“Θαύμαζα πάρα πολύ τον Pablo Picasso, πριν τον γνωρίσω. Όλοι τον θαύμαζαν. Ήταν ο βασιλιάς του Βαλορί (περιοχή στην Κυανή Ακτή όπου πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του)! Εκείνη την εποχή, την άνοιξη του 1954 ήταν απίστευτα διάσημος κι εγώ μια άγνωστη- ένα ντροπαλό 19χρονο κορίτσι. Συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία και υποθέτω ότι είδε κάτι σε μένα.. Είμαι σίγουρη ότι είδε ότι ήμουν εύθραυστη και ότι είχα πληγωθεί σε μικρότερη ηλικία. Αλλά νομίζω ότι αναγνώρισε επίσης μια δύναμη σε εμένα και το ότι θα μπορούσα να γίνω καλλιτέχνις με προσωπικότητα”.
“Με την παρουσία του έμαθα να έχω αυτοπεποίθηση. Με έκανε να αισθάνομαι όμορφη και μου έδωσε τόση αγάπη, αλλά χωρίς πολλά λόγια. Οι περισσότερες από τις συναντήσεις μας γίνονταν στην απόλυτη σιωπή. Καθόταν εκεί, με κοιτούσε με τα μεγάλα μαύρα μάτια του, σκεφτόταν και ζωγράφιζε. Δε με ένοιαζε καθόλου- ήμουν στον παράδεισο. Συνήθως πόζαρα για εκείνον για δύο ή τρεις ώρες και μετά πηγαίναμε για περίπατο. Δε σταματούσαμε ποτέ για καφέ ή τσιγάρα αλλά ο ίδιος αγαπούσε να καπνίζει τσιγάρα. Ο Toby, το αγόρι μου εκείνη την εποχή, ερχόταν συχνά μαζί μου στο studio του Picasso και παρακολουθούσε στενά τη συνεργασία μας. Στο τέλος, άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους και μάλιστα, ο Picasso τον άφησε να του κόψει ένα μεταλλικό γλυπτό (ο ίδιος ήταν τότε ένας εκκολαπτόμενος σχεδιαστής), το οποίο σήμερα εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη”.
“Ένα από τα αγαπημένα πορτραίτα που έκανε για μένα είναι ο πίνακας Sylvette (1954), ο οποίος παρουσιάστηκε στην Kunsthalle της Βρέμης το 2014. Το αγαπώ γιατί αισθάνομαι ότι συνέλαβε την πνευματική πλευρά μου, με την οποία συνδέθηκα πραγματικά λίγα χρόνια αργότερα, στα 27 μου. Αλλά έτσι κι αλλιώς, πάντα είχα την αίσθηση ότι οι καλλιτέχνες είναι πολύ κοντά στο Θεό
Ήταν μετά το θάνατο του Picasso το 1973, όταν η Παριζιάνα Sylvette David -που πλέον χρησιμοποιεί το όνομα του συζύγου της και ζει ως Lydia Colet- μίλησε για πρώτη φορά για τις συναντήσεις της με τον θρυλικό ζωγράφο, 20 χρόνια αφού είχε υπάρξει η μούσα του και αφού είχε απαθανατιστεί σε πάνω από 40 κυβιστικούς πίνακες. Σήμερα, στα 82 της και έχοντας διανύσει τη δική της καλλιτεχνική πορεία, η Colet αποφάσισε να διηγηθεί τη ζωή της σε ένα βιβλίο με τίτλο I Was Sylvette. “Εδώ και πέντε περίπου χρόνια, διηγούμαι τις αναμνήσεις μου στην κόρη μου Isabel που συγκέντρωσε το υλικό για το βιβλίο από το σπίτι μου στο Devon”, λέει.
Το βιβλίο ακολουθεί το προσωπικό της ταξίδι από την εφηβεία στο γάμο, τη μητρότητα, την πνευματική αφύπνιση και την δημιουργικότητα και συμπληρώνεται από οικογενειακές φωτογραφίες και έργα της ίδιας και του Picasso. “Τα πράγματα ανθίζουν σε μεγάλη ηλικία- αυτοί είναι οι καρποί της ζωής μου. Τώρα, ήρθε η ώρα να τους θερίσω”.
