Το τζάκι τριζοβολά, καταναλώνοντας ξύλα συνεχώς, έξω βρέχει με το τουλούμι και συ κάθεσαι κοιτάζοντας τις φλόγες σε μια αποχαύνωση τεμπέλικη, ή ίσως μυστηριακή, αφού δεν καταλαβαίνεις το λόγο που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα.
Είναι από εκείνες τις στιγμές, που δεν θέλεις τίποτα άλλο από μια αγκαλιά, ένα κουκούλωμα κάτω από την κουβέρτα, ένα καλό βιβλίο, έστω ένα χέρι να σ ακουμπάει. Να σε κρατάει συνδεδεμένο με τον κόσμο, γιατί δεν θέλει και πολύ έτσι όπως είσαι να αποσυνδεθείς τελείως…
Λένε πως είναι η μεθεόρτια κατάθλιψη. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, βρεθήκαμε με φίλους, σε οικογενειακά τραπέζια, συζητήσαμε για τον καιρό-και πολύ μάλιστα!
Ποτέ άλλοτε δεν μας απασχόλησε ο καιρός όσο τις μέρες αυτές, ίσως γιατί δεν θέλαμε να ασχοληθούμε με τα άλλα, τα σοβαρά.
Έτσι τώρα με μια κούπα καφέ στο χέρι, τα μάτια καρφωμένα στη φωτιά, έτσι όπως μας συνέπαιρνε όταν είμαστε παιδιά, χαμένοι στη μελαγχολική ηρεμία της απραξίας.
Κι όμως, οι ώρες αυτές είναι ώρες ανασυγκρότησης. Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα. Κάναμε τους απολογισμούς μας, πήραμε και δώσαμε ευχές και τώρα σιγά –σιγά, θα ξαναμπούμε στο ρυθμό μας.
Μήπως τελικά βλέπουμε εδώ, μέσα ή ανάμεσα στις φλόγες απ’ το τζάκι, το ίδιο έργο να ξαναπαίζεται; Μήπως αυτή η μελαγχολία δεν είναι τίποτα άλλο από τη διάψευση των ονείρων και των προσδοκιών που εύκολα σχηματίζουμε μέσα στο γιορτινό πνεύμα των ημερών;
Σηκώνεσαι βάζεις άλλο ένα ξύλο στη φωτιά, έξω συνεχίζει να φυσά και να βρέχει. Νιώθεις καλά που έχεις μια γωνιά ασφαλή, που κάποιος κάπου σ αγαπά και σε σκέφτεται, που έχεις δίπλα σου ένα αγαπημένο βιβλίο, που κάποιος ακόμη σου στέλνει ευχές στο κινητό σου…
Υπάρχεις, επειδή σε σκέφτονται. Υπάρχεις επειδή μπορείς και το συνειδητοποιείς, υπάρχεις επειδή αγαπάς. Ακόμη και δω στην απραξία σου, ο νους σου κλωθογυρίζει γύρω από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Έτσι αγαπάς και τον εαυτό σου, ακόμη και τώρα που εδώ, αμφισβητείς το ίδιο το νόημα της ζωής.
Υπάρχεις γιατί ξέρεις ότι κάποιοι κάνουν το ίδιο για σένα.
Αυτό τελικά ίσως είναι το θέμα. Να συνειδητοποιείς μέσα από την αγάπη ότι υπάρχεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Οι γιορτές τελείωσαν. Το πανηγύρι της ζωής όμως συνεχίζεται!
