Το φαγητό είναι κάτι κομβικό στη ζωή μας. Η σχέση μας μαζί του μοιάζει με τη φωτιά που καίει σε ένα τζάκι στη διάρκεια μιας νυχτερινής χειμωνιάτικης καταιγίδας. Όπου το κρύο και η υγρασία τρυπάνε κάθε σημείο του κορμιού μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι χωρίς το τζάκι δε μπορούμε να ζήσουμε, όμως η σωστή απόσταση μαζί του θα καθορίσει αν θα ζεσταθούμε ή θα βυθιστούμε στις πύρινες φλόγες του.
Έτσι και με την τροφή. Ας ανακαλύψουμε πως μπορεί να επικρατήσει το μέτρο στην εσωτερική μας ζυγαριά και να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην επιβίωση και στην υπερβολή που προκύπτει όταν το φαγητό λειτουργεί ως υποκατάστατο ακάλυπτων αναγκών, συναισθημάτων ή επιθυμιών που το στόμα δεν τολμά να εκφράσει.
Είναι η σοκολατίνα που θα φάμε όταν δε ξέρουμε τον τρόπο να διαχειριστούμε τα δάκρυα από τα ανομολόγητα μυστικά μας. Είναι τα ζαχαρωτά που θα απαλύνουν τον πόνο μας και θα γαληνέψουν την τρικυμία της ψυχής μας. Όμως και η άρνηση της τροφής δηλώνει την αδυναμία μας να μεγαλώσουμε και να διαχειριστούμε τις αντιστάσεις μας προς τον κόσμο των ενηλίκων που απλώνεται μπροστά μας.
Είναι σημαντικό μέσα μας να βρούμε τον διακόπτη που βάζει φρένο στο ανεξέλεγκτο, στη χωρίς τέλος επιθυμία μας. Να βάλουμε το μέτρο και να ισορροπήσουμε στην εσωτερική μας ζυγαριά. Πάνω από όλα όμως επείγει να ανακαλύψουμε την πηγή που εξαιτίας της αναβλύζει η υπερβολή στη σχέση μας με το φαγητό και να την διαχειριστούμε. Η πραγματική αιτία της υπερβολής έχει εσωτερικά κίνητρα και αίτια.
Η Δρ. Μαρία Μουδάτσου Κοινωνική Λειτουργός Ειδικευμένη στη Συστημική Θεραπεία (μέλος ΕΛΕΣΥΘ, EFTA) Εργαστηριακός Συνεργάτης ΑΤΕΙ Κρήτης Διδάκτορας Επιστημών Υγείας Πανεπιστημίου Κρήτης Ηράκλειο Κρήτης Δέχεται κατόπιν ραντεβού: Τηλ. 6938980463
