Το σύνδρομο Άσπεργκερ είναι μια διαρκή διαταραχή που επηρεάζει το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο, επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει και αλληλεπιδρά με άλλους ανθρώπους. Αποτελεί όπως και η κλασική αυτισμό μια «διαταραχή φάσματος» επειδή επηρεάζει τα άτομα με πολλές διαφορετικές μεθόδους και σε ποικίλο βαθμό.
Το σύνδρομο Asperger είναι μια ήπια παραλλαγή αυτισμού, που επηρεάζει κυρίως την ικανότητα επικοινωνίας και τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου. Ανεξάρτητα από τις διατροφικές διαταραχές και τις διαφωνίες σχετικά με το αν υπάρχει ιδιαίτερη διαταραχή ή πρόκειται για αυτισμό σε ελαφριά μορφή.
Περιλήφθηκε για πρώτη φορά σαν ξεχωριστό σύνδρομο το 1994 στο εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (APA, 1994).
Το σύμπτωμα πήρε το όνομα του από τον ψυχίατρο Hans Asperger που το 1944 στην Βιέννη παρατήρησε την εξαιρετική δυσκολία ορισμένων ενήλικων να ενταχθούν κοινωνικά στο πλαίσιο της ομάδας. Τα έργα του Asperger μεταφράστηκαν στα αγγλικά στις αρχές του 1970, και το σύνδρομο άρχισε να αναγνωρίζεται ως ξεχωριστή οντότητα στα τέλη της δεκαετίας του ´80. Σημαντική ήταν και η συμβολή της Lorna Wing (1981) που παρουσίασε μια σειρά από 34 περιπτώσεις παρόμοιες με εκείνες που περιγράφει ο Asperger και έτσι αυξήθηκε το ενδιαφέρον για έρευνες γύρω από το σύνδρομο.
Άτομα από κάθε εθνικότητα, γεωγραφική περιοχή, κοινωνική τάξη, οικονομική κατάσταση και θρησκεία επηρεάζονται από το σύνδρομο Άσπεργκερ. Ενώ οι άντρες είναι πιο επιρρεπείς σε αυτό από αυτό των γυναικών. Ο λόγος για αυτό είναι ακόμα άγνωστος.
Οι ακριβείς αιτίες του συνδρόμου Άσπεργκερ είναι ακόμη αντικείμενο έρευνας. Κλινικές μελέτες υποδεικνύουν ότι ένας συνδυασμός παραγόντων, γενετικών και περιβαλλοντικών, μπορεί να είναι υπεύθυνος για τις αλλαγές στη νευροβιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου που σχετίζονται με την εμφάνιση του συνδρόμου.
Το σίγουρο είναι ότι το σύνδρομο Άσπεργκερ δεν οφείλεται στην ανατροφή του ατόμου ή στην κοινωνικοοικονομική του κατάσταση και δεν προκαλείται από την ευθύνη του ασθενούς.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του συνδρόμου, τα οποία συναντάμε και την αυτισμό, είναι:
– Δυσκολία στην επικοινωνία.
– Ελλείμματα στην αμοιβαία κοινωνική συναλλαγή.
– Δυσκολία στην δημιουργία κοινωνικών σχέσεων.
– Περιορισμένο ρεπερτόριο ενδιαφερόντων.
– Επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες και κινήσεις.
– Μονότονος και σχολαστικός τρόπος ομιλίας.
Η διαταραχή αυτή διαφέρει από την αυτισμό, κυρίως επειδή δεν υπάρχει γενική καθυστέρηση ή επιβράδυνση στην ανάπτυξη του παιδιού ή στην ανάπτυξη των γνευματικών λειτουργιών. Συνήθως τα παιδιά με Asperger έχουν φυσιολογική και πάνω νοημοσύνη (με την νοημοσύνη της νοημοσύνης να υπερισχύουν της πρακτικής της νοημοσύνης), έχουν φυσιολογική εξέλιξη λόγου, χρησιμοποιούν την πρώτη γραμματική στο λόγο τους, έχουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και κλίσεις, και με την κατάλληλη υποστήριξη προχωρούν αρκετά καλά στο σχολείο. Επιπλέον η ηλικία έναρξης του συνδρόμου εντοπίζεται αργότερα από την αυτισμό, μεταξύ 5 και 8 ετών.
Διαφορές Αυτισμού-Asperger
Αυτές οι ασθένειες
παρουσιάζουν μεγάλες πιθανότητες καθυστέρησης στην ανάπτυξη της
γρίπης Τα παιδιά με σύνδρομο Asperger έχουν ως κύριο πρόβλημα την αδυναμία να ξεκινήσουν και να διαχειριστούν μια συζήτηση
Παιδιά με αυτισμό αναγνωρίζονται σε μικρή ηλικία Τα παιδιά με σύνδρομο Asperger δεν αναγνωρίζονται πολλές φορές πριν από την ηλικία των 7 χρόνων, όταν το παιδί ξεκινά το σχολείο
Διαγνωστικός έλεγχος
Επειδή η εμφάνιση των χαρακτηριστικών του συνδρόμου Άσπεργκερ διαφέρει σημαντικά από άνθρωπο σε άνθρωπο η διάγνωση είναι δύσκολη. Το σύνδρομο Άσπεργκερ μπορεί να διαγνωστεί αργότερα από ότι η αυτισμός στα παιδιά και κάποια χαρακτηριστικά του μπορεί να μην διαγνωστούν παρά μετά την ενηλικίωση. Συνήθως η επίσημη διάγνωση μπορεί να γίνει από ψυχιάτρους ή κλινικούς ψυχολόγους. Για μερικούς όμως τέτοιες διαγνωστικές συνδέσεις συνδέεται με το σεβασμό της ζωής, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η διάγνωση βοηθά το άτομο όπως και το ευρύτερο περιβάλλον του (οικογενειακό, σχολικό, εργασιακό) να καταλάβει τις ιδιαιτερότητες του και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του. Η διάγνωση επίσης εξασφαλίζει πρόσβαση στις απαιτούμενες υποστηρικτικές υπηρεσίες που μπορούν να βελτιώσουν δραματικά την ζωή ενός τέτοιου ατόμου.
Τα διαγνωστικά κριτήρια για το Asperger syndrome είναι:
– Ποιοτικά ελλείμματα στην αλληλασική κοινωνική επαφή.
– Απουσία κοινωνικής και συναισθηματικής αμοιβαιότητας.
– Δυσκολία στη σύναψη φιλιών με τους ομογενείς.
– Επανάληψη και στερεότυπες μορφές συμπεριφοράς.
– Περιορισμένο ρεπερτόριο ενδιαφερόντων.
– Απουσία κλινικά σημαντικής καθυστέρησης στο λόγο.
– Φυσιολογική για την ηλικία γνωστική ανάπτυξη, αυτοεξυπηρέτηση και περιέργεια εξερεύνησης. – Πρακτική αδεξιότητα. (Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση, 1994, σελ. 77)
Υπάρχει θεραπεία;
Προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία ή συγκεκριμένος ιατρικός τρόπος αντιμετώπισης του συνδρόμου Άσπεργκερ. Τα παιδιά με Άσπεργκερ μεγαλώνουν γίνονται ενήλικες με Άσπεργκερ. Βέβαια καθώς η κατανόηση μας για το φαινόμενο αυξάνεται ποιοτικά και ποσοτικά και οι υποστηρικτικές υπηρεσίες βελτιώνονται οι Άσπεργκερ έχουν αυξημένες ευκαιρίες να αναγνωρίσουν και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους και τελικά να ζήσουν μια αξιοπρεπή και δημιουργική ζωή απολαμβάνοντας τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Τώρα υπάρχουν αρκετές θεραπευτικές προσεγγίσεις και παρεμβάσεις που μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής ενός ατόμου με Άσπεργκερ. Σε αυτές περιλαμβάνονται οι παρεμβάσεις κοινωνικής αλληλεπίδρασης, η συμπεριφορική θεραπεία και ακόμη και οι αλλαγές στη διατροφή.
Πηγή: medicalnews.gr
