Σε είδα πάλι το πρωί στον παραλιακό του Ηρακλείου όταν ξαφνικά βρέθηκες πίσω μου. Μηχανή μεγάλου κυβισμού που έκανε το δικό μου “καρουλάκι” να “ντρέπεται”. Που να βάλεις τα 50 κυβικά που έχω για να μετακινούμαι στις κοντινές αποστάσεις της πόλης με τη χιλιάρα τη δική σου;
Της Μαρίας Καλλέργη
Δεν έχουν καμιά σύγκριση τα οχήματα μας. Όταν το δικό σου αγκομαχεί το δικό σου έχει απογειωθεί.
Αλλά δε διαφέρουν μόνο τα οχήματα μας. Εσύ είσαι νέος, ωραίος κι έχεις ένα αίσθημα υπεροχής αλλά και ανωτερότητας απέναντι σε μένα που τολμώ σε αυτήν την ηλικία και με αυτό το … καρούλι να εμφανίζομαι μπροστά σου. Να διεκδικώ κι εγώ ένα μικρό κομματάκι του δρόμου για να πάω στη δουλειά μου.
Όπου με δεις μου δείχνεις ότι σε ενοχλώ κι ας πηγαίνω στην άκρη του δρόμου. Ακόμα κι αν δίπλα μου υπάρχει ελεύθερος χώρος όσο η πλατεία, κορνάρεις και βρίζεις. Ναι σε ακούω όταν περνάς από δίπλα μου αλλά βλέπω και τα μάτια σου μέσα από το κράνος. Το δικό μου βέβαια γιατί εσύ ποτέ δεν το φοράς.
Τη μια σου φαίνεται ότι δεν είμαι αρκετά άκρη, την άλλη ότι το φλας μου δεν είναι αρκετά φωτεινό για τα μάτια σου, την άλλη ότι η εξάτμιση μου βγάζει πολλά καυσαέρια. Καμμιά φορά βρίζεις και δυνατά, λέγοντας για κουζίνες, πιάτα, θεια κλπ.
Αλλά ένα να ξέρεις. Εγώ δεν μπορώ να κάνω το μηχανάκι μου πύραυλο, όπως ίσως θα ήθελες. Αλλά θα συνεχίσω να κυκλοφορώ. Με τα 50 μου κυβικά στην άκρη του δρόμου, με την ταχύτητα που μπορεί το καρούλι μου κι εγώ. Θα συνεχίσω να κυκλοφορώ στους δρόμους, φαντάζομαι κι εσύ.
Μόνο που εσύ θα κυκλοφορείς παράλληλα και στο δικό σου σύμπαν, εκείνο που δεν επιτρέπει σε μεσόκοπες να βγαίνουν στο δρόμο, πολύ περισσότερο με μηχανάκια. Το πρόβλημα είναι δικό σου, ρε φίλε, όπως θα λεγες και εσύ.
Αλήθεια, αυτό το να οδηγείς μοτοσικλέτα και να με μουτζώσεις με τα δύο σου χέρια, πως το έκανες;
