Άφωνη πάλι η κοινή γνώμη παρακολουθεί και σοκαρισμένοι όλοι από τα όπλα που … μίλησαν, ψάχνουμε, στα ειδησεογραφικά sites, με μοναδική υστερία να δούμε όλες τις λεπτομέρειες που οδήγησαν στο τέλος ενός ακόμα ανθρώπου. Κάθε φορά μιλάμε για το … κοινωνικό πρόβλημα, λες και είναι αλλού και κάνουμε ευχολόγια να μη μαυροντυθούν άλλες μάνες.
Της Μαρίας Καλλέργη
Μόνο που είμαστε οι ίδιοι εμείς που επικροτούμε την “παράδοση” των όπλων στην Κρήτη και την “ντύνουμε” με όμορφες ιστορίες που φθάνουν ως την εποχή που οι άνθρωποι του νησιού μάχονταν για την ελευθρερία τους. Αλήθεια γιατί ο ανθρώπινος νους γίνεται τόσο δημιουργικός όταν πρόκειται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Κι αφού γινόμαστε καθημερινά περίγελος αφού όπως μου έλεγε καλή φίλη σε σίριαλ μεγάλης ακροαματικότητας ακούγεται χαλαρά και υπερτιμημένα η έκφραση : “αυτοί δεν είναι Κρητικοί, δεν ξέρουν από όπλα”.
Εμείς λοιπόν “ξέρουμε” από όπλα. Όχι όλοι αλλά πολλοί. Κι από σημάδι ξέρουμε. Και το αποδεικνύουμε σε κάθε περίπτωση. Όταν πυροβολούμε ασκόπως κι όταν πυροβολούμε επί σκοπώ.
Με σημαντικές αλλά και ασήμαντες αφορμές.
Άραγε τι θα μπορούσε να κάνει κανείς ένα εύχρηστο, λειτουργικό (δεν ξέρω και πως το λένε) ένα όπλο τελοσπάντων που πυροβολεί; Οικογενειακό κειμήλιο πάντως όχι. Γιατί αυτά και δεν πυροβολούν αλλά και τα δηλώνουμε και τε κρεμούμε στον τοίχο. Δε τα βάζουμε στη μέση και στο αυτοκίνητο κι όταν “θολώσουμε” τα πιάνουμε. Ας μη γελιόμαστε, τα όπλα φτιάχτηκαν για να πυροβολούν κι αν δε κάνω λάθος η Κρήτη δε βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Τουλάχιστον επίσημα.
Για τους ακήρυχτους πολέμους πάλι τι να πω; Με στόχο πινακίδες, μαγαζιά, μάντρες, καμπαναριά, και στο τέλος ανθρώπους. Και μπορεί όλοι οι Κρητικοί να μην έχουμε όπλα, κατσούνες και την ίδια νοοτροπία. Ωστόσο έχουμε τη στόφα του συνενόχου τουλάχιστον όσοι ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τους υπόλοιπους που τα κάνουν αυτά και όχι μόνον δε τους στερούμε την κοινωνική αποδοχή αλλά τους θεωρούμε και … εξέχοντα μέλη της κοινωνίας μας. Στους μικρόκοσμους οι “νταήδες” παίρνουν πόντους και αυτό είναι γνωστό.
Όσο δεχόμαστε να πηγαίνουμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις και ο διπλανός μας να βγάζει το όπλο και να πυροβολεί και να το θεωρούμε φυσιολογικό, θα είμαστε συνένοχοι. Κι εμείς και τα αναγνωρίσιμα πρόσωπα που παρακολουθούν χαμογελαστά κατά καιρούς τους πυροβολισμούς των κουμπουροφόρων.
Πέρα από την όποια “φιλολογική” συζήτηση τα όπλα σκοτώνουν. Και η λεπτή γραμμή μεταξύ οπλοκατοχής, οπλοφορίας και οπλοχρησίας, εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού όταν θυμώσουμε ή όταν βγούμε στο κέφι. Αλλά κι αν εμείς δεν είμαστε αυτοί που κρατούν όπλο, είμαστε αυτοί που “οπλίζουν” το χέρι. Ακόμα και η ανοχή μας είναι συνενοχή. Και αν δεν το παραδεχόμαστε είμαστε και υποκριτές.
