Τι είναι αυτό που τρομάζει πιο πολύ τον άνθρωπο; Η κακία των άλλων; Το μίσος; Η εκδίκηση; Η εκμετάλλευση; Όχι!
Όλα αυτά τα περιμένει κανείς. Έχουμε μάθει να ζούμε σ’ έναν κόσμο που καθένας μας αναζητάει το αδύνατο σημείο του άλλου για να τον ποδοπατήσει, να τον χειραγωγήσει, να τον εκμεταλλευτεί και να τον κάνει υποχείριό του.
Έχουμε μάθει να προφυλασσόμαστε από τις πράξεις των άλλων, ακόμα και από τις προθέσεις τους. Καιροφυλαχτούμε καλά κρυμμένοι πίσω από τη μάσκα μας, έτοιμοι να επιβεβαιώσουμε τις πιο σκοτεινές σκέψεις μας, τους πιο μύχιους φόβους μας ότι ο άλλος είναι αντίπαλος, είναι εχθρός… έτοιμος να μας κατασπαράξει!
Ξέρουμε, διότι έχουμε εκπαιδευτεί και εξασκηθεί κατ’ επανάληψη σε τρόπους αντιμετώπισης των κακόβουλων πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων των άλλων. Τίποτα από αυτά δεν μας φοβίζει και σίγουρα τίποτα δεν μας εκπλήσσει. Τι είναι επομένως αυτό που τρομάζει πιο πολύ τον άνθρωπο;
Η απάντηση είναι η ΑΓΑΠΗ και μάλιστα η άνευ όρων αγάπη, η αγάπη χωρίς ανταλλάγματα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως να δώσουν αγάπη στους άλλους και το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουν πώς να δεχτούν αγάπη από τους άλλους! Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο.. όχι μόνο δεν ξέρουμε να αγαπάμε, αλλά δεν ξέρουμε ούτε να αγαπιόμαστε! Η προσφορά αγάπης από τους άλλους μας τρομάζει γιατί δεν είμαστε μαθημένοι να μας δίνουν τίποτα οι άλλοι χωρίς αντάλλαγμα. Μας κάνει καχύποπτους, αναζητάμε το δευτερογενές όφελος, προσπαθούμε να ξεσκεπάσουμε τις κρυμμένες προθέσεις.
Η κατάσταση αυτή μας δημιουργεί άγχος, ανησυχία και αναστάτωση διότι δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε. Φοβόμαστε ότι όσο πιο μεγάλη η προσφορά αγάπης, τόσο πιο μεγάλο αντάλλαγμα θα μας ζητηθεί και επομένως, τόσο πιο μεγάλος ο φόβος μας.
Ακλόνητα σίγουροι ότι τίποτα δεν χαρίζεται, απόλυτα βέβαιοι ότι –αργά ή γρήγορα- θα ζητηθεί αντάλλαγμα, πεπεισμένοι ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τους άλλους, ανοχύρωτοι μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης που δίνεται άνευ όρων, αδύναμοι να την κατανοήσουμε, ανίκανοι να τη διαχειριστούμε… τελικά την αποποιούμαστε! Σαν το παιδί που του τοποθετούν μια μπάλα στα πόδια… θα παίξει μαζί της, θα την κλωτσήσει και μετά θα την βαρεθεί.
Η εύκολη λύση: ότι δεν το καταλαβαίνουμε, το εκλογικεύουμε και το αρνούμαστε. Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνεται όλο το σύστημα αξιών μας, όλο το είναι μας! Πόσο ανακουφιστική αλήθεια είναι η επιβεβαίωση και πόσο ανασφαλής η αναζήτηση και η εξερεύνηση! Πόσο παρηγορητική είναι η σιγουριά και η επιβράβευση και πόσο επισφαλής και αβέβαιη είναι η αμφιβολία!
Αν όμως παραδινόμασταν για μια στιγμή στην αμφιβολία, αντιμετωπίζαμε το φόβο μας ότι ίσως και να υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η προσφορά αγάπης χωρίς αντάλλαγμα.. Αν ήμασταν πρόθυμοι να μάθουμε μια καινούργια κατάσταση πραγμάτων, αυτή του να προσφέρουμε και κυρίως να δεχόμαστε αγάπη… θα ανακαλύπταμε έναν κόσμο πολύ πιο όμορφο.
Τα χρώματα, τα αρώματα, οι μελωδίες και οι γεύσεις που θα έχει αυτός ο κόσμος θα είναι μοναδικά για τον καθένα μας και θα προσδιορίζονται από το πόσο πολύ κανείς αφήνεται να αισθανθεί και κυρίως από το πόσο πολύ αφήνει τον άλλο να του προσφέρει. Ας ταξιδέψουμε λοιπόν λίγο πιο πέρα από το οριοθετημένο εγώ μας, τις παγιωμένες σκέψεις μας, την ασφάλεια της γνώσης μας, ας καταργήσουμε τα σύνορα που έχουμε επιβάλλει τον εαυτό μας και ας τολμήσουμε να διαβούμε νέα μονοπάτια. Τότε μόνο θα ανακαλύψουμε ότι μπορούμε και ξέρουμε να αγαπιόμαστε! Ότι ο πιο μεγάλος φόβος μας δεν είναι η αγάπη, αλλά η απουσία της!
*Η Δρ. Αργυρούλα Καλαϊτζάκη, είναι Επικ. Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Διεπιστημονικής Προσέγγισης για τη Βελτίωση της Ποιότητας Ζωής, ΤΕΙ Κρήτης
