Αν κάποιος με ρωτήσει, ποιο είναι το μεγαλύτερο μου όνειρο, η απάντηση είναι εύκολη. Θέλω να ταξιδέψω σε όλο το κόσμο. Θέλω να γνωρίσω νέους προορισμούς, νέους πολιτισμούς. Να αγαπήσω τόπους και να ανοίξω τους ορίζοντες του μυαλού και της ψυχής μου.
Τα ταξίδια είναι κάτι που το θέλω και το ονειρεύομαι. Όσα μέρη και αν γνωρίσω όμως, ακόμα και αποφασίσω να μείνω σε κάποιο από αυτά, το σίγουρο είναι πως η ψυχή μου σε ένα προορισμό μόνο θα νιώθει ασφάλεια. Ο προορισμός αυτός δεν είναι άλλος από τη πόλη που μεγάλωσα. Τη πόλη που έζησα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Το Ρέθυμνο.
Δεν είμαι από τα άτομα που θεωρούν τη πόλη τους το ομορφότερο μέρος του κόσμου. Δεν θα εναντιωθώ σε κάποιον αν μου πει πως δεν του αρέσει η πόλη μου. Αντιθέτως, θα τον ακούσω και θα σκεφτώ όσα μου πει, εξάλλου και εγώ βρίσκω πολλά αρνητικά. Ο μόνος λόγος που δεν θα μπω στη διαδικασία να μεταπείσω κάποιον είναι απλός. Κανείς δεν θα μπορέσει να δει τη πόλη μου μέσα από τα δικά μου μάτια. Όσο και να προσπαθίσω, ακόμα και αν μοιραστώ μαζί του αναμνήσεις μου και συναισθήματα μου για όσα έζησα, δεν θα καταφέρω τίποτα.
Για μένα η πόλη μου δεν είναι μόνο οι άνθρωποι της. Αν η οικογένεια μου φύγει από τη πόλη αυτή θα αγαπήσω κάθε τόπο που θα πάνε. Για μένα, όμως, η πόλη μου είναι τα στενά της, η θάλασσα της, οι μικρές αγαπημένες γωνιές, τα σοκάκια που περπάτησα με παρέα στα εφηβικά μου καλοκαίρια ή και μόνη χαμένη στις σκέψεις μου όταν δεν ήμουν καλά. Οι γωνιές που μου θυμίζουν γέλια, φωνές, δάκρυα. Τα σημεία της που αποφεύγω να παω γιατί με το που φτάνω η καρδιά μου νιώθω πως σπάει. Τα μέρη που μου φέρνουν στο μυαλό τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου, που μου θυμίζουν πρόσωπα αγαπημένα που είτε είναι ακόμα στη ζωή μου είτε διάλεξαν άλλο δρόμο.
Η πόλη αυτή για μένα κρύβει σε κάθε εκατοστό της κάτι. Κάτι που κανείς δεν καταλαβαίνει. Κάτι διαφορετικό για το καθένα. Για παράδειγμα, ο περιφερειακός μου φέρνει στο μυαλό τα ατελείωτα μεσημέρια που πέρναγα εκεί με την καλύτερη μου φίλη και απλά συζητάγαμε για τα πάντα και για τίποτα.
Δεν ξέρω το αύριο μου. Δεν ξέρω που θα είμαι σε κάποια χρόνια, που θα κατοικώ. Ξέρω όμως σίγουρα, πως η αφετηρία μου και το σημείο αναφοράς μου θα είναι η πόλη μου. Εκεί θα γυρίζω πάντα όταν η ψυχή μου χρειάζεται ασφάλεια. Εκεί που η ως τώρα ζωή μου είναι κρυμμένη σε κάθε εκατοστό της. Σε αυτή τη μικρή πόλη που πολλοί δεν ξέρουν που είναι στο χάρτι. Στη πόλη που εγώ μπορώ να βρω με κλειστά μάτια ακόμα και πάνω σε μια υδρόγειο σφαίρα!
