Έχεις απαιτήσεις από τη ζωή, θέλεις να τη ζήσεις στο όριο. Να εξαντλήσεις όλες τις δυνατότητες που σου προσφέρει. Είναι άλλωστε τόσο σύντομη και έχει τόσες, μα τόσες ομορφιές.
Από μικρός ξεκινάς με όρεξη να την πάρεις και να την ξεζουμίσεις. Οι ορμόνες βλέπεις στην εφηβεία βράζουν. Ταυτόχρονα όμως, νομίζεις ότι έχεις χρόνο, ότι δικαιούσαι να αράζεις που και που και να χαλαρώνεις, δικαιούσαι να απαιτείς τα πάντα. Στην αρχή από τους γονείς σου. Πηγαίνεις με χαμηλούς σχετικά ρυθμούς, παρόλο που έχεις στο μυαλό σου, να κάνεις πράματα και θάματα. Και ενώ βιάζεσαι να μεγαλώσεις, έχεις την εντύπωση ότι αυτό θα γίνει μόνο του. Άσε που σε μεγαλώνουν σαν πρίγκιπα ή πριγκίπισσα και σε κάνουν να πιστεύεις ότι η ζωή σου χρωστάει…
Μετά μεγαλώνεις, βιώνεις κάμποσες σχέσεις, φτιάχνεις οικογένεια, έρχονται τα παιδιά, πέφτεις με τα μούτρα στις υποχρεώσεις και σιγά σιγά μπουχτίζεις. Νιώθεις να παραμερίζεται ο εαυτός σου, ο έρωτας με το σύντροφό σου έχει περάσει, και εσύ έχοντας πια περισσότερες εμπειρίες αρχίζεις και έχεις άλλες απαιτήσεις από τη ζωή.
Σ αυτό το στάδιο, έχουμε γίνει σοφότεροι, έχουμε κατανοήσει –οι περισσότεροι τουλάχιστον-τις αξίες και τη ματαιότητα της ζωής και έχουμε κατανοήσει ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ αυτόν τον κόσμο. Είναι η περίοδος της ωριμότητας, που γνωρίζουμε πια τι θέλουμε και πως το θέλουμε.
Όμως το τι θέλουμε και πως το θέλουμε έχει να κάνει πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Έχει να κάνει με την ωριμότητά μας. Δεν είμαστε πια παιδιά να απαιτούμε όπως απαιτούσαμε από τους γονείς μας. Αν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, να δούμε τη θέση μας σε σχέση με τους άλλους, να αντιληφθούμε τις ανάγκες μας, να εντοπίσουμε τα θέλω μας, τα κίνητρά μας, τις υστερήσεις μας, να οριοθετήσουμε τις δυνατότητές μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε.
Η ισορροπία μας απαιτεί πρώτα από όλα αυτογνωσία. Ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε έτσι, τι ακριβώς θέλουμε, αλλά κυρίως να κατανοήσουμε την ουσιαστική μας κατάσταση σε σχέση με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Σε σχέση με τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Απαιτεί επίσης ταυτόχρονα ενσυναίσθηση, γιατί μια και δεν είμαστε μόνοι μας στη ζωή, είναι απαραίτητο για τη δική μας αρμονία να γνωρίζουμε και να κατανοούμε τις ανάγκες, τα προβλήματα, τις υστερήσεις ακόμη και τα λάθη των άλλων, ειδικά εκείνων που θέλουμε να είναι κοντά μας και λέμε ή πιστεύουμε ότι τους αγαπάμε. Ενσυναίσθηση σημαίνει η δυνατότητα να μπορείς να αντιληφθείς, τη θέση του άλλου ακόμη και αν δεν στη λέει, δεν στην εκφράζει, γιατί μπορεί ακριβώς να μη θέλει να κάνει τα προβλήματά του και δικά σου. Να βλέπεις τις σκιές στα μάτια του, να αντιλαμβάνεσαι τις ματαιώσεις και τις αγωνίες του…
Συνήθως όμως απαιτούμε. Απαιτούμε από τους άλλους τα πάντα, όχι ό,τι έχουν και μπορούν να μας δώσουν, αλλά ότι θέλουμε εμείς, γιατί …γιατί έτσι! Γιατί ίσως έχουμε μείνει παιδιά που έχουν μάθει να τα απαιτούν όλα.
Στην ουσία παίζουμε κρυφτό με τα συναισθήματα των άλλων, προσπαθώντας να προσαρμόσουμε την έκφρασή τους με τις δικές μας νόρμες. Η αγάπη για τον εαυτό μας, που είναι απαραίτητη, δεν μπορεί να σημαίνει υποταγή, έλεγχο και εξουσία πάνω στους άλλους. Η αγάπη για τον εαυτό μας δεν μπορεί να είναι ισοπέδωση του άλλου. Και η ειρωνεία είναι, ότι απαιτούμε περισσότερα για μας, από εκείνους που λέμε ότι αγαπάμε. Ακόμη και η αγάπη του γονιού για το παιδί σε πολλές περιπτώσεις εκφράζεται ως απαίτηση για ικανοποίηση του γονεϊκού «εγώ».
Αυτές είναι ανώριμες αγάπες που δεν ξεπερνούν το στάδιο της παιδικής ηλικίας, όπου αγαπώ, σημαίνει «θέλω για μένα, απαιτώ!»
Βέβαια συνήθως η ζωή, μας μαθαίνει από τα λάθη μας. Αρκεί να τα βλέπουμε. Μας δίνει και μια και δυο και τρείς ευκαιρίες. Τα χρόνια μας είναι πολλά, ακόμη και αν δεν το παραδεχόμαστε, το λέμε μέσα μας, και πιστεύουμε ότι πάντα έχουμε χρόνο να διορθώσουμε τα λάθη μας. Να πούμε μια συγνώμη, ή να μας δοθεί μια τέταρτη ή πέμπτη ευκαιρία, όμως η ζωή δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι παίξε γέλασε, δεν είναι πάρε ότι μπορείς και φύγε…η ζωή είναι ένα αδιάκοπο πάρε- δώσε ψυχής!
