Ανεξίτηλα “σημάδεψε” την ιστορία της Ευρώπης η Εβραικής καταγωγής, Γαλλίδα πολιτικός Σιμόν Βέιλ η οποία επέζησε του Άουσβιτς και έγινε η και πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Λίγο πριν συμληρώσει τα 90 της χρόνια όπως ανακοίνωσε η οικογένεια της έφυγε από τη ζωή.
Η Σιμόν Βέιλ υπήρξε και πρωτεργάτρια του νόμου που το 1974 νομιμοποίησε τις αμβλώσεις στη Γαλλία.
Γεννημένη στη Νίκαια της Γαλλίας στις 13 Ιουλίου του 1927, εξελέγη πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1979, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1982.
Γαλλίδα Εβραϊκής καταγωγής έζησε το Άουσβιτς
Οταν ήταν 16 ετών, μαζί με όλη της την οικογένεια συνελήφθη από τους Ναζί στη Νίκαια και, με τη μητέρα της και την αδελφή της Μιλού, οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
Οι άντρες της οικογένειας πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιθουανία.
Η μητέρα της πέθανε λίγο πριν από την απελευθέρωση το 1945, ωστόσο εκείνη και οι αδελφές της κατάφεραν να επιζήσουν της κόλασης.
Κατά την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων, το 2005, και ενώ ήταν 77 ετών, επέστρεψε στο Άουσβιτς και μίλησε για πρώτη φορά ανοιχτά στο κοινό για τα δεινά που πέρασε.
Ενα μεγάλο κεφάλαιο στην Ευρωπαϊκη πολιτική σκηνή, ενσάρκωνε για τους Γάλλους τη μνήμη του Ολοκαυτώματος.
Η Εβραική καταγωγή
Η Σιμόν Βέιλ γεννήθηκε Jacob το 1927 και ήταν Εβραία. Εγκατεστημένοι από πολλούς αιώνες σε γαλλικό έδαφος οι Jacob έζησαν ανεξίθρησκοι, μακριά από συναγωγές. «Η εβραϊκή κοινότητα ήταν μια διεκδίκηση του πατέρα μου, όχι για θρησκευτικούς λόγους, αλλά πολιτισμικούς», έγραψε η Σιμόν Βέιλ στα απομνημονεύματά της. Ο πατέρας της André Jacob ήταν αρχιτέκτονας και είχε λάβει το δεύτερο Grand Prix της Ρώμης. Η μητέρα της ήταν χημικός αλλά αφιερώθηκε στην οικογένειά της και στα 4 παιδιά.
Στον Πόλεμο η Γαλλία υπενθύμισε στους Jacob ότι μια εβραϊκή οικογένεια δεν είναι σαν τις άλλες. Το 1940, το «καθεστώς των Εβραίων» βάζει βίαια τέλος στην καριέρα του πατέρα της Σιμόν Βέιλ. Η οικογένεια καταφεύγει στη Νίκαια αλλά το 1944 συλλαμβάνεται. Η Σιμόν, η μητέρα και η αδελφή της στοιβάζονται σε τρένα που μετέφεραν ζώα και φτάνουν στο Αουσβιτς. Οταν έφτασαν στο σταθμό κάποιος συμβούλευσε την Σιμόν, η οποία ήταν 16,5 ετών, να δηλώσει ότι είναι 18 και έτσι απέφυγε τους θαλάμους αερίων.
Ο αριθμός 75651
Την επομένη στο χέρι της Σιμόν Βέιλ χαράζεται ο αριθμός 75651 κρατουμένου και οι τρεις γυναίκες υποχρεώνονται σε καταναγκαστικά έργα. Το 1945 και ενώ οι σοβιετικοί προελαύνουν, οι Γερμανοί υποχρεώνουν 40 000 κρατούμενους να φύγουν με τα πόδια από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ξεκινάει «η πεζοπορία του θανάτου», μέσα στα χιόνια, στοιβάζονται στη συνέχεια σε φορτηγά ως το στρατόπεδο Μαουτχάουζεν και από εκεί στο Μπέργκεν Μπέλσεν.
Εκεί πέθανε η μητέρα της Βέιλ από τύφο, εκεί βρίσκονταν ίσως ο πατέρας και ο αδελφός της. Επί δεκαετίες, η γαλλίδα πολιτικός αγνοούσε σε ποιές συνθήκες πέθαναν οι δύο άνδρες ώσπου το 1978 συνάντησε τον Serge Klarsfeld. «Μόλις είχα δημοσιεύσει το Mémorial όλων των εβραίων της Γαλλίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ένα βιβλίο που παραθέτει κάθε τρένο, κάθε όνομα και στοιχεία των 76 000 γάλλων εβραίων. Εκείνη την ημέρα πληροφόρησα την Σιμόν Βέιλ ότι ο πατέρας και ο αδελφός της έφυγαν με την αποστολή 73, με άλλους 878 άνδρες. Από αυτούς μόνο 23 επιβίωσαν. Κανείς δεν γνωρίζει πού και πότε πέθαναν ο πατέρας και ο αδελφός της Σιμόν Βέιλ».
Οπως πολλοί επιζήσαντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η Σιμόν Βέιλ ποτέ δεν έκρυψε ότι η ουσία της ζωής της παίχτηκε εκείνους τους μήνες που πέρασε στο Αουσβιτς. Αντίθετα με άλλους φυλακισμένους, η Βέιλ κράτησε πάντα στο αριστερό της μπράτσο τον αριθμό 78651 του στρατοπέδου.
Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων
Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, συντετριμμένη από τον θάνατο των γονιών και της αδελφής της, ήταν αποφασισμένη να επιδιώξει την καριέρα που είχε στερηθεί η μητέρα της. Σπούδασε Νομική στο διάσημο πανεπιστήμιο Sciences Po, όπου γνωρίστηκε με τον Αντουάν Βέιλ (1926-2013), ο οποίος αργότερα έγινε επιχειρηματίας. Παντρεύτηκαν το 1946 και απέκτησαν τρεις γιούς.
Η Βέιλ ξεκίνησε να εργάζεται ως δικηγόρος και το 1956 έγινε δικαστής. Μια δεκαετία αργότερα διορίστηκε υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση του προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντ΄Εστέν και έτσι ξεκίνησε την πολιτική της σταδιοδρομία, δίνοντας μάχη για την πρόσβαση των γυναικών στην αντισύλληψη.
«Καμία γυναίκα δεν καταφεύγει σε άμβλωση ελαφρά τη καρδία. Πρέπει κάποιος απλά να τις ακούσει: πρόκειται πάντα για μια τραγωδία» είχε πει η Βέιλ στην εναρκτήρια ομιλία της που άφησε ιστορία, στις 26 Νοεμβρίου 1974, ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης, η οποία απαρτιζόταν σχεδόν αποκλειστικά από άνδρες. «Δεν μπορούμε πλέον να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις 300.000 αμβλώσεις που κάθε χρόνο ακρωτηριάζουν τις γυναίκες αυτής της χώρας, ποδοπατούν τους νόμους της και ταπεινώνουν και τραυματίζουν εκείνες οι οποίες υποβάλλονται στην πρακτική» είχε τονίσει. Τελικά ο νόμος ψηφίστηκε χάρις στην υποστήριξη της αριστερής αντιπολίτευσης.
Ο στόχος για την Ευρωπαική ολοκλήρωση
Το μεγαλύτερο μέρος της δεύτερης φάσης της πολιτικής της καριέρας η Βέιλ το αφιέρωσε στο όραμα για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αποχωρώντας από την κυβέρνηση το 1979 για να θέσει υποψηφιότητα για τις πρώτες απευθείας εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο. Έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Σώματος, μια θέση που διατήρησε μέχρι το 1982.
Επέστρεψε στη θέση της υπουργού Υγείας το διάστημα 1993-1995 και τρία χρόνια αργότερα διορίστηκε στο Συνταγματικό Συμβούλιο της Γαλλίας, την ύψιστη συνταγματική αρχή. Το 2005 πήρε άδεια από το Συμβούλιο για να ξεκινήσει εκστρατεία για το «ναι» στο δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη. Όταν αναπάντεχα επικράτησε το «όχι», η Βέιλ έκανε λόγο για «καταστροφή» για τη Γαλλία και την Ευρώπη.
Την προεκλογική περίοδο το 2007 εξέπληξε πολλούς καθώς τάχθηκε υπέρ του υποψήφιου προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Ωστόσο, άσκησε ανοιχτά κριτική εις βάρος της απόφασής του να ιδρύσει ένα υπουργείο Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας, ενώ πήρε θέση απέναντι στην αμφιλεγόμενη πρότασή του να υποχρεώσει κάθε δεκάχρονο μαθητή να τιμά τα παιδιά-θύματα του Ολοκαυτώματος, μια πρόταση την οποία χαρακτήρισε «απαράδεκτη, δραματική και κυρίως άδικη».
Πηγές:wikipedia, ΑΠΕ, newsbeast, iefimerida
