Από την στιγμή που γεννιόμαστε, μπαίνουμε σε ομάδες. Χωριζόμαστε σε θηλυκά και αρσενικά. Ένας διαχωρισμός που είναι προκαθορισμένος από πριν δούμε το πρώτο φως του ήλιου. Θεωρητικά θα ήταν ο μόνο διαχωρισμός που θα ήταν επιτρεπτός σε μια κοινωνία που αν και υπάρχει ισότητα, δεν εφαρμόζεται από τους ανθρώπους.
Αφορμή για να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά, θα μπορούσε να ήταν ο πικρόχολος μπασκεμπολίστας που μάλλον δεν έλαβε την αναγνωρισιμότητα που ήθελε και κατηγόρησε έναν από τους κορυφαίους παίχτες των εποχών, ως μη Έλληνα. Θα μπορούσε να ήταν η αντίδραση ανθρώπων απέναντι στους πρόσφυγες ή το ξέσπασμα του νέου Πλανητάρχη που απαγόρευσε σε νόμιμους κάτοικους των ΗΠΑ την είσοδο στη χώρα επειδή έχουν καταγωγή από κάποιες συγκεκριμένες χώρες. Ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε να ήταν αφορμή τα άρθρα που κυκλοφορούν για τον ξεσηκωμό με όπλα στη Κω.
Όπως βλέπετε, αφορμές θα ήταν πολλές και όλες αρνητικές. Κι όμως, αφορμή για να γίνουν οι σκέψεις λόγια ήταν μια φωτογραφία με δυο παιδιά διαφορετικής εθνικότητας που έκοψαν το ίδιο τα μαλλιά τους για να μπερδέψουν την δασκάλα. Αυτά τα παιδιά πέρα από τα μαλλιά δεν έβρισκαν άλλη διαφορά ανάμεσα τους. Πολλοί τα χαρακτήρισαν ανόητα, χαμηλής νοημοσύνης. Εγώ απλά θυμήθηκα τους συμμαθητές μου που ήμασταν όλοι μια παρέα και στο περιθώριο είχαμε αυτούς που είχαν πρόβλημα με το διαφορετικό, όχι το διαφορετικό, γιατί απλά δεν βλέπαμε διαφορές.
Αυτό κράτησε λίγο. Ξαφνικά άρχισαν να μπαίνουν στη ζωή μας οι ταμπέλες. Είναι φυτό, είναι κακός μαθητής, είναι καρφί, είναι το κολλητήρι του δασκάλου. Δυστυχώς δεν μείναμε εκεί.
Οι ταμπέλες όσο πάνε γίνονται και πιο σκληρές και πιο πολλές. Είναι φτωχός, είναι πλούσιος. Είναι χοντρός, είναι ανορεξικός, είναι κοντοστούπης, είναι λελέκι. Είναι ξένος, είναι μαύρος, είναι μπλε, είναι μωβ, είναι κίτρινος. Είναι άνεργος, έχει βύσμα και για αυτό δουλεύει. Είναι κομουνιστής, είναι κεντρώος, είναι δεξιός, είναι κεντροαριστερός, είναι κεντροδεξιός, είναι ακροαριστερός, είναι ακροδεξιός, είναι αναρχικός, είναι αντιεξουσιαστής, είναι φασίστας. Είναι αλκοολικός, είναι ψυχάκιας, είναι πρεζόνι, είναι ομοφυλόφιλος , είμαι αμφιφυλόφιλος, είναι τρανς. Είναι ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.
Με βάση αυτές τις ταμπέλες, λοιπόν, καθορίζεται μια κοινωνία, καθορίζονται ολόκληρες ζωές. Αν δεν το προσέξατε, όλοι μας, λίγο πολύ, ανήκουμε σε κάποιες ταμπέλες. Δεν έχει σημασία σε πόσες και σε ποιες. Όλοι έχουμε πάνω μας έστω μια ταμπέλα και ας μας συνόδευε απλά στα μαθητικά μας χρόνια.
Οι ταμπέλες μας, όμως, δεν μας βοηθάνε να δούμε τον κόσμο όπως είναι. Με τα κακά αλλά και τα καλά του. Μας κάνει να ξεχνάμε τον πόνο που νιώσαμε όταν ακούσαμε κάτι από όλα αυτά για μας. Ξεχνάμε την ιστορία μας, την ιστορία της οικογένειας μας, του τόπου μας. Γινόμαστε ένα όπλο γεμάτο με μίσος και πυροβολούμε ότι διαφορετικό υπάρχει γύρω μας χωρίς να ρωτάμε το μυαλό και τη καρδιά μας. Απλά πυροβολούμε. Είτε επειδή άλλοι μας πυροβόλησαν , είτε επειδή άλλοι μας έπεισαν πως πρέπει να πυροβολήσουμε. Και ο κύκλος δεν σταματάει ποτέ.
Η κακία μας απλώνεται. Δεν μένει μόνο στους ανθρώπους, δεν ξεχωρίζει ηλικίες. Οι σφαίρες απλά πέφτουν βροχή προς πάσα κατεύθυνση. Και όσοι προσπαθούν να απέχουν και να κατεβάσουν τα όπλα τους, γίνονται αυτόματα στόχοι. Ακόμα και αν είναι άνθρωποι κοντινοί, ακόμα και όσα λένε είναι σωστά και για το χέρι που κρατάει το όπλο, ακόμα και τότε θα γίνει στόχος. Κατέβασε το όπλο και πήγε με το μέρος του διαφορετικού. Υπερασπίστηκε τα άτομα που κρύβονται πίσω από τις ταμπέλες και ίσως δεν έχει καμία από αυτές πάνω του. Έκανε την διαφορά, άρα τον πυροβολούν όλο και περισσότερα όπλα.
Αυτό σε βάθος χρόνου, φυσικά, μετατρέπει τους ανθρώπους σε μηχανές μίσους, από όποια πλευρά κι αν είναι! Κάπου εκεί χάνεις την ελπίδα στον άνθρωπο.
Και κάπως έτσι εμένα που γεννήθηκε η απορία, μήπως τελικά ψάχνουμε αποδέκτες της κακίας μας για να νιώσουμε καλύτερα, και αν ναι, μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό και πως;
