Σκοτάδι έξω παντού
Κι εγώ βαδίζω στο ημίφως του μυαλού σου.
Περπατάω αργά πάνω στα ξύλινα σανίδια σου που τρίζουν.
Γύρω μου σκιές μ’ακολουθούν και τρομαγμένες τρέχουν να κρυφτούν.
Σιωπή, Σιωπή…
Μόνο οι ανάσες μου ακούγονται που αχνίζουν μες στο ψύχος σου.
Τραβάω την κάπα της λογικής μου να με τυλίξει
Μα σαν πιο βαθιά μέσα σου βαδίζω, ένα αγέρι εισβάλει από τις χαραμάδες σου και με ξεγυμνώνει.
Στην αρχή, το ένιωσα σαν χάδι.
Μετά σαν ανάσα παγωμένη.
Τώρα σαν χέρια που πίσω με τραβούν.
Βαραίνουν τα βήματά μου.
Άσε με… Άσε με σε παρακαλώ.
Μη με φοβάσαι.
Δεν ήρθα να σε κατοικήσω.
Το σκοτάδι σου μονάχα ήρθα να αγαπήσω.
Το σκοτάδι αυτό που σαν μαγνήτης με τράβηξε κοντά σου.
Ψηλαφίζω τους σκονισμένους τοίχους σου.
Αισθάνομαι το ρίγος σου και τους παλμούς σου να αγριεύουν.
Είμαι μέσα σου.
Είμαι μέσα σου βαθιά.
Είμαι στο κέντρο σου.
Εκεί που στέκεται ολόγυμνη η σκέψη σου, να κοιτά σαν χαμένη έξω από το σπασμένο παράθυρο.
Εκεί που προσπαθεί να λουστεί με το φως του φεγγαριού, να καθαρίσει η σκόνη της.
Δειλά απλώνω το χέρι μου να αγγίξω τη γυμνή ομορφιά της.
Λουσμένη από πάθος για σένα έφτασα ως εδώ.
Σε αγγίζω.
Για μια μόνο στιγμή μέσα στο χρόνο, σε αγγίζω – σκέψη – κι ηδονίζομαι.
Μια στιγμή.
Κι ύστερα, μια ριπή ανέμου με πετάει μακριά.
Τα παραθυρόφύλλα σου χτυπούν μανιασμένα κι η σκόνη σου ορθώνεται εμπρός σου σαν τυφώνας.
”Μη φοβάσαι ”, σου φωνάζω.
”Μη με φοβάσαι.
Μόνο εμένα ήρθα να σου χαρίσω. Μόνο εμένα.
“Δεν ήξερα. Συγχώρα με, δεν ήξερα πως δεν έπρεπε ποτέ να σε αγγίξω.
Στο άβατο της σκέψης σου δεν έπρεπε να βαδίσω…
Δεν ήξερα.
Την πόρτα σου σφαλίζεις και πίσω της κλειδώνεσαι.
Τείχη υψώνονται γύρω σου. Γύρω μου.
Και με αγκάθια τυλίγεσαι.
Σου φωνάζω με απόγνωση.
Κι είναι η φωνή μου ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα.
Ουρλιαχτό που με σκίζει.
Ουρλιαχτό που με τραβάει απ’τα μαλλιά και με ξυπνά πάνω σε λευκά, ιδρωμένα σεντόνια…
Όνειρο ήτανε. Όνειρο.
Όνειρο κι εσύ χάθηκες μέσα του.
Μα σαν τα χέρια μου ανοίγω, κρατώ στις παλάμες μου ένα κλειδί… Το κλειδί του μυαλού σου”
-
loveletters
