Τέτοιες μέρες όταν ήμασταν φοιτητές, πριν από τρεις και πλέον δεκαετίες, η παρέα … έβραζε! Οι συζητήσεις πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, νύχτα και ξημερώματα “έδιναν κι έπαιρναν”. Ο διάλογος γινόταν διαφωνία, η διαφωνία εξελισσόταν σε καβγά, έρχονταν οι αποχωρήσεις και οι μεγάλες δηλώσεις: “εμένα να με ξεγράψετε”.
Της Μαρίας Καλλέργη
Ο “ξεγραμμένος” το επόμενο πρωί ήταν ξανά στο φοιτητικό ημιυπόγειο των Αμπελοκήπων για να αρχίσει ξανά διάλογο κι ότι προκύψει. Και συνήθως προέκυπτε ότι και την προηγούμενη. Ο λόγος των καβγάδων, όπως τουλάχιστον έχω καταλάβει, δεν υπάρχει πια στις παρέες των σημερινών 18άρηδων και 20άρηδων. Και ήταν ο εξής: πως θα περνούσαμε τη μέρα της Πρωτομαγιάς.
Οι μισοί ετοίμαζαν τα σακίδια για μια κοντινή απόδραση στην Ύδρα, στον Πόρο ή στην Αίγινα, κι άλλοι μισοί τα πλακάτ για τη συμμετοχή στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς. Γιατί όπως λέγαμε τότε: “Η πρωτομαγιά δεν είναι αργία είναι απεργία” και ανακυκλώναμε υπενθυμίζοντας … στους εραστές της φύσης και των λουλουδιών την ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς και τις κατακτήσεις της.
Η καθιέρωση του 8ώρου εργασίας που έγινε το σήμα κατατεθέν της εργατικής πρωτομαγιάς που στην πορεία θεωρήθηκε η δεδομένη βάση για να ξεφύγει από κάθε όριο ξανά, όχι με το μανδύα της εκμετάλλευσης αλλά με αυτόν της καριέρας, δεν υπάρχει. Κι αναρωτιέμαι έχοντας περάσει πολλές πρωτομαγιές στους δρόμους κι όχι στους αγρούς, ποιό νόημα θα μπορούσα να βρω άραγε στην Ελλάδα του 2017 για την εργατική πρωτομαγιά.
Περισσότεροι από ποτέ δεν έχουν δουλειά. Πολλοί από αυτούς που θα ήθελαν και είχαν ανάγκη να δουλεύουν για να ζήσουν βρίσκουν δουλειά μόνο για τέσσερις ώρες και 250 ευρώ. Αρκετοί είναι εργαζόμενοι- φαντάσματα αφού δουλεύουν ως είλωτες με “μαύρη εργασία” χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Άλλοι δηλώνονται για τέσσερις ώρες, δουλεύουν για 14 και πληρώνονται μετά από δεκαετίες δουλειάς με ότι τους “δίνει η αγορά”. Θα ήμουν σε πολύ δύσκολη θέση αν βρισκόμουν με τους παλιούς φίλους και θα πρεπε να υποστηρίξω τη συμμετοχή σε μια απεργιακή συγκέντρωση. Παρά το γεγονός ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι συνθήκες εργασίας στην επαναστατική περίοδο της πραγματικής εργατικής Πρωτομαγιάς στο Σικάγο. Υπάρχουν ξανά λόγοι για διεκδικήσεις.
Αν πάλι, είστε από κείνους που έχουν δουλειά με 8ωρο, ασφαλίζεστε για οκτώ ώρες και πληρώνεστε έστω κι αυτά τα ψίχουλα που προβλέπει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, δε φαντάζομαι πως θα μπείτε στο δίλημμα της Πρωτομαγιάς.
