Το είδαμε κι αυτό. Σε μια χώρα που έχει ζήσει την προσφυγιά και τη μετανάστευση στο πετσί της. Σε μια χώρα που κυριολεκτικά τη ρήμαξε η μετανάστευση, όπου κανένα σπίτι δεν υπάρχει χωρίς να έχει κάποιο μετανάστη, που ακόμη και τώρα τα παιδιά της μεταναστεύουν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, σε μια χώρα που έχει υποστεί το ρατσισμό στο πετσί της, ε, σ αυτή τη χώρα, την Ελλάδα, γονείς που αγαπούν λέει τα παιδιά τους, αρνούνται να δεχτούν στο σχολείο προσφυγόπουλα.
Στη χώρα που η μουσική της παράδοση βρίθει από το παράπονο του ξενιτεμένου, που δεν πάει καιρός που Έλληνες υπέμεναν ρατσιστικές συμπεριφορές στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αυτραλία, που παλεψαν να γίνουν ισότιμα μέλη στις αντίστοιχες κοινωνίες, περνώντας από τα Έλις ΄Αιλαντ και από τα τρένα για Γερμανία, που ικέτεψαν την Επιτροπή μετανάστευσης της δεκαετίας του 60 και τον τοπικό βουλευτή να τους δώσει άδεια μετανάστευσης, κάποιοι πολίτες της αρνούνται να δεχθούν προσφυγόπουλα, όχι στο σπίτι τους, αλλά στο δημόσιο Σχολείο. Εκεί που υποτίθεται θέλουν τα παιδιά τους να διδάσκονται την αγάπη, το σεβασμό, την αποδοχή του άλλου, τη Δημοκρατία, τη φιλανθρωπία ή και το Χριστιανισμό ακόμη.
Πόσο άραγε παρηκμασμένη μπορεί να είναι μια κοινωνία που δεν αποδέχεται το αυτονόητο που θα ζητούσε για τον εαυτό της. Αλλά ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Η παρακμή της Δημοκρατίας και της κοινωνίας μας έχει καταφέρει να μην είναι πια τίποτα αυτονόητο. Καμιά δημοκρατική κατάκτηση. Καμιά αξία ανθρώπινου δικαιώματος.
Είναι μάλιστα εντελώς “τρελλό” να αντιδρούν περισσότερο εκείνοι, οι οποίοι μέσα από εθνικιστικές κορώνες προβάλλουν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, αγνοώντας τελείωςς ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός έμεινε ως πανανθρώπινη αξία, ακριβώς γιατί έδωσε την αξία που της αρμόζει στην ανθρώπινη υπόσταση. Μίλησε για Δημοκρατία, για Ελευθερία, για Φιλοξενία, για απόλυτη προστασία του κάθε Ικέτη!
Όμως φοβάμαι ότι το παράδειγμα το δίνει πρώτη η Πολιτεία και η Κυβέρνηση. Η κυβέρνηση που μάλιστα κόπτεται για τα δικαιώματα των προσφύγων και συνέβαλε τα μέγιστα στην πρόσκλησή τους κάτω από άθλιες συνθήκες στη χώρα μας. Αφήνοντάς τους στις άθλιες συνθήκες των κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας, αγνοώντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν μέσα στο καταχείμωνο, ήταν η πρώτη που έμπρακτα υποβάθμισε την ανθρώπινη υπόστασή τους…
Δεν υπάρχει χειρότερος ρατσισμός από την υποκριτική “φιλανθρωπία” γιατί πρόσφυγες και μετανάστες, νόμιμοι ή “παράνομοι” πρώτα από όλα είναι άνθρωποι και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Προτάσσοντας και προστατεύοντας πρώτα η πολιτεία την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους ως ανθρώπων, είτε σε κέντρα κράτησης είτε σε κέντρα φιλοξενίας, είτε στο δικαιώμα της εκπαίδευσης, σύμφωνα όμως με τους διεθνείς και τους εθνικούς μας νόμους και θεσμούς.
Οτιδήποτε άλλο είναι υποκρισία και σπέκουλα.
