Τσικνοπέμπτη …Καρναβάλι, διασκέδαση, χαμόγελα γύρω μας αλλά και κατήφεια, αγωνία, αφραγκία, δυσκολίες και απαισιοδοξία για το μέλλον.
Οι Έλληνες, στις δύσκολες εποχές, είτε βρίζουν είτε απλά το ρίχνουν έξω…
Μπορεί πολλοί να έχουν πέσει στο φάσμα της φτώχιας, να αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους, να βλέπουν ζοφερό το μέλλον γενικά, αλλά ακόμη διάγουν ένα σχετικά «κανονικό», στα χνάρια του παρελθόντος βίο.
Στο πλαίσιο αυτό κάνουν ότι μπορούν να επιβιώσουν, χρεωμένοι άλλοι λίγο άλλοι πολύ, προσπαθώντας να κρύψουν ότι μπορούν από την εφορία, και να αντιμετωπίσουν ένα κατ εξοχήν εχθρικό κράτος. Ένα κράτος που η ύπαρξη και λειτουργία του έχει εκφυλιστεί σχεδόν αποκλειστικά στη συλλογή φόρων.
Ένα κράτος που ολοένα και διολισθαίνει στην αδυναμία να εγγυηθεί ακόμη και τις βασικές λειτουργίες του που είναι η επιβολή της δικαιοσύνης, η προστασία του πολίτη και η άμυνα της χώρας. Δεν έχει προκύψει τώρα αυτή η αδυναμία, αλλά τα τελευταία χρόνια ολοένα και βαθαίνει. Κυρίως όμως τώρα τελευταία, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κιόλας.
Τι να πούμε για την παρεχόμενη παιδεία, υγεία ή πρόνοια.
Πέρα λοιπόν από τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, έχει δημιουργηθεί μια γενική διάθεση παραίτησης, ματαιότητας και απογοήτευσης σε όλους και σιγά σιγά διαμορφώνονται δύο τάσεις που κυριολεκτικά υπονομεύουν το μέλλον μας.
Αφενός η εχθρότητα κοινωνίας και κράτους φαίνεται να εντείνεται και αφετέρου αναπτύσσεται ένας ιδιότυπος αντιδυτικισμός στο πλαίσιο του «οι ξένοι, οι Ευρωπαίοι εν προκειμένω, φταίνε για τα τρία κακά της μοίρας μας»
Εθνικό μας σπορ η απλουστευτική ερμηνεία των πραγμάτων. Το ευκολάκι. Η εύκολη επίρριψη ευθυνών σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς.
Εν τω μεταξύ, όλοι περιμένουμε κάτι. Άλλοι περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση και να έρθει κάποια άλλη λες και θα διορθωθούν αυτομάτως τα πράγματα. Γνωστό είναι άλλωστε ότι είμαστε επιρρεπείς στην αναμονή μονίμως κάποιου Μεσσία…Άλλοι περιμένουν τη δραχμή, το ρούβλι, το δολάριο ή ότι άλλο νομίζουν. Όμως όλοι απλά περιμένουν, δεν πράττουν κάτι ώστε να βελτιωθούν τα πράγματα. Δεν σκέφτονται και δεν ενεργούν θετικά και με βάση απλές λογικές σκέψεις. Δεν έχουμε μάθει π.χ. όλοι να συσχετίζουμε την ανταμοιβή με την προσπάθεια, τη δουλειά, την αξιοσύνη, την επιμονή, την αριστεία. Δεν έχουμε μάθει ότι με κόπο, ιδρώτα και επιμονή, τρέξιμο, φαντασία και συνεργασία μπορούμε να πετύχουμε θετικά αποτελέσματα. Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν όσο δεν αλλάζουμε. Αλλά να αλλάξουμε θετικά. Να αλλάξουμε νοοτροπίες και συνήθειες. Να δούμε το δάσος που ανήκουμε και όχι το μοναχικό του δένδρο ο καθένας. Να γίνουμε πραγματικοί πολίτες και να συμμετέχουμε ενεργά στην ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας.
Υ.Σ όπως είναι γνωστό, όταν αγωνίζονταν οι ναυτικοί για τα δικαιώματά τους, είχαν απέναντί τους τούς αγρότες που τους απέκλειαν τη μεταφορά των προϊόντων τους. Όταν αγωνίζονται οι αγρότες κάνουν ακριβώς το ίδιο, αποκλείοντας δρόμους. Η παρακμή μιας κοινωνίας ξεκινά όταν κάθε επαγγελματική ομάδα βάζει εαυτόν υπεράνω του συνόλου της κοινωνίας…
