Σε απόσταση μόλις 215 χλμ. ανατολικά της αιγαιοπελαγίτικης ακτογραμμής σάς περιμένει το αστραφτερό Παμούκαλε, ένα συναρπαστικό όσο και σπάνιο μνημείο της φύσης, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο.
Περίπου 20 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Denizli, στο εσωτερικό της κοιλάδας του ποταμού Μαιάνδρου (Menderes), μια ολόκληρη λοφοπλαγιά παρουσιάζεται ντυμένη στα άσπρα. Αντικρίζοντας από μακριά την πάλλευκη πλαγιά, η αρχική εντύπωση που σχηματίζεις είναι πως πρόκειται για χιόνια.
Οταν φτάνεις όμως κοντά, έκπληκτος διαπιστώνεις ότι το κάτασπρο σκηνικό με τους μικρούς καταρράκτες και τις αβαθείς φυσικές πισίνες είναι τελικά ασβεστολιθικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν από τη μακροχρόνια εναπόθεση των ασβεστούχων αλάτων (λευκό τραβερτίνη) που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής.
Την ίδια έκπληξη ένιωσαν και οι Σελτζούκοι Τούρκοι, όταν πρωτοέφτασαν εδώ τον 13ο αιώνα. Συνεπαρμένοι από το εξωπραγματικό θέαμα που αντίκριζαν, προσέδωσαν στη συγκεκριμένη περιοχή τη σημερινή ονομασία Παμούκαλε (ετυμολογικά σημαίνει «Φρούριο από Βαμβάκι»).
Η απόκοσμη ομορφιά του τόπου προσέλκυε από παλιά τουρίστες μέχρι που άρχισαν να κατασκευάζονται ξενοδοχειακές μονάδες ακόμα και στην πλαγιά, προκαλώντας καταστροφές. Σήμερα όμως τα ξενοδοχεία έχουν απομακρυνθεί από τον λόφο, όχι όμως και τα πλήθη των τουριστών που έρχονται να θαυμάσουν το τοπίο.
Περπατώντας ξυπόλητοι πάνω στο άσπρο χαλί του Παμούκαλε, με τα παπούτσια στα χέρια.
Στο Παμούκαλε μπορείτε να χαλαρώσετε βουτώντας μέσα στις αβαθείς δεξαμενές με τα ιαματικά νερά.
Η θερμοκρασία των ιαματικών νερών, που αναβλύζουν από το έδαφος και είναι πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο, κυμαίνεται περίπου στους 35ο C.
Οταν βρεθείτε πάνω στο κάτασπρο χαλί του Παμούκαλε, μπορείτε να περπατήστε ξυπόλητοι (απαγορεύεται το περπάτημα με παπούτσια) ή μπορείτε ακόμα να χαλαρώσετε βουτώντας τα πόδια σας μέσα στις αβαθείς δεξαμενές με τα ιαματικά νερά (απαγορεύεται το μπάνιο).
Μια αρχαία λουτρόπολη
Ακριβώς δίπλα στο «ντυμένο με βαμβάκι» Παμούκαλε απλώνεται ο αρχαιολογικός χώρος της Ιεραπόλεως, την οποία ίδρυσε ο βασιλιάς της Περγάμου Ευμένης Β΄ τον 2ο π. Χ. αιώνα. Οι ιστορικοί εκτιμούν πως η Ιεράπολις ήταν μια αρχαία λουτρόπολη που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των επισκεπτών του Παμούκαλε.
Από την αρχαιότητα ήταν γνωστές άλλωστε οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών της περιοχής.
Από τα διασωθέντα μνημεία της αρχαίας Ιεραπόλεως ξεχωρίζουν ο ναός του Απόλλωνα, το επιβλητικό ρωμαϊκό θέατρο (χωρητικότητας 12.000 θεατών), οι δημόσιες θέρμες, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απόστολου Φιλίππου και το Νυμφαίο, ενώ σε εξαιρετική κατάσταση διασώζονται περισσότεροι από 1.000 τύμβοι, σαρκοφάγοι και τάφοι που βρέθηκαν κοντά στη πόλη.
Η αρχαία Ιεράπολις και το Παμούκαλε (που είναι σήμερα το αρχαιότερο γνωστό σπα στον κόσμο) συμπεριλαμβάνονται από το 1988 στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Αρχαιολογικό Μουσείο Ιεραπόλεως
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ιεραπόλεως στεγάζεται από το 1984 στο οίκημα των ρωμαϊκών λουτρών και τα εκθέματά του χωρίζονται σε τρεις θεματικές ενότητες. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά.
Η Ιεράπολις μέσα στον χρόνο
Η αρχαία λουτρόπολη θεμελιώθηκε περίπου το 188 π.Χ. και η περίοδος ακμής της εντοπίζεται μεταξύ 193 μ. Χ. – 217 μ. Χ. Οι Ρωμαίοι την άλωσαν το 128 π. Χ., ενώ μέσα στους δύο επόμενους αιώνες ισοπεδώθηκε τέσσερις φορές από σεισμούς.
Τον 10ο αιώνα η Ιεράπολις αναφέρεται ως επισκοπική έδρα από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ . Το 1210 πέφτει στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων και το 1354 ο Εγκέλαδος την καταστρέφει ολοκληρωτικά. Την αρχαία λουτρόπολη της Ιεραπόλεως έφερε ξανά στο φως το 1887 μια ομάδα Γερμανών αρχαιολόγων.
-
constantinoupoli
