Καμιά φορά η συζήτηση με τον εαυτό μας, είναι απ’ τις καλύτερες.
Βέβαια κάποιος άλλος μας δίνει την αφορμή, σχεδόν πάντα. Μια κουβέντα που μας είπαν, μια συζήτηση που ακούσαμε, η γνώμη ενός φίλου, η κριτική που μας άσκησε κάποιος, η αλήθεια που αγνοούσαμε και ξαφνικά την είδαμε, ή μας την έδειξαν κατάματα.
Πολύ εντονότερη αφορμή για ενδοσυζήτηση είναι όταν εκείνος που μας «την είπε», είναι αγαπημένο πρόσωπο και μπορεί να πληγώθηκε από εμάς ή να είδε κάτι που εμείς δεν είδαμε…
Είναι καλό λοιπόν να συζητάμε με τον εαυτό μας και ας μας πληγώνει καμιά φορά.
Αν η συζήτηση είναι ειλικρινής και σε βάθος, μπορεί να βγάλει λαβράκια.
Να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τα πως και τα γιατί. Να δούμε πλευρές της ζωής που αγνοούσαμε, ή κάναμε ότι αγνοούσαμε. Καμιά φορά βλέπουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό με άλλο μάτι.
Έτσι λοιπόν, με ένα φλιτζάνι καφέ σε κάποιο απόμερο τραπεζάκι, κατά προτίμηση με θέα θάλασσα, μπορείς να ενδοσκοπείς ελεύθερα. Να κάνεις απολογισμούς, να «μετρήσεις» λόγια και πράξεις. Να αναρωτηθείς σε πιο σημείο του σύμπαντος βρίσκεσαι…Και να νιώσεις ασήμαντος, και συνάμα δυνατός. Να νιώσεις ένας οποιοσδήποτε συνηθισμένος άνθρωπος και συνάμα μοναδικός. Να νιώσεις περήφανος για τα κατορθώματά σου, τις επιτυχίες σου, αλλά να μπορείς να νιώσεις και ανίδεος, άσχετος ακόμη και τιποτένιος για κάποιες μικρές, σκοτεινές ίσως, γωνίες της ψυχή σου, που-εδώ είναι η ουσία-καταφέρνεις να της φέρεις στην επιφάνεια.
Είσαι λοιπόν εσύ κι ο εαυτός σου. Η σημαντικότερη συνάντηση στη ζωή σου…
Και όταν η συζήτηση θάχει τελειώσει, τότε σαν ένα βάρος να έχει φύγει από πάνω σου. Ξέρεις πολύ καλά τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρά σου, όσα ακόμη εξακολουθούν να σε καίουν, ξέρεις την αγάπη σου, το μίσος σου, το θυμό σου.
Ξέρεις όσο ποτέ άλλοτε τον εαυτό σου… μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή που θα ανακαλύψεις ξανά, ότι δεν ξέρεις τίποτα …Και πάλι από την αρχή…Πάλι στ’ απόμερο τραπεζάκι με θέα θάλασσα, κι έναν εσπρέσο στο χέρι… Και τον ευγνωμονείς και τον αγαπάς εκείνον που σου δίνει τις αφορμές να μαθαίνεσαι και να μαθαίνεις…
