Από μικρός που γεννήθηκες, σε βαγιοκλάδιζε η μάνα σου. Σε κανάκευε, σε γλυκοφιλούσε…η πρώτη επαφή με γυναίκα ήταν αυτή κι ήταν ωραία, όμορφα. Από εκεί και πέρα όμως άρχισαν τα βάσανα. Αγοράκι, αντράκι, σε αποκαλούσαν καθώς μεγάλωνες και όλοι γύρω σου κόρδωναν για τα κατορθώματά σου. Η σειρά του Πατέρα, να σε βλέπει να μεγαλώνεις και να σου κλείνει το μάτι συνωμοτικά όποτε έφερνε η κουβέντα κάτι σε κορίτσια…Εσύ αθώος, μεγάλωνες ως άνδρας που δεν κλαίει, δε φοβάται, δεν οπισθοχωρεί, μεγάλωνες ως ιππότης που θα έτρεχε με το μαύρο άλογο να σκοτώσει το δράκο στα παραμύθια και ύστερα με το άσπρο άλογο να πάρει την πριγκίπισσα…ή έμενες βάτραχος που περιμένει το φιλί της. Που να ‘ξερες σε τι μπελά έμπαινες…
Κι όσο μεγάλωνες και μιλούσες με τους φίλους σου, τόσο οι κουβέντες γυρόφερναν γύρω από τα κορίτσια. Τις είχατε, υποτίθεται, στην περιφρόνηση. Συχνά λέγατε έλα μωρέ κορίτσια είναι…που να ξέρατε…Που να ξέρατε ότι εκεί ανάμεσα στα κρυφογέλια και στα νάζια, ανάμεσα στις γλυκές ματιές και στα γλυκοκαμώματα, εκεί σιγά -σιγά εσύ και οι φίλοι σου, μεγαλώνατε στοχοπροσηλωμένοι και εγκλωβισμένοι.
Πόσες τρέλες δεν έκανες για να σε προσέξουν εκείνα τα πρώτα μάτια που σε εγκλώβισαν. Πόσες αγρύπνιες, άγχη, αγωνίες…κι όσο μεγάλωνες, οι απαιτήσεις ανέβαιναν. Ο άνδρας παιδί μου πρέπει να είναι όμορφος, έξυπνος, θαρραλέος, καλοντυμένος, πλούσιος, ιππότης, να μη φοβάται, να γίνεται χαλί να τον πατήσει εκείνη που αγαπάει…πολύ ωραία…
Έτσι λειτούργησες από πάντα. Έκανες πολέμους και έσφαξες κόσμο για την αγαπημένη σου. Έχτισες κάστρα, ναούς και τεμένη. Μεγαλούργησες για τον έρωτά σου, αλλά έγινες και γελοίος και απαίσιος. Ένα μόνο δεν κατάφερες ποτέ. Να την έχεις πλήρως ευχαριστημένη. Μέχρι που βγήκε ο Φρόιντ και προσπάθησε να στο εξηγήσει, μήπως και καταλάβεις σε τι λάκκο έπεσες…όμως εκεί εσύ. Ερωτεύεσαι, κι όταν ερωτεύεσαι τα δίνεις όλα. Νομίζεις ότι διαφεντεύεις τον κόσμο, αλλά μάλλον ούτε τον εαυτό σου. Και τότε έρχονται οι λόγιοι και οι ποιητές, οι ζωγράφοι και οι γλύπτες και ζωγραφίζουν τον έρωτά σου, τον έρωτά τους και συ πας πλησίστιος κατά κει που σε πλανεύουν…Που πας ρε Καραμήτρο…Ο έρωτας είναι τυφλός, πετάει γύρω, πάνω, κάτω, σταματημό δεν έχει. Ο έρωτας είναι ζωή και η ζωή είναι ωραία, ακριβώς γιατί είναι απρόβλεπτη. Τρέχεις τότε ξανά και ξανά μήπως και καταφέρεις να την ευχαριστήσεις, να την κατακτήσεις πλήρως…Δεν γίνεται όμως! Γιατί αν το καταφέρεις, τότε τι αξία θα έχει πια η ζωή;
