Είσαι πάλι εδώ, μπροστά μου και με το τραγούδι σου σταμάτησες το καράβι μου. Σε κοιτάω και είσαι τόσο πανομοιότυπα γνώριμη. Εσύ, που με την αγγελική μορφή και το θεσπέσιο άσμα σου μπορείς να σταματήσεις τη ροή του χρόνου και να με γυρίσεις πίσω στο παρελθόν. Τότε που αγωνιούσα να κλείνω τα αυτιά μου στις φωνές και τα λόγια σου. Που ένιωθα απίστευτη μοναξιά και απεγνωσμένα έψαχνα να βρω την ισορροπία στην εσωτερική ζυγαριά της ψυχής μου.
Νόμιζα ότι σε είχα θάψει βαθιά μέσα μου και δε θα σε ένιωθα ξανά. Όμως ξύπνησαν όλα. Θυμήθηκα τις κρύες νύκτες του χειμώνα και τους παγετούς της ψυχής μου. Και εγώ μόνη, να παλεύω μέσα στις λάσπες και στη βροχή να ξεκολλήσω την άμαξα της ζωής μου που πεισματικά ήταν ακινητοποιημένη γύρω σου. Ήμουν χωρίς παπούτσια, χωρίς εφόδια και προσπαθούσα να πιαστώ από οπουδήποτε θα μου άνοιγε το δρόμο. Ο φόβος ήταν ο μόνιμος σύντροφος μου.
Περνούσαν ελάχιστα τρένα από τον διπλανό σκουριασμένο σιδηροδρομικό σταθμό. Κανένα όμως δεν μου ταίριαζε. Δεν ήθελα απλά την περιπλάνηση αλλά ήθελα να επιλέξω το τρένο που θα με ταξίδευε με ασφάλεια. Εκείνο που θα έκανε την ψυχή μου να σκιρτήσει και μόνο που θα άκουγε το σφύριγμα του. Όλοι μιλούσαν για μια αλαφροΐσκιωτη, μια ονειροπόλα που θα έκανε και εκείνη ανακωχή με το πεπρωμένο της και θα το ακολουθούσε. Ο δρόμος δεν είχε πολλές διακλαδώσεις, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη όπως και ο τερματικός σταθμός.
*Η Δρ. Μαρία Μουδάτσου Κοινωνική Λειτουργός Ειδικευμένη στη Συστημική Θεραπεία (μέλος ΕΛΕΣΥΘ, EFTA) Εργαστηριακός Συνεργάτης ΑΤΕΙ Κρήτης Διδάκτορας Επιστημών Υγείας Πανεπιστημίου Κρήτης Ηράκλειο Κρήτης. Δέχεται κατόπιν ραντεβού: Τηλ. 6938980463
(Το κείμενο πρωτοδημοσιέυτηκε στην enallaktikidrasi.com)
