Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η ζωή είχε ορόσημα και σταθμούς. Ένα τέτοιο υπήρξε για δεκαετίες το Πάσχα για την Άνοιξη. Γιατί το Πάσχα είναι πάντα Άνοιξη και συνήθως μας κάνει ο καιρός την χάρη να μη βρέχει.
Της Μαρίας Καλλέργη
Γιατί η Ανοιξιάτικη βροχή, που έχει κι αυτή τη χάρη της, σκεπάζει τις μυρωδιές, των λουλουδιών στις αυλές και στους κήπους, κάνει τις μαντιλίδες και τις μαχαιρίδες στα λιβάδια … να σκύβουν λυπημένα τα κεφάλια τους.
Επιπλέον μας κάνει να κρυώνουμε γιατί είμαστε ντυμένοι πιο ελαφρά από ότι πιο πριν. Γι αυτό παραβλέποντας κι εκείνη την παροιμία ,“αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα χαράς τονε το γεωργό που χει πολλά σπαρμένα”, παρακαλούσαμε από παιδιά να μη βρέχει το Πάσχα.
Πως να αντέξουμε άλλωστε και του Χριστού τα Πάθη, τα οποία βιώναμε ως παιδιά με κατάνυξη, με πένθιμες καμπάνες, αυστηρή νηστεία και καθημερινή βραδυνή εκκλησία στα Κρητικά χωριά και να βρέχει κιόλας;
Συνήθως οι προσευχές μας έπιαναν τόπο. Και ακούγοντας τις προβλέψεις των μετεωρολόγων ότι θα χουμε Πάσχα με λιακάδα χάρηκα. Γιατί, χάσαμε που χάσαμε τόσα από κείνα τα χρόνια. Πρώτα από όλα την πίστη πως πάντα ο Γολγοθάς οδηγεί στην Ανάσταση καθώς πολλές φορές μείναμε μόνο με το Γολγοθά. Την αισιοδοξία ότι όλα καλά θα πάνε, αφού όλα και περισσότερα “στραβώνουν”. Τους ανθρώπους που έκαναν το Πάσχα μας από μια απλή γιορτή μια χαρούμενη μέρα. Τα χαμόγελα από τα πειράγματα και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα ανάμεσα σε επιτάφιους κι Αναστάσεις. Την παιδική αθωότητα που μας έκανε να μην κάνουμε από τίποτα ως τα πάντα.
Και τώρα ευτυχώς μας έμεινε η ελπίδα για ένα Πάσχα χωρίς άλλες εκπλήξεις. Και μια Άνοιξη άβρεχη κι ανέφελη. Γιατί αλήθεια τί θα ήταν το Πάσχα χωρίς την Άνοιξη; Απλώς η γιορτή του φαγητού!
