Ξυπνά το πρωί, ετοιμάζεται όπως όπως, έχει άγχος να ξυπνήσει τα παιδιά, να τα ντύσει να τα ταισει, να τα ετοιμάσει για το σχολείο…
Εκείνος πίνει τον καφέ του, και φεύγει για τη δουλειά. Αφού αφήσει τα παιδιά στο σχολείο εκείνη, συνεχίζει για τη δική της δουλειά. Φτάνει χωρίς να έχει προλάβει να πιει ούτε καφέ. Ο διπλανός συνάδελφος, για άλλη μια φορά θα την καλημερισει με το ίδιο σεξιστικό αστείο…πωπω γκομεναρα εισαι και σήμερα…κάνουν την ίδια δουλειά, αλλά αυτός αμοίβεται καλύτερα.
Θα βγει η δουλειά όπως όπως, και εκεί κατά το μεσημέρι θα αγχώνεται να φύγει λίγο νωρίτερα για να προλάβει να πάρει τα παιδιά.
Φτάνει σπίτι, να βάλει φαγητό στα παιδιά που ετοίμασε από χθες το βράδυ, να πλύνει πιάτα, να βάλει τα παιδιά να διαβάσουν… Εκείνος μόλις ήρθε, θέλει το φαγητό έτοιμο και αμεσως να αράξει στην τηλεόραση… Είναι κουρασμένος.
Το απόγευμα να προλάβει να βάλει πλυντήριο, να εξετάσει τα παιδιά. Εκείνος να πάει στο καφενείο με τους φίλους του εκείνη όμως αν και τις έμεινε μισή ώρα δεν μπορεί να βγει για καφέ… Δεν την αφήνει να βγει μόνη της να τη δει ο κόσμος και “να λέει διάφορα”.
Το βράδυ θα ταισει τα παιδιά, θα πλυνει τα πιάτα, θα τα ετοιμάσει για ύπνο.
Εκείνος θα αργήσει γιατί παίζει χαρτιά η έχει αγώνα.. Δεν ξέρει ακριβώς,…
Αφού κοιμηθούν τα παιδιά, θα ετοιμάσει το φαγητό της επόμενης μέρας και το κολατσιό τους για το σχολείο… Και εκεί κατά τις 11.30, ξεπνοη, θα ξαπλώσει χαζεύοντας λίγη τηλεόραση.
Περίπου την ίδια ώρα θα έρθει και εκείνος, θα μυρίζει αλκοόλ και τσιγαρίλα και θα τις αρχίσει τα γλυκόλογα… Εκείνη είναι το τελευταίο που θέλει… Κουρασμένη, μπαιλντισμενη, απλά δεν ανταποκρίνεται…
Εκείνος θυμώνει, σηκώνει τον τόνο της φωνής του, τη βρίζει…
Πάει να του απαντήσει… Να δικαιολογηθεί.. Ο πονοκέφαλος πια δεν τον πείθει… Πριν από μερικές μέρες τη χαστούκισε… Τώρα απλά φοβάται και… υπομένει!
Η 25η Νοεμβρίου έχει καταχωρηθεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά της βίας με θύματα γυναίκες…Η βία έχει πολλές μορφές… Η χειρότερη ίσως μορφή της είναι εκείνη που φαντάζει φυσιολογική!
