Είναι συνηθισμένο θέαμα. Νέα κορίτσια που σερβίρουν στις καφετέριες. Κοπέλες πάνω κάτω 20 χρονών, δροσερές, αεικίνητες, χαμογελαστές, να τριγυρίζουν ανάμεσα στους θαμώνες, να παίρνουν παραγγελίες, να σερβίρουν.
Συχνά με κάποια δόση αμηχανίας, άλλοτε λίγο ντροπαλά ή λίγο συνεσταλμένα και άλλοτε με μπόλικο χαμόγελο, είναι εκείνες που πολλές φορές χαρακτηρίζουν την ποιότητα ενός χώρου που προσφέρεται για αναψυχή.
Τα κορίτσια αυτά δουλεύουν πολύ, αρκετές ώρες σε μια δουλειά που απαιτεί πολύ περπάτημα, πολύ ορθοστασία, σήκωμα δίσκων, αλλά συχνά απαιτεί και πολύ ευελιξία στο να αντιμετωπίζουν τα καπρίτσια των πελατών.
Πολλά από αυτά τα κορίτσια σπουδάζουν δουλεύοντας ή βοηθούν την οικογένειά τους με τις λιγοστές αμοιβές τους. Οι αμοιβές τους σίγουρα δεν είναι υψηλές και συχνά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Έχουν όνειρα τα κορίτσια αυτά. Έχουν φιλοδοξίες και προσδοκίες από τη ζωή. Θέλουν να τελειώσουν σπουδές, να συνεχίσουν ίσως, να ζήσουν μια όμορφη ζωή και να καταφέρουν να πετύχουν. Θέλουν να είναι ανεξάρτητες και κοιτάζουν κατάματα τη ζωή.
Σε μια χώρα που η χειρωνακτική εργασία υποτιμάται διαρκώς, που δεν προσφέρει παρά ελάχιστες ευκαιρίες και δυνατότητες στους νέους της, που η κοινωνία της διακατέχεται ακόμη από στερεότυπα και ταμπού για τη θέση της γυναίκας και για την ισότητα, οι νέες αυτές είναι ηρωίδες της καθημερινότητάς μας. Είναι οι μέλλουσες μανάδες των παιδιών που θέλουμε να αλλάξουν την κοινωνία μας. Είναι η ελπίδα μας και αξίζουν κάθε μπράβο και κάθε σεβασμό.
