Ιανουάριος….
Νέα χρονιά, νέες προσδοκίες, επαναδιαπραγμάτευση των ονείρων …….
Κλείσαμε μία χρονιά με τον αυστηρό ή όχι απολογισμό μας…..
Ξεκινάμε τον καινούργιο χρόνο με την πεποίθηση ότι θα είναι καλύτερος για όλους….Γιατί, αν σταματάς να ονειρεύεσαι, πεθαίνεις..
Μπορείς να κάνεις όνειρα στην Ελλάδα του 2019;
Όμως…ας δούμε μια τυπική ημέρα της καινούργια χρονιάς…Δεδομένων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών για την ώρα που μιλάμε και αποφασίζουμε…
Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν, (βλέπε Μακεδονικό, παραμονές εκλογών κλπ ) οι οικονομικές συνθήκες ζορίζουν και οι κοινωνικές αξίες σε κρίση…. «Ο καθένας και απάνω του», που λέει ο σοφός λαός…
Τρέχεις, τρέχεις τρέχεις, να προλάβεις. Να προλάβεις να ζήσεις για να δουλέψεις.…..Σκέφτεσαι να βγάλω λεφτά να πληρώσω φόρους, να πληρώσω το φαγητό των παιδιών μου, να πληρώσω λογαριασμούς, το ενοίκιο, τα δημόσια σχολεία των παιδιών…Ναι, τα σχολεία…Δεν υπάρχει δημόσια παιδεία στην Ελλάδα, με τον 100% δημόσιο χαρακτήρα, σε καμία βαθμίδα….
(Είτε γιατί πληρώνεις για ιδιωτικό παιδικό σταθμό, αν μπορείς, είτε γιατί δεν έχεις μόρια για Δημόσιο παιδικό σταθμό, γιατι δεκάδες παιδιά μένουν απέξω κάθε χρόνο. Στο Δημοτικό, μπορει να έχεις δασκάλα για να διαβάζει το παιδί, συν τις εξωσχολικές δραστηριότητες, που είναι σαν να πληρώνεις Ιδιωτικό σχολείο και πόσο μάλλον στο Γυμνάσιο Λύκειο, με τα Φροντιστήρια, την «παραπαιδεία» που όλοι γνωρίζουμε γιατί και εμείς το ζήσαμε, που πληρώνεις για να μπορείς να ονειρεύεσαι επιτυχία στις Πανελλαδικές).
Ξεκινάς το πρωί από το σπίτι και δεν ξέρεις αν θα μπεις το απόγευμα…
Αν είσαι τυχερός και επιβιώσεις στον δρόμο οδηγώντας, αν δεν μάθεις το νέο της απόλυσής σου, αν δεν γίνει κάποιο σοβαρό συμβάν στην δουλειά σου, αν... αν... αν…
Πού είναι οι εποχές που εμείς, η γενιά των 40αρηδων είμασταν παιδιά; Όσοι είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σε ένα χωριό θα καταλάβουν…Αλλά ακόμα και στην πόλη, οι συνθήκες ήταν αλλιώς.
Τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Ναι, εντάξει, μπορεί να ευημερούσαμε με δανεικά ως χώρα ανέκαθεν, αλλά τουλάχιστον όλα ήταν πιο ήρεμα, πιο φυσιολογικά, πιο «οικογενειακά», πιο συγγενικά, πιο γειτονικά…πιο ανθρώπινα… Άραγε πόσο δύσκολο είναι να βγούμε από το καβούκι μας να κοιτάξουμε γύρω μας, να δώσουμε και να δεχθούμε αγάπη, κατανόηση, συγκατάβαση, ηρεμία και απλότητα;
Αξίζει να προσπαθήσουμε να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο καταναλωτές! Αξίζει να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα!
*Η Βλατάκη Ελένη είναι ενεργός πολίτης
