Το ´´κόκκινο´´ δεν ήταν ποτέ για μένα, ένα χρώμα μόνο. Ήταν στάση ζωής. Από τα γεννοφάσκια μου…Δεν πέταξα ποτέ με ροζ συννεφάκια, δεν έκανα ροζ όνειρα, δεν συγκινήθηκα με ροζ ιστορίες αγάπης. To ‘‘κόκκινο’’ έκανε την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, οδηγούσε την πένα μου κι αργότερα τα δάκτυλα μου στο πληκτρολόγιο. Αυτό με έμαθε να πέφτω στα βαθιά κι άλλοτε να γλυτώνω,άλλοτε να πνίγομαι.
Το ´´κόκκινό μου´´, μου χάρισε φίλους αληθινούς. Μπορεί να κάηκα στη φωτιά του, μα χόρεψα στο λίκνισμα της φλόγας του, τον μυστικιστικό χορό της θηλυκής μου φύσης. Μεγαλώνοντας, θέλησα να το αλλάξω με κάτι πιο γήινο…πιο ήρεμο, μα δεν μου βγήκε. Δύσκολο πράγμα να συνταιριάξεις τη λογική με της ψυχής τα προστάγματα.
Χρόνια τώρα, περπατώ κι ανοίγω το δρόμο μου κόβοντας αγριόβατα αριστερά και δεξιά.. Τόσο κοντά μου ο εύκολος, με την ισιάδα και την προβλεψιμότητά του, με τις συνηθισμένες τις κουβέντες και τις επιδερμικές, χλιαρές σχέσεις! Δε βαριέσαι…Εκεί θα ναι κι αργότερα αν κουραστώ αν φοβηθώ, αν λιγοψυχήσω…Για την ώρα, γοητεύομαι ακόμα από τα σκονισμένα μου παπούτσια, τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα και το ´´πάλεμα´´ με την ψυχή και το νου μου! Αν πω ότι δεν φοβάμαι θα ´ναι ψέμα…Κι αν παραδεχτώ ότι κουράστηκα, θα ´ναι ήττα…
*Γεννήθηκα στο Μόντρεαλ, σπούδασα στη Θεσ/νίκη, ζω κι εργάζομαι στα Χανιά. Ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική, αγαπώ το τραγούδι και τη μουσική και βιοπορίζομαι από την επιστήμη της Φυσικής Αγωγής.
Είμαι οπαδός της ιδέας ότι ´´χωράνε και δύο και τρία καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, όταν έχεις βρει τις προσωπικές σου ισορροπίες. Γράφω, γιατί έτσι γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και τον αντιμετωπίζω αποτελεσματικότερα στις «κακές του» στιγμές.
