Η σημερινή διαπίστωση, λέει ότι έπιασε τόπο η ψυχοθεραπεία τόσων χρόνων… Τα πράγματα που με θύμωναν τραγικά παλιότερα, τώρα απλά τα βαριέμαι… Επίσης τραγικά όμως…
Αυτό που τελευταία έχει μπει σ’ αυτή την κατηγορία του «τραγικά», είναι η γκρίνια για τα κοινωνικά και πολιτικά γενικώς… Γκρίνια για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, γκρίνια για τις Κυβερνητικές επιλογές, γκρίνια από τους αγρότες για τις επιδοτήσεις, γκρίνια από τους ελεύθερους επαγγελματίες για τη φορολόγηση, γκρίνια… γκρίνια… γκρίνια…
Με κουράζει αυτή η γκρίνια και πιο πολύ με κουράζουν οι αντιδράσεις που την επικροτούν…
Αντιδράσεις τύπου «έχεις δίκιο φίλε», «πες τα χρυσόστομε», «εμείς να δεις τι περνάμε» και άλλα τέτοια…
Λοιπόν παιδάκια, για να ξεκαθαρίζουμε 2-3 πραγματάκια… Δεν είμαι από τους ανθρώπους με μνήμη χρυσόψαρου, ούτε με χαρακτηρίζει το «σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας»… Θυμάμαι τις διαδρομές των καταστάσεων και δεν απομονώνω τα στιγμιότυπα που με βολεύουν… Θυμάμαι σε κάθε εκλογική διαδικασία ποι@ (@= -οι –ες) υποστηρίζουν τι και ποι@ (@=-ους –ες).
Ναι, υπάρχουν θέματα στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά οι τοπικοί άρχοντες είναι στη θέση τους μετά από εκλογικές διαδικασίες! Το ίδιο και οι κυβερνήσεις!!! Δε φύτρωσαν! Εκλέχτηκαν! Από ποιο@; Από τον σύντεκνό σας που σκουλαρικώνει τη νύχτα τα πρόβατα για τον αυριανό έλεγχο κι εσείς μπορεί να να τον βοηθάτε για να προλάβει… Από το μπατζανάκη σας που δηλώνει 100 στρέμματα ελιές ενώ έχει 10 δέντρα ίσα να βγάζει το λάδι του… Από το γιατρό που σας ζητάει φακελάκι και του το δίνετε… Από τον υπάλληλο του φορέα που θα σας σβήσει την κλήση… Από τον υπάλληλο που θα λαδώσετε για να πάρετε άδεια λειτουργίας… Από τον ξάδελφο που δεν απέδιδε Φ.Π.Α παρά μόνο μετά από 7 ρυθμίσεις… Από… Από… Από…
Σας λέει κάτι όλο αυτό; Εμένα μου λέει πολλά και διάφορα… Μου λέει ότι πάνω απ’ όλα βαριέμαι πλέον την υποκρισία και τη διπροσωπία… Το «βρίζω από πίσω αλλά άμα σε δω στο δρόμο θα σε χαιρετήσω εγκαρδίως και σε κάνω και παρέα»…
Στο Ρέθυμνο ας πούμε τον τελευταίο καιρό, κλέφτες που οι ίδιοι δήλωσαν δημόσια ότι έκλεψαν, ξανακυκλοφορούν σα να μην έγινε τίποτα ποτέ… Γιατί προφανώς ΔΕΝ έγινε ΤΙΠΟΤΑ, ΠΟΤΕ… Άμα περάσουν 2-3 χρόνια κάθε αδίκημα παραγράφεται στη συνείδηση και είναι ως μη γενόμενο… Ή απλά υπάρχει συμμετοχή στο έγκλημα και δε μας παίρνει να μιλήσουμε. Όταν λαδώνουμε ας πούμε για την άδεια, είμαστε ολίγον συνένοχ@…
Πλήττω, πλήττω, πλήττω…
Αν λοιπόν καμιά μέρα διαπιστώσετε ότι δεν ανήκετε πλέον στους διαδικτυακούς μου φίλους, ρίξ’ τε μια ματιά στις αναρτήσεις και τις φωτογραφίες σας και μετρήστε σε πόσα από τα παραπάνω εμπίπτετε… Θα σας λυθούν αμέσως οι απορίες «γιατί».
Καλό Καρνάβαλο!!! … 🙂
* Η Άλια Κάτσικα είναι life Manager.
