Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, όταν αναδείχθηκε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το κύριο σύνθημα τους στην προεκλογική περίοδο ήταν το «Η Ελπίδα έρχεται»
Από μόνο του, αυτό το σύνθημα δεν λέει τίποτα. Η ελπίδα δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Κάποιος τη φέρνει. Κάποιος προσπαθεί γι αυτό.
Την ελπίδα, υπονοούσε ότι θα την έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας ελπιδοφόρες υποσχέσεις. Θα έσκιζε το μνημόνιο. Θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ. Θα έκανε τον κατώτερο μισθό 751 ευρώ, θα έδινε την 13η σύνταξη, θα διέγραφε το χρέος και, θα χτυπούσε και τα νταούλια για να χορεύουν οι αγορές προκειμένου να διασκεδάζει ο ταλαιπωρημένος λαός. Κάτι σε «αριστερός» Αη Βασίλης, ο οποίος έχοντας άφθονη παραγωγή από τα λεφτόδενδρα, θα διέγραφε με μια μονοκοντυλιά όλα τα αρνητικά που έφεραν στη χώρα οι προηγούμενοι κακοί άνθρωποι, οι γερμανοτσολιάδες, και όλα γύρω θα γίνονταν χαρωπά και όπως ήταν πριν.
Αυτά όλα, τα πίστεψε ο Ελληνικός λαός, με τη λογική του, «ας δούμε και αυτόν που δεν τον έχουμε δοκιμάσει ακόμη», «πόσο χειρότερα να πάνε τα πράγματα», ή το αμίμητο, «ένα-δυο να κάνει από όσα υπόσχεται καλά θα είναι».
Επιχειρήματα που δεν εμπεριέχουν λογική, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό εν τέλει κατάφερε. Να μετατρέψει την οργή, το θυμό, την απογοήτευση των πολιτών, να μετατρέψει και τη γενική φθορά του πολιτικού συστήματος, όχι σε προσπάθεια διόρθωσης των πραγμάτων αλλά σε ένα γενικότερο πέταγμα της ευθύνης στους άλλους, στους ξένους, στους «κακούς»…
Το αφήγημα αυτό μας ταλαιπωρεί όλα τα χρόνια της κρίσης. Η επίδρασή του είναι καταστροφική. Αντί να αναρωτηθούμε που πήγε το πράγμα στραβά και κοντέψαμε να καταρρεύσουμε το 2010, αντί να συμφωνήσουμε όλοι μαζί στον τρόπο που θα διορθωθούν τα πράγματα και να τα διορθώσουμε, να συμφωνήσουμε σε ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, όπως έγινε στην Ιρλανδία, την Ισλανδία, την Πορτογαλία, την Κύπρο, εμείς δείχναμε ο ένας τον άλλο, κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για όλα τα στραβά, χωρίς όμως να διορθώνουμε κάτι. Με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ όλα τα χρόνια πριν την 25η /1/2015, σε ματωμένες διαδηλώσεις, σε πλατείες αγανακτισμένων, σε αντιπαρελάσεις με θύμα ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διχαστήκαμε. Σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Σε επαναστάτες και «προσκυνημένους». Σε καλούς και κακούς. Σαν τα κακομαθημένα παιδιά που ξαφνικά στέρεψε το χαρτζιλίκι των γονιών, στραφήκαμε εναντίον τους. Ξεσηκωθήκαμε, τσακωθήκαμε μεταξύ μας. Μύλος δηλαδή..
Έτσι απαξιώθηκε πλήρως το πολιτικό σύστημα συνολικά. Δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε τους πολιτικούς που ήταν μέρος του προβλήματος από εκείνους που είναι μέρος της λύσης. Μισήσαμε πολιτικούς που πάλεψαν σθεναρά αλλά μας είπαν την αλήθεια και αγαπήσαμε εκείνους που μας χάιδεψαν τα αυτιά. Βγάλαμε βουλευτές καθ εικόνα και καθ ομοίωση των χειρότερων από εμάς. Ανεβάσαμε τη Χρυσή Αυγή σε τιμητή των πάντων και δημιουργήσαμε το παραμύθι που μας βολεύει: «Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι κακοί Ευρωπαίοι…Ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο Ολλανδός, ο Φιλανδός, ο….
Έτσι όμως εξακολουθούμε να βιώνουμε τον 8ο χρόνο της κρίσης.
Η Επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ πριν δυο χρόνια, ενέτεινε όλα αυτά τα αφηγήματα. Έφτασε στο σημείο να αμφισβητείται ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας…ίσως για να ενταχθούμε στη Μέση Ανατολή…
Δεν είναι λοιπόν επέτειος για γιορτή η σημερινή. Επέτειος για περίσκεψη είναι, για αυτοκριτική, για προσπάθεια να αλλάξουμε το παραμύθι και να δούμε την πραγματικότητα.
