“Αν ζούσα θα κόντευα τα εφτά. Αν με άφηναν όχι απλά να ζήσω, έστω να γεννηθώ τώρα θα ετοιμαζόμουν για το Σεπτέμβρη που θα γινόμουν μαθητής δευτέρας δημοτικού.”
Της Ελίνας Λαγουδάκη
Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να είναι όσα θα έλεγε το μωρό που χάθηκε πριν εφτά χρόνια στην τράπεζα Marfin. 5 Μαϊου 2010, Αθήνα, γενική απεργία. Μεγάλος αριθμός κόσμου είναι στους δρόμους αλλά να, κάποια άτομα πήγαν στη δουλειά τους γιατί απλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς ή στην τελική δεν ήθελαν να απεργήσουν.
Για κάποιους όμως, αυτό ήταν έγκλημα. Σε μια χώρα που ως πολίτευμα έχει τη δημοκρατία, το να απεργείς είναι δικαίωμα, το να δουλέψεις, μάλλον όχι.
Σαν άτομο είμαι υπέρ των απεργιών και των διαδηλώσεων, καθώς είναι κινήσεις αντίδρασης στις καταστάσεις και στα γεγονότα που συμβαίνουν. Το θέμα είναι το πως διαδηλώνεις. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα, όποιος κι αν είσαι, σε όποιον πολιτικό φορέα και αν ανήκεις, να αφαιρείς τη ζωή κάποιου που για τους χ λόγους δεν θέλει ή δεν μπορεί να απεργήσει.
Έτσι και τότε, οκτώ άτομα ήταν μέσα στη τράπεζα και εργαζόντουσαν γιατί όπως τότε κάποιοι είπαν, είχαν απειληθεί οι εργαζόμενοι πως σε τυχόν απεργία, θα υπάρξει απόλυση. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι αυτά τα άτομα φοβήθηκαν για την δουλειά τους και πέταξαν μέσα στη τράπεζα, που είχε κλειστά ρολά επειδή φοβόντουσαν τα επεισόδια, μια μολότοφ και βενζίνη ώστε να ξεσπάσει φωτιά μέσα στο κατάστημα.
Η μαζικότερη απεργία ενάντια στο μνημόνιο, βάφτηκε κόκκινη. Από τα οκτώ άτομα, δυστυχώς μόνο οι πέντε κατάφεραν να επιβιώσουν. Οι άλλοι τρεις βγήκαν νεκροί επειδή απλά πήγαν στη δουλειά τους. Οι νεκροί ήταν τέσσερις, όμως, καθώς μια από τα θύματα ήταν έγκυος 4 μηνών. Και τώρα μπαίνουν τα απανωτά ερωτήματα.
Ποιός το έκανε; Κουκουλοφόροι, άρα κλείνει το θέμα και κανείς δεν έχει ευθύνη. Ποτέ κανείς δεν έχει ευθύνη σε αυτή τη χώρα για όσα κάνουν τα άτομα με τα κρυμμένα πρόσωπα. Γιατί το έκαναν; Γιατί απλά “μπορούσαν” και γιατί κανείς δεν τους εμπόδισε. Δεν δέχομαι πως κανείς δεν έχει ευθύνη όμως. Συγγνώμη, αλλά ευθύνη έχουν όσοι μεγαλώνουν παιδιά χωρίς να τους διδάσκουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν σαν άτομα. Παιδιά που δεν εκτιμούν, όχι το κόπο, γιατί “τυπικά” χτυπήθηκε το σύστημα τότε, αλλά την ανθρώπινη ζωή.
Τα παιδιά αυτά για μένα δεν έχουν χρώμα, δεν είναι κόκκινα, μαύρα. Δεν είναι αντιδραστικά πλάσματα. Όταν μιλάμε για νεκρούς, τα άτομα αυτά είναι στυγεροί δολοφόνοι. Η μολότοφ δεν είναι απλά ένα μπουκάλι με βενζίνη, είναι όπλο, και όταν το πετάς σε κάποιον άνθρωπο, δεν μπορείς να κρύβεσαι σαν δειλός πίσω από μια ιδεολογία.
