Μια βδομάδα τώρα, όλοι οι Έλληνες ως κύριο θέμα συζήτησης έχουν το τροχαίο δυστύχημα που έγινε την περασμένη Κυριακή. Δεν ξέρω όμως, τι τους έχει συγκλονίσει πιο πολύ. Το όλο σκηνικό του ατυχήματος ή το άτομο που το προκάλεσε; Αν δεν ήταν γιος αυτού που ήταν και απλά είχε την οικονομική ικανότητα να έχει ή να νοικιάσει τέτοιο αυτοκίνητο και γινόταν το ίδιο ατύχημα, ποια θα ήταν η αντιμετώπιση, αν όχι του κόσμου, των μέσων μαζικής ενημέρωσης;
Ψάχνοντας τις σημερινές ειδήσεις είδα κάτι τραγικό. Άλλο ένα δυστύχημα στους δρόμους. Ένα κορίτσι 14ετών, πάνω σε πεζοδρόμιο, βρήκε τραγικό θάνατο από αυτοκίνητο που οδηγούσε 18χρονος χωρίς να έχει δίπλωμα. Βλέποντας αυτό μου γεννήθηκαν διάφορα συναισθήματα, δεν ήξερα αν έπρεπε το 18χρονο αυτό παιδί να το λυπηθώ ή να το μισήσω.
Όσο περίεργο και να φαίνεται, νιώθω και τα δυο. Είναι 18 ετών, έβαψε τα χέρια του με αίμα, και για αυτό νομίζουμε όλοι ότι ευθύνεται μόνο αυτός; Ποιος του επέτρεψε να πάρει το αυτοκίνητο; Ποιος του έμαθε να οδηγεί αφού όλοι οι Έλληνες οδηγοί μαθαίνουν να οδηγούν μόνο από τους έμπειρους και ικανούς δασκάλους οδήγησης;
Ας μην κοροϊδεύουμε το κόσμο αλλά κυρίως ας μη κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν ξέρω κατά πόσο είναι συχνό φαινόμενο αυτό που θα αναφέρω, αλλά στις δυο πόλεις της Κρήτης που έχω ζήσει, νομίζω πως όποιος αρνηθεί ότι το έχει δει θα είναι απλά ψεύτης.
Στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο, λοιπόν, είναι κάτι σαν μόδα, σαν συνήθεια, δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω, τα μικρά παιδιά να κάθονται στη θέση του οδηγού και να μαθαίνουν να οδηγούν από τα 10-12 τους χρόνια στην καλύτερη περίπτωση. Όχι, οι σχολές οδηγών δεν έχουν τρελαθεί ακόμα για να δέχονται σαν μαθητές τους παιδιά που καλά καλά δεν φτάνουν το τιμόνι. Το ρόλο του συνοδηγού – δασκάλου αναλαμβάνει κάποιος από το οικογενειακό περιβάλλον. Ο πατέρας, ο μεγάλος αδερφός, ο θείος ή όποιος τέλος πάντων υπάρχει. Αυτό το παιδί που έμαθε να οδηγεί από τόσο μικρή ηλικία, θα παίρνει το αμάξι στα 15 του χρόνια και θα κάνει βόλτες, είτε στο χωριό είτε στην πόλη, αν δεν έχει το αίσθημα του φόβου.
Αυτό το παιδί, θα τρέχει, θα έχει το ένα χέρι να κρέμεται από το παράθυρο γιατί έχει μάθει από έναν τέτοιο οδηγό, θα κάνει κόντρες, θα περνάει το STOP γιατί απλά κανείς δεν του έμαθε την σημασία του, δεν θα υπολογίζει τα φανάρια και τελικά τι; Αν είναι τυχερός και φτάσει τα 18 για να πάρει δίπλωμα, θα είναι άλλος ένας ανεύθυνος οδηγός στους δρόμους. Θα αυξήσει δηλαδή και αυτός τις πιθανότητες στο να προκληθεί ατύχημα. Και μαντέψτε, δεν θα οδηγάει Porsche και δεν θα έρθει αντιμέτωπος με ανθρώπους που μέσα στο πόνο τους δίνουν άλλο νόημα στην λέξη ΑΝΘΡΩΠΙΑ, όπως είναι ο άτυχος νέος που έχασε γυναίκα και παιδί στο δυστύχημα της περασμένης βδομάδας.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν, λίγο τις καμπούρες μας και ας δούμε πως φερόμαστε εμείς στο δρόμο όταν πιάνουμε το τιμόνι. Και αν μπερδευόμαστε; Ε, ας ξαναδιαβάσουμε τα σήματα. Να θυμηθούμε ποια σήματα είναι για το όριο ταχύτητας, ποια για τις μονοδρομήσεις, να μην πιάνουμε το τιμόνι αν έχουμε πιει και ας καταλάβουμε πως το να καθυστερήσουμε 10´ να κάτσουμε στο καναπέ μας είναι προτιμότερο από το να δώσουμε τόσο πόνο στη δική μας αλλά και σε κάποια άλλη οικογένεια. Ας μάθουμε από τα λάθη άλλων και ας καταλάβουμε επιτέλους πόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή.
Οι δρόμοι έχουν τόσο αίμα πάνω τους, ας μην το ανανεώνουμε συνεχώς με τα δικά μας λάθη.
