Από παντού μας πλακώνουν δυσάρεστες ειδήσεις. Συχνά η τραγωδία, ο θάνατος, γίνονται βίντεο που καλούμαστε –όλο περιέργεια- να δούμε. Για διάφορους λόγους, τα δυσάρεστα γεγονότα τραβάνε πάνω τους το ενδιαφέρον μας. Ίσως γιατί θέλουμε να νιώσουμε καλύτερα που δε συνέβη σε εμάς. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να ξεπερνάμε τα προβλήματα με ένα «…πωπώ!» ή με μια εύκολη κριτική με την οποία ερμηνεύουμε απλοϊκά συνήθως και ιδεολογικά σχεδόν πάντα, το τι συνέβη και, έχοντας δικάσει και καταδικάσει τον ένοχο πάντα έξω από εμάς, προχωρούμε παρακάτω…
Πότε με αφορμή ένα τροχαίο-όπως το πρόσφατο με την Πόρσε ή παλιότερα του συχωρεμένου του Παντελίδη- πότε με αφορμή πολιτικά γεγονότα, εγκλήματα ή οτιδήποτε άλλο, απασχολούμαστε έντονα, κριτικάρουμε, παθιαζόμαστε στις διαδικτυακές συζητήσεις, και εν τέλει πάντα, ή σχεδόν πάντα, καταλήγουμε σε συμπεράσματα που δεν μας αφορούν, μια που πάντοτε για όλα τα δεινά μας φταίνε οι άλλοι. Πότε γιατί είναι πλούσιοι και εμείς δεν είμαστε, πότε γιατί είναι διάσημοι, τόσο το χειρότερο, πότε γιατί είναι ιδεολογικά αντίπαλοι ή απλά γιατί είναι ξένοι, αλλοδαποί.
Καταφέρνουμε σχεδόν πάντα όλα τα στραβά και άσχημα να τα στέλνουμε σε ικανή απόσταση, μακριά από εμάς. Ζούμε με μια μόνιμη ψυχολογική προβολή. Όταν η ομάδα κερδίζει, συμμετέχουμε και μας αφορά όλους. Όταν η ομάδα χάνει, προφανώς και δε φταίμε εμείς…επιπλέον ρίχνουμε το ανάθεμα στο πιο πρόσφορο για κατασπάραξη θύμα και αναπαυτικά, στην πολυθρόνα μας ή μπροστά στον υπολογιστή μας απολαμβάνουμε και το θέαμα…Το χειρότερο είναι ότι πολλοί από εκείνους που γίνονται τιμητές κρίνουν και επικρίνουν, μπορεί στην καθημερινότητά τους να επιδεικνύουν παρόμοιες ή και χειρότερες συμπεριφορές. Άλλωστε η κοινωνίας μας έχει δύο βασικά δομικά χαρακτηριστικά, όπως δυστυχώς φαίνεται από τις δημοσιευμένες αντιδράσεις. Ανομία και κοινωνική ανευθυνότητα. Και τα δύο είναι διάχυτα παντού. Από τον τρόπο που οδηγούμε, που καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους, που με ένα «έλα μωρέ τώρα…» λύνουμε όλα μας τα προβλήματα, ή που για όλα φταίει το κράτος, φταίει το σύστημα, φταίει ο Χατζηπετρής…
Κι όμως, μπαίνει άνοιξη. Άνοιξη στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Στη χώρα που ζει με το ένδοξο παρελθόν της, αλλά δοκιμάζεται στο παρόν και έχει άδηλο μέλλον.
Ξέρουμε ότι τραγωδίες συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, όμως πόσο άραγε επιρρεπής είναι μια κοινωνία σε τραγωδίες όταν δεν κάνει ουσιαστική αυτοκριτική ούτε αναζητά με λογική τις αιτίες; Αντίθετα έχει μια μόνιμη αιτιολόγηση για όλα: Η κακιά ώρα! Αυτή συνήθως φταίει.
Άνοιξη σημαίνει αναγέννηση στη φύση. Ξαναζωντάνεμα της φύσης που είχε «ναρκωθεί» το χειμώνα.
Μια άνοιξη χρειαζόμαστε και μεις. Να ξαναζωντανέψουμε τη ναρκωμένη ευθυκρισία μας, τη λογική μας, τις αξίες της υπευθυνότητας, της δημιουργικότητας, της αριστείας, της κοινωνικής ευθύνης, της συμμετοχής, της ανεκτικότητας, της μετριοπάθειας αλλά και της αυτοκριτικής. Όμως μια τέτοια άνοιξη δεν έρχεται μόνη της, πρέπει εμείς να τη σηκώσουμε.
