Είχα αργήσει να πάω…δεν ήμουν και κατάλληλα ντυμένος, όμως κατάφερα να πάω πολύ κοντά να δω το ξέφρενο πανηγύρι και να πάρω μια γεύση για το τι γινόταν…άλλοι ξαπλωμένοι στην παραλία, άλλοι να τσαλαβουτούν στα νερά, οι προβολείς να θαμπώνουν τα πάντα και ο ήχος σχεδόν απαίσιος. Μια λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτή τη συναυλία: Πανζουρλισμός. Δεν άκουγα τίποτα αλλά λες και η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα σε δονούσε. Ένα βουητό ζωής θαρρείς. Αντέξαμε περίπου μια ώρα, μετά φύγαμε, πήραμε το αυτοκίνητο πήγαμε στο δρόμο προς το Σούνιο. Αράξαμε σε μια στροφή απέναντι, ώστε να φαίνεται η παραλία, τα φώτα και η ένταση του χώρου και ακούγαμε τη συναυλία από το ράδιο.
Ηταν όλοι εκεί. Από τηνΑφροδίτη Μάνου και το Βαγγέλη Γερμανό μέχρι τον Νταλάρα και το Σαββόπουλο. Όμως ήταν εκεί η καρδιά της νεολαίας της Ελλάδας. Κρατώντας ένα κουτί μπύρα στο χέρι, καπνίζοντας, φιλώντας και νιώθωντας τότε πραγματικά ελεύθερη.
Εκείνο το καλοκαίρι του 1983, Είχε μόλις καταργηθεί ο νόμος περί τεντυμποϊσμού. Είχε ψηφιστεί ο νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ, είχε αναγνωριστεί η ισότητα ανδρών -γυναικών στο οικογενειακό δίκαιο, είχε αποποινικοποιηθεί η μοιχεία, είχε πνεύσει αυτό που τότε λέγαμε, ο αέρας της αλλαγής. Η Μεταπολεμική Ελλάδα τελείωνε και η Μεταπολιτευτική Ελλάδα άρχιζε να μεσουρανεί. Ελευθερία απέπνεε εκείνη η συναυλία. Χαρά της ζωής και της νέας γενιάς, που ξεπερνούσε τις “στρατευμένες” και “επαναστατικές” συναυλίες και έμπαινε σιγά σιγά στην ουσιαστική μαγεία της μουσικής. Στην ελευθερία των επιλογών. Στην κατάνυξη της παρέας μέσα από την αποδοχή του άλλου.
Ήταν η εποχή που άνθιζε η διαμάχη “ροκάδων” και “καρεκλάδων”, (οπαδών της ντίσκο) που η Ελλάδα ανοίγονταν στον κόσμο. Που μπορούσε η νεολαία της να μη νιώθει καταπιεσμένη, ανελεύθερη, αναγκασμένη μονίμως στην “άμυνα”.
Ήταν ένας πολιτιστικός σταθμός η συναυλία του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη, όπως ήταν και η μουσική του ολόκληρη. Διαφορετική, ρομαντική χαρούμενη και ενιοτε σαρκαστική και σε διαφορετικό πλαίσιο από τα μέχρι τότε δεδομένα βαθιά πολιτική. Εκείνος άλλωστε μας είπε πρώτος ότι “….κι όμως κατά βάθος κάπου υπάρχει λάθος κάπου την έχουμε πατήσει…” Καλό του ταξίδι!
