Οι νυκτερινές ώρες είναι συνήθως εκείνες που το μυαλό γεμίζει σκέψεις και προβληματισμούς . Κάνει απολογισμούς και δημιουργεί συνειρμούς για τα παρόντα και τα μέλλοντα.
Στοιβαγμένες πληροφορίες διαμορφώνουν τις σκέψεις αυτές και φτιάχνουν συναισθήματα. Χαρά, ικανοποίηση ή θλίψη και συναίσθημα ανικανοποίητου…
Προσδοκία ακόμη κι ελπίδα για τα μελλούμενα. Άγχος πάντοτε για διάφορα και πάντα ένα συναίσθημα αδυναμίας, αφού τα πράγματα πάνε ερήμην μας.
Ακριβώς αυτό το συναίσθημα αδυναμίας κυριαρχεί στις μέρες μας.
Σε ένα ζοφερό περιβάλλον, στο οποίο οι αρνητικές πληροφορίες έρχονται καταιγιστικά, πώς να διαμορφωθεί συναίσθημα προσδοκίας και ελπίδας;
Το χειρότερο είναι ότι πολλοί από μας έχουν κουραστεί στα ίδια και στα ίδια. Απελπιστικά ίδια δελτία ειδήσεων. Απελπιστικά ίδιες οικονομικές πληροφορίες. Απελπιστικά ίδιοι κι απαράλλακτοι ηγήτορες. Απελπιστικά ίδια-ανύπαρκτα- ιδανικά και στοχεύσεις.
Θα μειωθεί ή όχι η σύνταξη; Θα βρω δουλειά ή κι αυτό το χρόνο άνεργος; Πως θα σπουδάσουν τα παιδιά μου; Πως θα πληρώσω τους φόρους; Πόσα θα πληρώσω στο τέλος για ασφάλεια;
Ερωτήματα που φαίνονται απλά, αλλά τελικά σ αυτά καταλήγουν απολογισμοί και προϋπολογισμοί ανθρώπων και νοικοκυριών. Όλη μας η ζωή έχει γίνει μια αποτίμηση.
Φτάνει; Δε φτάνει. Θα βγούμε από την κρίση; Θα μας πάνε στη δραχμή; Θα κλείσει η αξιολόγηση; Θα γίνουν εκλογές; Με αυτά τα ερωτήματα μαδάμε τη μαργαρίτα. Γενικά ερωτήματα που ελάχιστα μπορούμε να επηρεάσουμε την απάντησή τους, όταν μάλιστα έχουμε δικά μας προσωπικά θέματα. Μας φτάνουν για το νοίκι; Έχουμε 300 ευρώ να βάλουμε λίγο πετρέλαιο; Ναι αλλά δεν θα φτάσουν να πάμε Σαββατοκύριακο εκδρομή…Απλές σκέψεις, καθημερινές, που όμως συχνά μας δηλητηριάζουν ύπουλα τη ζωή… Και νάχεις και έναν προϊστάμενο-τέρας στη δουλειά, το παιδί σου να φέρνει κακούς βαθμούς στο σπίτι και κείνο το ρημάδι το αυτοκίνητο να θέλει συνεργείο…έτσι να δέσει το πράμα. Είναι γεγονός ότι όσο η γενική κατάσταση χειροτερεύει, τόσο και τα ατομικά προβλήματα του καθενός γιγαντώνονται.
Κι όμως, η ζωή είναι όμορφη. Κάθε στιγμή που ζούμε μπορεί να είναι όμορφη. Η παραδοχή αυτή είναι απαραίτητη για να μην εγκαταλείψουμε, να μην παραδοθούμε στην απραξία και στη βολή εκείνου που φοβάται την ελευθερία. Που φοβάται την ευθύνη για τη ζωή του. Που εν τέλει, χαίρεται γιατί δεν είναι μόνο αυτός δυστυχισμένος, αλλά είναι και οι άλλοι…Ας μη σταματήσουμε να διεκδικούμε το καλύτερο για μας από τη ζωή αλλά και από εκείνους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαφεντεύουν τη ζωή μας.
Η ζωή είναι όμορφη αρκεί να μη μαδάμε τη μαργαρίτα, αλλά να διεκδικούμε την ομορφιά της…
