίτης
