Δεν υπάρχει ιστοσελίδα, δεν υπάρχει κοινωνικό δίκτυο που να μη διαβάζουμε διάφορα λόγια περί αγάπης και έρωτα. Ειδικά μάλιστα στα social media, οι όμορφες εικόνες, οι καρδούλες, τα ηλιοβασιλέματα και τα όμορφα λόγια διαφόρων, είτε ποιητών γνωστών είτε απλών ανθρώπων που ξέρουν να ταιριάζουν λέξεις, δηλώνουν εύκολα και αβίαστα, συναισθήματα, αγωνίες, σκέψεις, πόθους, επιθυμίες σε σχέση πάντα με τη σκέψη εκείνου που τα αναρτά…
Έχουν την τιμητική τους ιδιαίτερα ο Λειβαδίτης, η Δημουλά, καμιά φορά μπορεί ο Χόρχε Μπουκάι, ο Καζαντζάκης βεβαίως βεβαίως, ακόμη και ο Ελύτης αλλά και πολλοί άλλοι. Όμως συχνά πυκνά υπάρχουν και κείμενα πολλών από εμάς, που εύκολα, με όμορφα λόγια προσπαθούν να περιγράψουν τη ζωή και τα συναισθήματά της. Τις ματαιώσεις και τις απογοητεύσεις, τις επιθυμίες, τους έρωτες τα πάθη…Συνήθως γράφουμε εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας ως ιδανικές, τις πασπαλίζουμε με μπόλικη φαντασία, όμορφες φράσεις και τις παρουσιάζουμε ως θέσφατα ζωής και αξίες που αξίζει να τις κυνηγήσουμε, κάνοντας ανατροπές στη συνηθισμένη ζωή μας. Μάλιστα οι περισσότεροι «σοφοί» του facebook, όλο για ανατροπές μιλάμε…
Είναι όμορφα όλα αυτά. Ομορφαίνουν τον κόσμο μας, μας θυμίζουν ότι τελικά η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις και δεν είναι μόνο εκείνα τα πεζά πράγματα που αναγκαζόμαστε να κάνουμε κάθε μέρα για την επιβίωσή μας.
Άλλωστε για αυτό υπάρχει η ποίηση και η λογοτεχνία. Για να μας δείχνουν δρόμους και μονοπάτια που σπάνια θα ακολουθήσουμε στην πραγματική μας ζωή όσο και αν κατά βάθος θέλουμε ή νομίζουμε ότι θέλουμε, πραγματικά να ακολουθήσουμε.
Είναι όμορφο να γράφεις για ηλιοβασιλέματα και συναισθήματα ζωής, για διλήμματα και όμορφες εικόνες, αλλά όταν έρχεται η ώρα να πληρώσεις τα δίδακτρα των παιδιών, ή να πας στο νοσοκομείο για τον άρρωστο πατέρα, ή να αντιμετωπίσεις την ανεργία σου ή την ανεργία του συντρόφου σου, τότε όλα αυτά μοιάζουν όμορφα μεν, ουτοπικά δε και καταλήγουν φαντασιακές προσπάθειες διαφυγής από μια ζωή που δε μας αρέσει. Μια φυγή σε μια φαντασιακή κατάσταση που κάτω από τις ιδανικές συνθήκες που όμως πολύ δύσκολα υπάρχουν, θα ήθελες να ζήσεις.
Είναι όντως όμορφα όλα ετούτα τα ανάλαφρα, όμορφα λόγια και τα τσιτάτα των σοφών, ή των «σοφών», που αναφέρουν περί ελευθερίας, περί υπερβάσεων, περί μοναδικών συναισθημάτων, περί μοναδικών καταστάσεων γενικά που όλοι, κάτω από την πίεση της συνηθισμένης καθημερινότητάς μας επιθυμούμε να ζήσουμε. Όμως η πραγματική ζωή, είναι εκεί έξω. Είναι οι άνθρωποι γύρω μας, οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας στηρίζουν, είναι τα απλά και καθημερινά μας που δεν τα εκτιμούμε όσο τα έχουμε, είναι οι ανάσες που μας κρατούν στη ζωή καθημερινά, εκείνες οι συνηθισμένες ανάσες, κόντρα στις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα. Γιατί αν είναι πολλές οι στιγμές που μας κόβουν την ανάσα, μάλλον θα πεθάνουμε από ασφυξία.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, για να υπάρχουν όλα αυτά τα λόγια όλες αυτές οι εκφράσεις που λένε ότι είναι μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε, που μας λένε άδραξε τη μέρα, ή μας λένε άλλο να αναπνέεις και άλλο να ζεις, σημαίνει ότι τελικά κάτι θέλουν να μας πουν. Σημαίνει ότι τα πράγματα έχουν πολλές όψεις. Σημαίνουν ότι τελικά από εμάς εξαρτάται σε συνάρτηση με όλες τις βαλίτσες που κουβαλούμε στη ζωή μας για το αν και προς τα που θα ταξιδέψουμε. Όμως άλλο να επιλέγεις ταξίδι και άλλο να βουτάς απλά στη θάλασσα…
