Ο δημοσιογράφος έχει ένα πρώτιστο σκοπό , να ενημερώνει. Κι ένα στόχο η ενημέρωση που παρέχει κάνοντας ρεπορτάζ να φθάνει σε όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες, ακροατές ή θεατές. Είναι θεμιτό αυτό και σχετίζεται και με την επιβίωση των ίδιων των μέσων ενημέρωσης, ακόμα κι όταν κάπως ….. ξεφεύγει.
Της Μαρίας Καλλέργη
Αν και η είδηση παραμένει είδηση, από όποια πλευρά κι αν την δεις, όπως κι αν την ερμηνεύσεις, όποια κι αν η τοποθέτηση σου ως δημοσιογράφος τη χειρίζεσαι. Την απλώνεις, τη μαζεύεις, τη φουσκώνεις, την κάνεις σεντόνι, πρώτο θέμα ή μονόστηλο αλλά δεν την αγνοείς. Και οι όποιες παρεμβάσεις έχουν ως στόχο να την κάνουν πιο εύπεπτη και διαβαστερή, να τη στολίσουν και να τη φωτίσουν από όλες τις πλευρές.
Δεν παρεμβαίνεις αλλάζοντας τα βασικά της στοιχεία και κυρίως δεν πρέπει να παρεμβαίνεις για να κερδίσεις, φύλλα, ποσοστά και κλικ με φαντασία τέτοια που παραποιεί τα πραγματικά γεγονότα, να τα οδηγεί στη σφαίρα της φαντασίας με περίεργα σενάρια και χειρισμούς.
Κι από την άλλη το αστυνομικό ρεπορτάζ, αυτό που καλείται να αναδείξει κοινωνικά προβλήματα αλλά και άσχημες πλευρές της ζωής. Κι όταν πρόκειται μάλιστα για ανθρώπους που για οποιοδήποτε λόγο δεν είναι πια στη ζωή απαιτείται σεβασμός.
Μην αναρωτιέστε για τη δημοσιογραφική σκοπιμότητα ενός τέτοιου κειμένου. Πάντως παραλήρημα δεν είναι. Είναι απλώς … η στεναχώρια για όσα «ευφυή» , «έξυπνα» και αναληθή βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε . Με δημοσιογράφους που μοιάζουν να μη συγκεντρώνουν στοιχεία με σκοπό να ενημερώσουν αλλά για να πανικοβάλλουν. Προφανώς η διασταύρωση και ο σεβασμός ακόμα και στη γλώσσα της διατύπωσης δεν είναι το δυνατό τους σημείο. Ας μη ξεχνάμε ότι πίσω από τις ειδήσεις και τα ρεπορτάζ υπάρχουν άνθρωποι. Κι αν είναι να πληγωθούν, ας πληγωθούν τουλάχιστον για την αλήθεια.
