Οι άνθρωποι, κατά κανόνα, έχουν την ευθύνη της ζωής τους. Ωστόσο όμως αυτό συμβαίνει όταν μπορούν να αποφασίσουν γι αυτήν. Άρα εξαιρούνται τα παιδιά. Ο πρόλογος έχει να κάνει με μια ανθρώπινη ιστορία, με ένα παιδί που δε διάλεξε και δεν αντέδρασε. Έτσι η ζωή και οι άλλοι αποφάσισαν γι αυτό.
Της Μαρίας Καλλέργη
Σήμερα αυτό το κοριτσάκι μεγάλωσε. Είναι μάνα, γιαγιά και ακόμα στις επάλξεις της ζωής. Είναι ευχαριστημένη με τη ζωή της αλλά έχει μια πικρία, για τη δύσκολη ζωή της μακριά από την αγκαλιά της μάνας που τη γέννησε κι ένα “γιατί”. Επίσης και μια απορία: πως θα ήταν η ζωή της αν στα πέντε της χρόνια δεν είχε δοθεί για υιοθεσία.
Βρήκαμε την κ.Κατίνα Μακρυδάκη, στην οικογενειακή ταβέρνα στο Φόδελε. Φτιάχνοντας καφέδες και παρακολουθώντας … την πορεία μιας τσικαλιάς γλυκού πορτοκαλιού, ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής της. Στο μαγαζί της με τα πολλά πρόσωπα και τις υπέροχες γωνιές της παράδοσης με έπιπλα και αντικείμενα από το παρελθόν και εργόχειρα από τα δικά της τα χέρια, θυμήθηκε, πικράθηκε, αναρωτήθηκε και το τέλος χαμογέλασε. Ήταν εκεί που πλησίασε τον τοίχο με τις φωτογραφίες, τον τοίχο που ήταν κρεμασμένη ολόκληρη η ζωή της. Μικρή, με τη γιαγιά της, αρραβωνιασμένη με τον άντρα της, με τα παιδιά, με τα εγγόνια, σε μια παλιότερη γιορτή πορτοκαλιού. Οι αναμνήσεις ξεπηδούσαν πηγαίες και η κυρία Κατίνα δε σταμάτησε, να μιλά, να συγκινείται και να χαίρεται!
Μιλώντας για το ξεκίνημα της ζωής μιλά σα να ξεκινά αυτή από την εποχή που υιοετήθηκε και μετά. Ίσως μάλιστα θα ήταν αδύνατο να συγκρατήσει στη μνήμη όσα είχαν συμβεί πριν εγκατασταθεί στο Φόδελε. Η ηλικία της και προφανώς οι εντυπώσεις από το πρώτο διάστημα είχαν “σκεπάσει” όσα έζησε τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής της στα Ανώγεια!
Το “ταξίδι” της υιοθεσίας
Το … ταξίδι που “σημάδεψε” τη ζωή της αποτελεί και το σημείο έναρξης των αναμνήσεων της κυρίας Κατίνας. Όπως λέει η ίδια: “ο πατέρας μου με πήρες με το γάιδαρο από τα Ανώγεια να με πάει στο Φόδελε και στο δρόμο έπεσα και χτύπησα στο πρόσωπο. Έτσι στο Φόδελε έφθασα ματωμένη”.
Αργότερα που συζήτησε με το βιολογικό της πατέρα το θέμα της υιοθεσίας άκουσε μια παράξενη αλλά αληθινή ιστορία. Την πρόταση για την υιοθεσία έκανε στον πατέρα η νονά που ήταν από το Φόδελε, όταν του πρότεινε να δώσει το κοριτσάκι στο γιο της και τη νύφη της. Ο πατέρας που είχα ακόμα τρία παιδιά και έτρεφε μεγάλο σεβασμό στη νονά του … ντράπηκε να αρνηθεί. Έτσι η μικρή Κατίνα βρέθηκε στο Φόδελε στα πέντε της χρόνια. Με δύο ανθρώπους που ήταν γύρω στα 50 ήδη και μια θετή μητέρα που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Η κρυφή ελπίδα που είχε ο πατέρας της ότι το παιδί που ήταν μικρό θα έκλαιγε και θα διαμαρτυρόταν και θα το επέστρεφαν πίσω δεν πραγματώθηκε. Το κοριτσάκι, με χαρακτήρα χαμηλών τόνων, δεν αντέδρασε ιδιαίτερα στη νέα κατάσταση της ζωής της. Δέχτηκε ότι οι άλλοι είχαν αποφασίσει γι αυτήν και έμεινε στο Φόδελε.
Εκεί, όπως ομολογεί η Κατίνα, δεν έζησε με στερήσεις. Φορτώθηκε όμως ευθύνες πολλές, εξαιτίας και της αρρώστιας της θετής μητέρας, δυσανάλογες για την ηλικία της. Ήταν αναγκασμένη να κάνει πολλές δουλειές στο σπίτι από μικρή. Ακόμα και στο σχολείο για να πάει έπρεπε να έχει τελειώσει με τις δουλειές του σπιτιού.
Η ζωή της χαμογελά
Ωστόσο εκτός από τις δουλειές, η μικρή Κατίνα, θέλοντας να είναι ειλικρινής θα μας πει, ότι στο Φόδελε βρήκε και πολύ αγάπη από τη θετή γιαγιά της αλλά και τους συγγενείς που βρήκε από τους θετούς της γονείς. Τη στενή σχέση που απέκτησε με τους θείους και τα ξαδέρφια από το Φόδελε και η οποία διατηρείται ως σήμερα, επιβεβαιώνειο ξάδερφος της που είναι παρών στη συζήτηση.
Μεγαλώνοντας η Κατίνα θα αρραβωνιαστεί, θα παντρευτεί και θα αποκτήσει παιδιά κι εγγόνια. Άνοιξαν και το μαγαζί και είχαν μια καλή με τον άντρα της.
Ήρθε ξανά σε επαφή με τους συγγενείς της,τους βιολογικούς από τα Ανώγεια και διατηρεί σχέσεις ακόμα με τα αδέρφια της και τα παιδιά τους. Έτσι η μοναξιά των παιδικών της χρόνων καλύφθηκε πλέον, όχι με μια αλλά με δύο οικογένειες.
Φεύγοντας η κυρία Κατίνα μας ξεπροβοδίζει. Και η τελευταία μας ερώτηση: Τέλος καλό, όλα καλά κυρία Κατίνα; Η απάντηση είναι ένα πλατύ χαμόγελο.
