Είμαι ένας άνδρας που καραφλιάζει.
Όχι καραφλός – όχι ακόμη. Υπάρχει ακόμη αρκετό μαλλί στο κεφάλι μου, ώστε, αν δεν είμαι πολύ ιδρωμένος, αν δεν είμαι ο πιο κοντός μέσα στον χώρο και αν ο φωτισμός είναι κατάλληλος, μπορώ να διατηρήσω την ψευδαίσθηση πως είμαι ένας από τους έχοντες μαλλί. Οι έχοντες μαλλί, τα άτομα δηλαδή με τις τροφαντές τρίχες, που απλώνονται στο μέτωπό τους, όπως ένας σιδηρόδρομος που χάνεται στον ορίζοντα. Καμιά φορά, ολίγον σαν ανώμαλος με την τρίχα, πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει κανένα κεφάλι με ιδιαίτερα πυκνή τριχοφυΐα και προσπαθώ να φανταστώ το πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μου αν είχα και εγώ κάτι αντίστοιχο, πόση παραπάνω αυτοπεποίθηση θα είχα, πόσες παραπάνω ευκαιρίες.
Δεν ανήκω σε αυτούς. Είμαι στην άλλη πλευρά. Ένας όπου να ´ναι καραφλός, που σερβίρει την ψευδαίσθηση ότι έχει μαλλιά. Το στοιχείο-κλειδί στα μαγικά μου είναι αυτό που χαϊδευτικά αποκαλώ, «η τούφα μου». Η τούφα μου είναι το τελευταίο μπουκέτο μαζεμένης τρίχας που μου έχει απομείνει, ένα μοναχικό, αραιοκατοικημένο νησί τρίχας, περικυκλωμένο από το ολοένα και αυξανόμενο σε επιφάνεια κούτελό μου. Στέκομαι με δέος μπροστά σε αυτόν τον θαρραλέο στρατιώτη, στο πως αποσπά την προσοχή του κόσμου από το γεμάτο φλέβες κούτελό μου και στο πώς λειτουργεί ως παραπέτασμα, υπονοώντας πως πίσω από αυτό υπάρχει άλλο τόσο μαλλί και όχι μια ερημιά δέρματος. Πίσω από την τούφα όμως, υπάρχει μόνο γκρεμός. Ένας γκρεμός που όσο περνούν τα χρόνια διευρύνεται και απλώνεται, ανοίγοντας διάπλατα το στόμα του, για να εκφράσει την απέχθεια που έχω για τον εαυτό μου.
Βεβαίως, τα πλάγια και το πίσω κομμάτι του κεφαλιού μου ανθίζουν από τρίχα, αγνοώντας την καταστροφή που συντελείται στην κορυφή, τη μάχη της τρίχα που χάνεται θριαμβευτικά. Μου θυμίζουν τα ανεπτυγμένα κράτη, που βουτάνε στη σπατάλη και τον πλούτο, ενώ ακριβώς από πάνω τους, η Αρκτική λιώνει, ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες προς το τέλος του κόσμου.
Ναι, αντιλαμβάνομαι πως το να λέω ότι το κεφάλι μου που καραφλιάζει μοιάζει με τον πλανήτη μας που καταστρέφεται, είναι μια κάπως ναρκισσιστική μεταφορά. Εντούτοις, αποτυπώνει άψογα τον απύθμενο ναρκισσισμό που περιλαμβάνεται στη διαδικασία της απώλειας των μαλλιών μου. Εδώ και δέκα χρόνια, έχω περάσει μέρες ολόκληρες (αθροιστικά), χαζεύοντας το κεφάλι μου στον καθρέφτη. Έχω περάσει κυριολεκτικά μια ώρα προσπαθώντας να στρίψω και να τεντώσω έτσι τον λαιμό μου, ώστε να δω τι ακριβώς συμβαίνει εκεί πάνω. Χριστέ και Παναγία, δεν θέλω να το πω, αλλά θα το πω: όταν δω κανέναν μεγάλο καθρέφτη σε καμιά τουαλέτα, το στιγμιαίο τσεκάρισμα των ρούχων μετατρέπεται σε 15λεπτο έλεγχο του τριχωτού της κεφαλής. Όταν ακόμη είχα smartphone, γύριζα σπίτι τύφλα και προσπαθούσα να τραβήξω βίντεο και φωτογραφίες της κορυφής του κεφαλιού μου, εκτελώντας «πτήσεις» πάνω από το καραφλό σημείο μου, σαν drone παρακολούθησης.
Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου. Πριν από λίγο καιρό, ήμουν στο γραφείο του εστιατορίου όπου δουλεύω και σε μια οθόνη υπήρχαν μαζεμένες όλες λήψεις από τις κάμερες ασφαλείας του μαγαζιού, με μια από αυτές να είναι τέλεια τοποθετημένη πάνω από το καραφλό σημείο του κεφαλιού μου. Αφού τόνισα πόσο άβολα με έκανε να αισθάνομαι αυτό, μια από τις κοπέλες εκεί μου είπε για μια φίλη της που είχε ξεκινήσει τη διαδικασία αλλαγής φύλου και πως οι ενέσεις τεστοστερόνης της είχαν προκαλέσει έντονη τριχόπτωση. «Μου λέει πάντα να κοιτάω τα σημεία που χάνει μαλλιά», μου παραπονέθηκε και σκέφτηκα πόσες φορές είχα βάλει στην ίδια θέση φίλες και φίλους, απαιτώντας να μου πουν τι γινόταν στην κορυφή του κεφαλιού μου.
Γιατί τα κάνω αυτά τα πράγματα; Γιατί ξεφτιλίζομαι, διαφημίζοντας αυτήν μου την ανάγκη σε φίλους και γνωστούς, έχοντας φάει τρελό σκάλωμα με τις πεσμένες μου τρίχες, λες και είναι κάποια πρώην που δεν μπορώ να ξεπεράσω; Υποπτεύομαι πως κάτω από τη στραπατσαρισμένη μου ματαιοδοξία κρύβεται το φάντασμα του θανάτου. Όταν κοιτάω στον καθρέφτη, τραβώντας πίσω τα μαλλιά μου, για να δω πόσο πολύ εκτείνεται η άβυσσος, νιώθω σαν μέντιουμ που προσπαθεί να δει το μέλλον, ψάχνοντας να δει την ημέρα του θανάτου του. Επειδή, αυτό αντιπροσωπεύει για μένα, τον θάνατο. Τον θάνατο της νιότης μου, τον θάνατο του ανδρισμού μου, τον θάνατο της πιθανότητας να με πει κάποτε, κάποιος, «άντρακλα». Η απώλεια των μαλλιών φαντάζει ως ο θάνατος των δυνατοτήτων του ατόμου, μια εξέλιξη που σε αφήνει στάσιμο σε αυτό που είσαι, μέχρι να πεθάνεις. Κοιτώντας στον καθρέφτη, ένιωθα λες και προσπαθούσα να δω το ταξίδι που μου επιφύλασσε η μοίρα, ένιωθα λες και προσπαθούσα να δω τι αποτυχημένο τέλος θα είχε η ζωή μου, ένα τέλος για το οποίο θα ευθυνόταν σίγουρα η τριχόπτωση.
Ίσως, επειδή φαίνεται πως υπάρχουν ελάχιστοι τρόποι να αντιμετωπίσεις την απώλεια των μαλλιών σου. Μπορείς να το πολεμήσεις με φάρμακα. Μετά έχεις το ολοκληρωτικό ξύρισμα, μέχρι να πιάσεις δέρμα, γουλί. Είναι η επιλογή του δυνατού παίκτη: του χρηματιστή, του αθλητή, του Jason του Statham. Άτομα που ορίζουν τη μοίρα τους, που λένε «δεν μπορείς κύριε Χρόνε να μου πάρεις το μαλλί, επειδή δεν το ήθελα και ποτέ μου. Ήταν αδύναμο και εγώ δυνατός και δες τώρα τον παντοδύναμο γλόμπο μου, καθώς πίνω τον εσπρέσο μου και σκέφτομαι να επενδύσω σε hedge funds».
Μετά υπάρχουν και εκείνοι που φροντίζουν στην εντέλεια τα πλάγια, δημιουργώντας ένα τέλειο δαχτυλίδι τρίχας, έναν άψογο ναό λατρείας γύρω από το καραφλό τους σημείο. Αυτό είναι το χειρότερο. Τους αποκαλώ λάτρεις του θανάτου, μιλάμε για σαδιστές τώρα, όχι μαλακίες.
Η τελική επιλογή είναι το «άστο να πάει στο διάτανο». Είναι εκεί που λες, «πανικός τέλος». Κρατάς τα εναπομείναντα μαλλιά κοντά, επειδή από κάποιο σημείο της αραίωσης και μετά, αν έχεις μακρύ μαλλί είναι λες και έχεις δραπετεύσεις από ψυχιατρείο. Αλλά δεν τους φέρεσαι διαφορετικά. Δεν τα ξυρίζεις, απλά τιμάς όσα έχουν απομείνει, αφήνοντάς τα να παραμείνουν στην κορυφή του κεφαλιού, αν είναι κάπως θλιβερά. Αυτό είναι του λουκ που λέει, «η ζωή είναι ένα βάσανο και τώρα το καταλαβαίνω αυτό και υποκύπτω και μέσω αυτής της υποταγής, είμαι πια ελεύθερος».
Α, ναι. Παίζει να φορέσεις και καπέλο.
Όταν αρχίζω και σκέφτομαι υπερβολικά για την απώλεια των μαλλιών μου, προσπαθώ να θυμάμαι μια επιφοίτηση που μου ήρθε, πριν από έναν περίπου χρόνο, όπου σε μια στιγμή καταθλιπτικής έξαρσης, ξύρισα το κεφάλι μου. Δεν άντεχα άλλο το άγχος της αναμονής, το άγχος του να περιμένω τη μοίρα. Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη. Πρώτον: Το κρανίο μου είναι αρκετά εντάξει. Ούτε μυτερό, ούτε περίεργο, ούτε πλακουτσωτό.
Το δεύτερο που αντιλήφθηκα είναι πως το να χάνεις τα μαλλιά σου ναι, είναι λίγο σαν τον θάνατο, αλλά ίσως είναι θάνατος για όλα εκείνα που δεν θέλω να κρατήσω πλέον. Είναι ο θάνατος για αυτό το βλακώδες ιδεώδες του ανδρισμού που έχω φυτέψει στο κεφάλι μου. Το ιδεώδες του άνδρα με το πλούσιο μαλλί και το εξίσου γεμάτο πορτοφόλι, ο δυνατός, ο ισχυρός, ο γεμάτος σιγουριά, ο άνδρας του οποίου η επιτυχία μετριέται με το πόσες γυναίκες έχει πάει και το πόσα πράγματα έχει αγοράσει. Όταν ξύρισα το μαλλί μου και είδα πως ήμουν χωρίς τρίχες, είδα ότι δεν με σταματούσε η καράφλα. Δεν με όριζε. Το αντίθετο μάλιστα, μιας και από τη στιγμή που αγκάλιασα και δέχτηκα τον καραφλό και λίγο αδύνατο και λίγο περίεργο τύπο που έβλεπα στον καθρέφτη, εμένα δηλαδή, αυτόν που είμαι και αυτόν που θα είμαι μέχρι να πεθάνω, όλοι οι δρόμοι μπροστά μου ήταν ανοιχτοί.
Πηγή: vice.com
