Η ζωή μοιάζει με ένα τεράστιο δρόμο που είναι διαφορετικός για τον καθένα μας. Άλλοτε προχωράμε σε ευθεία και άλλοτε ανεβαίνουμε ανηφόρες ή γλιστράμε από επικίνδυνες κατηφοριές. Κάποιες φορές πάλι ο δρόμος γίνεται ένα πολύ στενό μονοπάτι. Στο δρόμο αυτό καθημερινά μπορεί να συναντήσουμε πέτρες, αγκάθια, και τα παπούτσια μας να φθαρούν ακόμα και να τρυπήσουν. Κάποιοι κουράζονται και εγκαταλείπουν τον αγώνα και άλλοι δεν διστάζουν να βαδίσουν ακόμα και ξυπόλητοι προκειμένου να φτάσουν στον προορισμό τους. Εξάλλου στην κορυφή του βουνού δεν φτάνει πάντα ο καλύτερος, αλλά εκείνος που συνεχίζει το περπάτημα ακόμα και όταν τα πόδια του έχουν τρυπηθεί από τα αγκάθια και έχουν γεμίσει πληγές από τις πέτρες. Εκείνος που όταν τα παπούτσια του έχουν φθαρεί δεν διστάζει να βαδίσει ξυπόλυτος προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του.
Όμως και η χωρίς φρένο επιμονή δεν έχει νόημα. Είναι βασικό να συνειδητοποιήσουμε ότι αν σε μια πόρτα δεν υπάρχει η δυνατότητα να βρούμε το κλειδί και να την ανοίξουμε, δεν έχει νόημα να την σπάσουμε για να μπούμε. Δεν είναι όλα τα σπίτια προσπελάσιμα για όλους μας. Δεν έχει νόημα να διασχίσουμε όλους τους δρόμους που θα παρουσιαστούν μπροστά μας αλλά μόνο εκείνους που εκφράζουν τις βαθιές επιθυμίες της ψυχής μας, λαμβάνοντας πάντα υπόψιν μας και την αντικειμενική εξωτερική πραγματικότητα που αυτές διαμορφώνονται.
*Η Δρ. Μαρία Μουδάτσου Κοινωνική Λειτουργός Ειδικευμένη στη Συστημική Θεραπεία (μέλος ΕΛΕΣΥΘ, EFTA) Εργαστηριακός Συνεργάτης ΑΤΕΙ Κρήτης Διδάκτορας Επιστημών Υγείας Πανεπιστημίου Κρήτης Ηράκλειο Κρήτης. Δέχεται κατόπιν ραντεβού: Τηλ. 6938980463
