Όχι δεν είναι τραγική η ιστορία μας, ούτε θα την έλεγε κανείς ιδιαίτερα σοβαρή… Aλλά να βρε παιδί μου μας άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα και ακριβώς αυτή η πικράδα μας έκανε να θέλουμε να τη μοιραστούμε μαζί σας…. Διαφορετικά, θα νιώθαμε το ίδιο “συνένοχοι” με τους “θεατές” σε ένα έργο παραλόγου!!
Βρισκόμαστε γύρω στις 9 το πρωί, έξω από τα γραφεία των ραντεβού του νοσοκομείου μιας πόλης της Κρήτης… Στην ουρά στέκονται καμιά δεκαπενταριά άτομα. Ανάμεσά τους μια γυναίκα γύρω στα 60, ελαφρώς ατιμέλητη, μικρόσωμη, με ύφος αγωνίας και πόνου.
Στα γκισέ δύο νεαρές γυναίκες όμορφες, μακιγιαρισμένες, η μία ξανθιά, η άλλη μελαχρινή… Ύστερα από καμιά δεκαπενταριά λεπτά αναμονής, η αλλοδαπή γυναίκα, η οποία έμοιαζε βορειοευρωπαία, έφτασε μπροστά στη μελαχρινή, μιλώντας της σε άπταιστα αγγλικά και δείχνοντάς της τον ώμο της, της έλεγε -πάντα στα αγγλικά- ότι πονάει πολύ και θέλει γιατρό.
Η όμορφη κοπέλα πίσω από το γκισέ, δεν καταλάβαινε “γρι”, όπως θα έλεγε και η θεία μας απ το χωριό…
Πρώτη σκέψη: Μα καλά δεν ξέρει ούτε λέξη αγγλικά;
Δεύτερη σκέψη: Θα ξέρει η άλλη και θα απευθυνθεί σ αυτήν… Μάταια.
Ούτε απευθύνθηκε, ούτε η άλλη η διπλανή δηλαδή υπάλληλος έδειξε να ασχολείται.
Η ταλαίπωρη ασθενής, προσπαθούσε εναγωνίως να εξηγήσει, δείχνοντας τον ώμο της και μιλώντας όμως αγγλικά.
Η υπάλληλος του γκισέ, απλά της έλεγε “πήγαινε στα επείγοντα, δείχνοντάς της προς τα μέσα του νοσοκομείου…
Ούτε λόγος για “Emergency”, left ή right…
Γύρω βέβαια εξακολουθούσε να υπάρχει κόσμος, ο οποίος απλά παρακολουθούσε απαθής. Κανείς δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει, να δείξει, να εξηγήσει…
Με τα πολλά, η γυναίκα έφυγε χωρίς να πάρει κάποιο χαρτί, προς την κατεύθυνση που της έδειχνε η υπάλληλος…
Σε κάποιον διάδρομο είδε μια νοσοκόμα, που φορούσε βέβαια τη στολή της. Τη σταμάτησε και της μιλούσε βέβαια αγγλικά, αλλά ούτε η νοσοκόμα μάλλον ήξερε, οπότε της είπε μεγαλοφώνως, “να πας να κλείσεις ραντεβού σε ορθοπεδικό” και συνέχισε την πορεία της…
Προφανώς η ηλικιωμένη γυναίκα δεν κατάλαβε και αφού κανείς άλλος δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει ή αφού σε κανέναν δεν έκοψε να ρωτήσει αν γνωρίζει κάποιος αγγλικά, προχώρησε παρακάτω, εμφανώς απελπισμένη για το που θα απευθυνθεί…
Τη συνέχεια δεν χρειάζεται να την ξέρουμε…ευχόμαστε όμως να μην είχε κάτι σοβαρό όταν μπόρεσε τελικά να δει κάποιο γιατρό…
Όμως όλο το σκηνικό, δεν μπορεί παρά να μας βάλει σε σκέψεις…Ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, Ελληνική κοινωνία, 2017, εν αναμονή των τουριστών που πιστεύουμε ότι θα μας “ζεστάνουν” την τσέπη….
