Στην διάρκεια της φοιτητικής ζωής, πάντα φτιάχνουμε αναμνήσεις και εικόνες με βάση αυτά που ζούμε. Δυσάρεστα και ευχάριστα! Οι περισσότερες αναμνήσεις, κυρίως οι ευχάριστες, συνοδεύονται από τραγούδια, εξόδους, και χαρές. Στην δική μου περίπτωση, στο περιφερειακό πανεπιστήμιο στην μικρή επαρχιακή πόλη, οι αναμνήσεις είναι ταυτισμένες με χώρους μικρούς ζεστούς οικογενειακούς. Ζωντανή μουσική και ούζο! Άλλωστε η Μυτιλήνη μας , είναι ταυτισμένη λόγω παράδοσης με το ούζο και όχι μόνο! Κομμάτι της καθημερινότητας των κατοίκων οι έξοδοι στα μικρά κουτούκια, στα μαγαζάκια δίπλα στην θάλασσα με ωραίους μεζέδες και στα όμορφα οικογενειακά στέκια. Το ούζο, κομμάτι της καθημερινότητας και της διατροφής των κατοίκων. Όλα γίνονται γύρω από ένα τραπέζι άλλωστε στην Ελλάδα. Οι πιο σοβαρές και μη συζητήσεις γύρω από ένα τραπέζι γίνονται!
Στην δική μας την περίπτωση, στην Μυτιλήνη, που είναι ένας επίγειος παράδεισος, ένα πλατανόφυλλο στην άκρη του Αιγαίου που έλεγε ο Ελύτης, … «Πουθενά, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, ο Ήλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά, δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους, όσο επάνω σ´ αυτό το κομμάτι γης που κάποτε, ποιος ξέρει σε τι καιρούς απίθανους, ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του, έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Μιλώ για το νησί που αργότερα, όταν κατοικήθηκε, ονομάστηκε «Λέσβος»…» (Ανοιχτά χαρτιά, απόσπασμα από το κεφάλαιο ο Ζωγράφος Θεόφιλος).
Το νησί, που στους τωρινούς καιρούς με την αθρόα είσοδο των προσφύγων , έγινε συνώνυμο της ανθρωπιάς και της αγάπης! Οι φοιτητές και οι φαντάροι που ζούν εκεί, ίδιοι Ακρίτες του Αιγαίου, βαστούν γερά! Οι φοιτητές κυρίως, περνάνε μια πολύ ωραία ζωή γιατί είναι κοντά στην φύση και οι αποστάσεις είναι τόσο μηδαμινές, η καθημερινότητα εύκολη και ευχάριστη που το μάθημα γίνεται εκδρομή! Άλλωστε είναι πολύ γνωστό πως το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, που είναι σκορπισμένο σε 6 νησιά, έχει τεράστιες επιτυχίες στον τομέα της καινοτομίας και της έρευνας!
Και ήταν Φλεβάρης του 1998, όταν ξεκινήσαμε από την Μυτιλήνη για να πάμε στην Αθήνα στο συνέδριο της νεολαίας.. πήγαμε, ψηφίσαμε, πήγαμε στο Ειρήνης και φιλίας και ακούσαμε τα στελέχη που μιλούσαν, αλλά το βράδυ ήταν το επιστέγασμα των κόπων μας.. Πήραμε επιβράβευση για τον κόπο και τον αγώνα, όταν καταλήξαμε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Σφεντόνα, όπου τραγουδούσε ο αείμνηστος Δημήτρης Μητροπάνος. Μικρός χώρος, οικογενειακός, υπήρχε οπτική επαφή με τον καλλιτέχνη. Μετά από γνωριμία με τον barman, που προφασίστηκε ότι είμαστε τα ξαδέρφια του από την Μυτιλήνη, μπήκαμε στο καμαρίνι.
Άνοιξε η πόρτα και αντικρύσαμε έναν σεμνό, ταπεινό άνθρωπο να κάθεται ήσυχα σε μια γωνία και να κουβεντιάζει με την γυναίκα του! Τι ανθρώπινη στιγμή, τι φυσιολογική, τι μεγάλη!
Όσο τεράστιο ήταν το εκτόπισμά του σαν καλλιτέχνης, τόσο ταπεινός και σεμνός ήταν στην ζωή του! Μόλις μας αντίκρυσε σηκώθηκε μας χαιρέτησε και μας ρώτησε σε τι όνομα να γράψει τα αυτόγραφα!
Θυμάμαι τις απίστευτες εκπομπές στην τηλεόραση που γινότανε προς τιμήν του ενώ ήταν εν ζωή! Οι καλεσμένοι και οι παρευρισκόμενοι μόνο καλά λόγια είχαν πάντα να πουν για αυτόν, όπως ο Τάκης Μουσαφίρης! Ένας συγκλονιστικός ποιητής και ευαίσθητος άνθρωπος. Ο τρόπος που μιλάει αυτός ο άνθρωπος είναι τουλάχιστον παροιμιώδης…Πώς συνθέτει τις λέξεις, πως τις κολλάει μεταξύ τους για να βγάλει το αποτέλεσμα, το συναίσθημα. Και όταν αυτό φτάνει στα χείλη του Μητροπάνου, εκτοξεύεται!
Ο Μητροπάνος, ήταν ένας τραγουδιστής που αγαπήθηκε όσο λίγοι εν ζωή και όχι μόνο και αυτό οφειλόταν στον ήθος, στην φωνή και στην καθαρότητά του σαν άνθρωπος!
Οι περισσότερές μας αναμνήσεις είναι ταυτισμένες με τα τραγούδια του!
Θυμάμαι όταν βγήκε η «Ρόζα», του Θάνου Μικρούτσικου, πώς το βιώσαμε και τί πράγματα έχουμε ζήσει με αυτό το τραγούδι! Να σταματάμε το αμάξι έξω από την Μυτιλήνη κάπου στο δρόμο για Λουτρά, να χορεύουμε στην μέση του δρόμου…Να κάνουμε παραγγελιά πάντα το ίδιο τραγούδι στα μπουζούκια, να χορεύει ο Αετός, ο αρχηγός της παρέας που ομολογουμένως, ήταν το καλύτερο ζεϊμπέκικο όλων των εποχών!
Θυμάμαι εν κατακλείδι, όταν έφυγε ο Μητροπάνος, ένα μήνα μετά από τον δικό μου τον πατέρα, που οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου, με έπαιρναν τηλέφωνο για να με συλλυπηθούν! Τόσο πολύ τους είχα πρήξει, ή τόσο πολύ γνώριζαν πως δεν ήταν τυχαίος αυτός ο άνθρωπος στην ζωή μου! Αναμνήσεις πολλές, με όλα τα τραγούδια. Κάθε τραγούδι και μια εικόνα. Μια στιγμή, κάπου στο Αιγαίο και όχι μόνο!
Οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν φεύγουν ποτέ όταν τους θυμόμαστε. Ο Μητροπάνος είναι ένας από αυτούς. Όσα χρόνια και αν περάσουν όσο και να αλλάξουν οι γενιές, τα τραγούδια θα μένουν, κομμάτια της ιστορίας αυτής της χώρας και το ευχάριστο είναι, πως τα νέα παιδιά, αγαπάνε τα καλά τραγούδια και τους καλλιτέχνες που δεν θα γνωρίσουν ποτέ!
*Η Ελένη Βλατάκη είναι ενεργός πολίτης.
