Όλοι έχουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας, όπως μια εικόνα έχουν και οι άλλοι για εμάς. Ο καθένας και μια διαφορετική λίγο έως πολύ. Συνήθως η πραγματικότητα για το ποιοι είμαστε αντικειμενικά, είναι κάπου στη μέση. Δεν ταυτίζεται ούτε με την εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας, αλλά συνήθως δεν ταυτίζεται ούτε με την εικόνα που έχουν για μας. Η ενδοσκόπηση, η γνώση δηλαδή του εαυτού μας είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία που απαιτεί ικανότητα και τόλμη, αλλά και συναισθηματική και λογική ευφυΐα.
Συνήθως επιθυμούμε να είμαστε όπως νομίζουμε ότι είμαστε. Νομίζουμε ότι είμαστε καλοί στη δουλειά μας, το επιθυμούμε και το πιστεύουμε. Όμως προσπαθούμε γι αυτό; Καταβάλουμε κόπο; Έχουμε τις ικανότητες ή προσπαθούμε πραγματικά να τις αναπτύξουμε;
Νομίζουμε ότι είμαστε καλοί με τους γύρω μας, με εκείνους που αγαπάμε ή νομίζουμε ότι τους αγαπάμε και επιθυμούμε να μας αγαπούν. Όμως προσπαθούμε γι αυτό; Κάνουμε κάτι για αυτούς; Έχουμε υπομονή, επιμονή, κατανόηση; Προσπαθούμε να βάζουμε τον εγωισμό στην άκρη και να έρθουμε στη θέση του άλλου; Μπορούμε να υποχωρήσουμε, να συμβιβαστούμε;
Οι σχέσεις των ανθρώπων απαιτούν προσπάθεια. Κόπο συναισθηματικό. Καμιά φορά απαιτούν συγχώρεση, υποχώρηση και συμβιβασμό. Αλλιώς μπερδεύουμε την επιθυμία με την κατάσταση.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις. Νομίζουμε ότι είμαστε κάτι άλλο από εκείνο που πραγματικά είμαστε. Γιατί μπερδεύουμε το είναι μας με το θέλω μας ή πιστεύουμε ότι η επιθυμία μας είναι και η κατάστασή μας. Το παρατηρούμε παντού γύρω μας. Από τις δημόσιες παρουσίες μας, όπως π.χ. στην εκδήλωση των πολιτικών και πατριωτικών μας απόψεων, πόσο εύκολα κρίνουμε, εκφράζουμε άποψη έτσι, ανεύθυνα και ανέξοδα, αλλά από προσπάθεια μηδέν. Το παρατηρούμε κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις, στα ερωτευμένα ζευγάρια, στις σχέσεις γονέων με παιδιά.
Θέλουμε, επιθυμούμε, να μας αγαπούν, να μας εμπιστεύονται, να μας σέβονται, να μας εκτιμούν. Όμως δεν αρκεί απλά να εκφράζουμε την επιθυμία μας. Πρέπει καθημερινά να προσπαθούμε για αυτό, γιατί τελικά η πράξη, η προσπάθεια, προσδιορίζει ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα.
Οι δηλώσεις, οι επιθυμίες και οι απαιτήσεις, είναι εύκολες και μπορούν να τις εκφράζουν όλοι, όμως εκείνοι που βάζουν κόπο, που καταπιέζουν το θυμό τους, που συγχωρούν, που ξοδεύουν ενέργεια συναισθηματική, ψυχική, σωματική, υλική, ότι τέλος πάντων χρειάζεται και ταιριάζει, εκείνοι αυτοπροσδιορίζονται στην πραγματική τους διάσταση. Το να λες το οτιδήποτε είναι εύκολο, το να κρίνεις τον άλλο, ανέξοδο και χωρίς κόπο. Το να θυμώνεις, το ίδιο και εκτονώνει κιόλας. Όμως το να προσπαθήσεις να έχεις ενσυναίσθηση και να ξοδέψεις λίγο από τον εγωισμό σου, να καταβάλεις συναισθηματικό δηλαδή κόπο και προσπάθεια, εκεί είναι που δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό.
Τελικά είμαστε ότι προσπαθούμε! Και ευτυχώς στο τέλος ο κόπος και η προσπάθεια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα ανταμοίβονται!
